προβληματισμός τρίτης - ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ. ΕΣΥ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙΣ;

Καληνωρίσματα. Πριν αρκετό καιρό στην Αθήνα διεξήχθησαν οι Special Olympics για το 2011. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα επεισόδια, τα χημικά, τις κουκούλες και τις βαρβαρότητες, μια παράλληλη δραστηριότητα αποθέωνε την Αθήνα στον κόσμο.

Η εμπειρία μου ως εθελοντής, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004, απλά μου προσθέτει την κατάλληλη ευαισθητοποίηση για να τοποθετηθώ πάνω σε αυτήν την διοργάνωση που για μία ακόμη φορά διοργάνωσε η χώρα μας με απόλυτη επιτυχία. Η σημαντική διαφοροποίηση βέβαια έχει να κάνει με το είδος των αθλητών που συμμετέχουν σε αυτούς τους αγώνες. Εδώ δεν έχουμε τα φώτα δημοσιότητας των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν έχουμε παρέλαση των πολυεθνικών εταιρειών και των πολυδάπανων χορηγικών προγραμμάτων τους, δεν έχουμε τα μεγάλα αστέρια που θαυμάζουμε και αλλού στον κόσμο σε διοργανώσεις ατομικές ή σε διάσημα ομαδικά αθλήματα. Εδώ τα στάδια δεν είναι γεμάτα, τα τηλεοπτικά συνεργεία δεν στριμώχνονται για την καλύτερη γωνία θέασης.

Εδώ, παιδιά από την Ελλάδα, την Βενεζουέλα, τις πιο μεγάλες ή απομακρυσμένες χώρες δίνουν έναν μεγάλο αγώνα και δεν έχει να κάνει με κάποιο χρυσό μετάλλιο. Εδώ τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να ξεφύγουν για λίγο από την καθημερινότητά τους. Γιατί άσχετα αν μισθοί μειώνονται ή η ανεργία μαστίζει, αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιθανό να μην έχουν καν την ευκαιρία να πετύχουν σε κάτι άλλο πέρα από το άθλημα που σήμερα αποτελεί την δραστηριότητά τους. Και όχι επειδή δεν μπορούν, αλλά επειδή οι υποδομές στην χώρα τους δεν είναι αρκετές ώστε να μπορούν να απορροφήσουν την δημιουργικότητα των παιδιών που αγωνίζονται στα Special Olympics και έχουν ακριβώς, ειδικές ικανότητες. Τα παιδιά αυτά σήμερα, μας διδάσκουν πως η προσπάθεια μπορεί να είναι κόντρα στις συνθήκες και στα δεδομένα, μας διδάσκουν πως ο αγώνας μπορεί να δοθεί σιωπηλά και χωρίς καταστροφές. Την ώρα που νέα παιδιά έδιναν τον αγώνα για τη ζωή, κάποια άλλα παιδιά λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα αγωνίζονταν στο πως θα καταστρέψουν την Αθήνα, την πόλη που γέννησε –κατά τ’ άλλα- τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ότι αυτοί συμβολίζουν.

Θέλω να υποκλιθώ σε αυτά τα παιδιά και να μοιραστώ μαζί σας την ανατριχίλα που ένοιωσα, όταν άκουσα τον εθνικό μας ύμνο στην τελετή έναρξης των αγώνων. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τον αγώνα αυτών των παιδιών να ξεφύγουν από την αφάνεια. Γιατί αυτά τα παιδιά δε θα είναι ποτέ πρωταγωνιστές, δε θα κερδίσουν ποτέ στη ζωή, όμως δε θα ηττηθούν γιατί ξέρουν να αγωνίζονται, ξέρουν να δίνουν την μάχη τους κόντρα στα δεδομένα. Και μπορεί το κείμενο αυτό να είναι άκαιρο όμως η ανάγκη να αναδείξουμε αυτή την εποχή ήρωες κόντρα στη δική μας μιζέρια, είναι πάντοτε επίκαιρη.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ ΠΩΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΖΕΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ :[