προβληματισμός τρίτης - ΕΝΑΣ ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Καληνωρίσματα. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας για λίγη ακόμα ώρα ονομάζεται Γιώργος Παπανδρέου. Τον ξέρουμε όλοι πολύ καλά κυρίως λόγω του διασημότερου πρωθυπουργού της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, του πατέρα του, Ανδρέα. Ο Γιώργος όταν ήρθε στην εξουσία το 2009, ενέπνευσε την συντριπτική πλειοψηφία του λαού που μετά από πολλαπλά σκάνδαλα εξουσίας, αναζητούσε επιτέλους την αλήθεια.

Κανείς όμως δεν ήξερε πως αυτή η αλήθεια είναι πικρή για τη χώρα. Ο Παπανδρέου δεν είχε ποτέ το επικοινωνιακό χάρισμα του πατέρα του ή των πολιτικών του αντιπάλων (όπως ο Κ. Καραμανλής), είχε όμως μακρά πείρα στον χώρο της πολιτικής καθώς συμμετείχε σε πολλές προηγούμενες κυβερνήσεις με κορυφαία χαρτοφυλάκια όπως το Παιδείας, το Εξωτερικών κ.α. Οι πολιτικοί λένε ψέματα, όμως ο Παπανδρέου έκανε κάτι που κανένα πολιτικό ψέμα δεν κατάφερε να καλύψει όπως αποδείχτηκε: είπε την αλήθεια. Και όταν μαθεύτηκε ευρέως η αλήθεια έγινε επιτακτική ανάγκη να παρθούν σημαντικά μέτρα καθώς παρουσιάστηκε ένα τεράστιο έλλειμμα που απειλούσε με χρεωκοπία το κράτος. Επικίνδυνες αποστολές θα έλεγε εύκολα κανείς, όμως ο Παπανδρέου είχε ένα κρυφό χαρτί που κανένας άλλος έλληνας πολιτικός δεν είχε: το διεθνές πολιτικό κύρος, το οποίο και εκμεταλλεύτηκε για να πετύχει ένα σχέδιο σωτηρίας της χώρας που προέβλεπε το μεγαλύτερο πακέτο χρηματικής βοήθειας που έχει δοθεί ποτέ σε δυτική χώρα! Και όταν ακόμα το πρόβλημα δεν είχε επιλυθεί κατάφερε να διαγράψει το χρέος της χώρας κατά 50%. Το απίθανο ήταν ότι παρόλα αυτά, εκείνος και η κυβέρνηση του αποδοκιμάστηκε βίαια και πολύ άσχημα από τον ελληνικό λαό και ο λόγος ήταν τα πρωτοφανή αντιλαϊκά μέτρα που χρειάστηκαν για να δεσμευτούν αυτά τα ποσά βοήθειας.

Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα μέτρα και ενδεικτικά αναφέρω τη μείωση των δημοσίων υπαλλήλων, το άνοιγμα των επαγγελμάτων, τις αποκρατικοποιήσεις κλπ. πάρθηκαν με αφορμή την ανάγκη εξεύρεσης χρήματος από τη χώρα, όμως πρακτικά αποτελούν ζητήματα με τα οποία έπρεπε να έχουν ασχοληθεί οι ελληνικές κυβερνήσεις, πολλά χρόνια πριν. Ασφαλώς η βίαιη αλλαγή καθεστώτων και κατεστημένων μέσα σε μόλις δύο χρόνια, επέδρασε δραστικά στην ψυχολογία και το εισόδημα του έλληνα που δοκιμάστηκε όσο ποτέ στη σύγχρονη ιστορία του. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Και πάλι με αφορμή την εξεύρεση χρήματος, ο Παπανδρέου συγκρούστηκε με συντεχνίες, συνδικάτα και πελατειακές σχέσεις συμφερόντων, εφαρμόζοντας νόμους κατά του τσιγάρου, κατά της φοροδιαφυγής και υπέρ των αποδείξεων παροχής υπηρεσιών. Θα έλεγε κανείς πως έκανε τα αυτονόητα, όμως στην Ελλάδα του 21ου αιώνα έπρεπε να φτάσουμε στο χείλος της καταστροφής για να τολμήσει κάποιος σήμερα να εφαρμόσει αυτές τις πολιτικές.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρόεδρος της Διεθνούς Σοσιαλιστικής και έχοντας λάβει πλήθος τιμητικών βραβείων ανά τον κόσμο κατέχει ένα από τα πιο πλούσια και δραστήρια βιογραφικά πολιτικών στον κόσμο. Οι δράσεις του πάντα αναγνωρίζονται και τιμώνται με μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό, κάτι που όμως δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Ακόμα και υπό την πίεση σφοδρών διαπραγματεύσεων και ατελείωτων προσπαθειών για την επίτευξη συμφωνιών διάσωσης του έθνους και βιωσιμότητας του χρέους, ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του έγινε στόχος βαρβαρότητας που μεταφράστηκε σε προσβολή σε εθνικούς θεσμούς (παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2011), σε λεηλασίες (με την ιστορική πλατεία Συντάγματος να φλέγεται και να διαλύεται κυριολεκτικά) και δολοφονίες (εμπρησμός τράπεζας με τρεις νεκρούς).

Ποτέ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποιος είναι ο άνθρωπος Γιώργος Παπανδρέου. Ο πατέρας δύο παιδιών που αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κοινά της πατρίδας του αντί να χαρεί τον πλούτο και τη φήμη του πατέρα του. Ποτέ κανείς δεν προσπάθησε να σκεφτεί αν τελικά η αλήθεια ήταν το έναυσμα να επανιδρυθεί το κράτος. Κανείς δεν είχε τη στοιχειώδη ψυχραιμία να αξιολογήσει το αν αυτές οι εξελίξεις έφερναν τελικά τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, σε θέση ισχύος. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνηση του προσπαθούσε, ναι, κάνοντας λάθη, ναι, πετυχαίνοντας μικρά βήματα προόδου, η αντιπολίτευση τυφλή όπως πάντα, καταδίκαζε τα πάντα “εν λευκώ” και ο λαός κοιτούσε μονάχα το συμφέρον του, το ξεβόλεμά του δηλαδή και καταδίκαζε με βία και μηδενικά ποσά στις δημοσκοπήσεις.

Η ιστορία θα γράψει πως ο Παπανδρέου ανέλαβε το πολιτικό κόστος 30 ετών λαθεμένων πολιτικών. Η ιστορία θα γράψει πως αποκάλυψε την αλήθεια για την πραγματική οικονομία στη χώρα, στον λαό και τους ξένους εταίρους προκειμένου να ξεκινήσει η διάσωση της από την πτώχευση. Το πέτυχε και αποχώρησε από την κυβέρνηση ακριβώς όπως είχε πει στην αρχή της θητείας του, λέγοντας πως δεν τον ενδιαφέρει η καρέκλα ή το πολιτικό κόστος. Έτσι κι έγινε!

Προσωπικά στιγματίστηκα από τον άνθρωπο Γιώργο Παπανδρέου στον επικήδειο λόγο του πατέρα του και αν και ξέρω πως θα κατηγορηθώ πολύ για το παρακάτω απόσπασμα, όπως ξέρω πως θα κατηγορηθώ έτσι κι αλλιώς από το παραπάνω κείμενο, δεν διστάζω να το δημοσιεύσω. Πρόκειται για το τελείωμα της ταινία “The Dark Knight” του 2008:

He's the hero that Gotham deserves, but not the one it needs right now.
So we'll hunt him, because he can take it.
Because he's not our hero.
He's a silent guardian...A watchful protector...
A Dark Knight

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΕΤΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ :[