κυματίζοντας σκέψεις - 202

202

Περίπου 50 χιλιόμετρα Βορειοδυτικά της Νέας Υόρκης, στην πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ, υπάρχει ένας δρόμος ξεχωριστός για ‘μένα. Όπως και οι περισσότεροι δρόμοι σ’ αυτή τη χώρα έχει το ψυχρό και απρόσωπο όνομα του 202. Ο 202 ή πιο σωστά US-202 στην πραγματικότητα είναι μια οδός που ξεκινάει από το Ντέλαγουεαρ και καταλήγει στην πιο Βόρεια πολιτεία της Αμερικής το Μέιν. Πήρε την ονομασία του το 1935 και μια και περνάει από 8 διαφορετικές πολιτείες της Ανατολικής Αμερικής, διαφέρει κατά πολύ στην παρουσία του. Πολλές φορές είναι ένας μικρός δρόμος που περνάει από εξοχικά ή και αγροτικά μέρη και άλλες φορές φτάνει να έχει και έως 4 λωρίδες και να περνάει μέσα από πυκνοκατοικημένες περιοχές. Το κομμάτι του δρόμου για το οποίο ξεκίνησα να μιλάω όμως βρίσκεται μόνο στο Νιου Τζέρσεϊ και είναι κάπου εφτά χιλιόμετρα δρόμου μεταξύ των κωμοπόλεων Όκλαντ και Μάγουα. Αυτό το κομμάτι του δρόμου λέγεται και Ramapo Valley Road (δρόμος της κοιλάδας του Ράμαπο) για τον απλό λόγο ότι συνοδεύει τον ποταμό Ράμαπο που διασχίζει την Κοιλάδα των βουνών Ράμαπο. Το όνομα που επαναλαμβάνεται είναι Ινδιάνικο καθώς η περιοχή κάποτε αποτελούσε τα μέρη της φυλής των Ράμαπο ινδιάνων.

Ο 202 ελίσσεται φιδίσιος μέσα σε ένα ειδυλλιακό τοπίο της φύσης που κάνει το οδήγημα μια σκέτη απόλαυση των αισθήσεων. Όλος σχεδόν ο δρόμος είναι σκεπασμένος από τα μεγάλα κλαδιά ψηλών δέντρων που κρέμονται σαν πράσινες τέντες και σκιάζουν το γκρίζο οδόστρωμα. Έλατα και βελανιδιές και maple trees (ένα είδος πλάτανου) με κισσούς και φτέρες ανάμεσα στους τεράστιους κορμούς, ευδοκιμούν όπου κι αν κοιτάξεις. Ανάμεσα στο δρόμο και στους πρόποδες των βουνών κυλάει αργά και ήρεμα ο ποταμός Ράμαπο. Οι κατάπράσινες όχθες του σκιάζουν τις πέστροφες που κολυμπάνε ανέμελα μέσα στα διάφανα νερά του και τα βατράχια που πηδάνε από νούφαρο σε νούφαρο. Πολλές φορές μπορείς να δεις πολύχρωμες πάπιες και ολόλευκους κύκνους που δροσίζονται στα νερά του τα καλοκαίρια. Ανάμεσα στις φυλλοσιές, καθώς ο δρόμος ελίσσεται και ανεβοκατεβαίνει, διακρίνεις σκορπισμένα αγροτικά σπίτια πλαισιωμένα με λευκούς ξύλινους φράχτες και πετρόχτιστα δρομάκια και σιδερένια γεφυράκια που οδηγούν στην απέναντι όχθη του ποταμού. Άλλες πάλι φορές μικρά αγροκτήματα που ανάμεσα στους βαθυκόκκινους φράχτες τους καλπάζουν άσπρα, μαύρα και καστανά άλογα.

Στο ύψος της διαδρομής, περίπου πριν φτάσεις στο όμορφο κτήμα του κολεγίου Ράμαπο που φαίνεται κατά μήκος του 202, υπάρχει το πάρκο του Ramapo Reservation. Το πάρκο είναι μια προστατευμένη περιοχή ανοιχτή στο κοινό και φιλοξενεί κάθε χρόνο χιλιάδες πεζοπόρους και φυσιολάτρες που το χρησιμοποιούν για τρέξιμο, ανάβαση ή απλά για χαλάρωση μέσα στους ήχους της φύσης. Τα χωματένια του μονοπάτια κάτω από τη σκέπη των δέντρων σε οδηγούν ψηλότερα στο βουνό όπου από τη μια πλευρά του υπάρχει μια μικρή λίμνη και από την άλλη, σε ένα ύψωμα που κοιτάζει Νοτιοδυτικά μπορείς να δεις ακόμα και τα ψηλά κτίρια της Νέας Υόρκης στο βάθος του ορίζοντα. Μπορεί κανείς ακουμπώντας στον κορμό ενός δέντρου να παρατηρήσει για ώρες τα εκατοντάδες πουλιά και ζώα που κάνουν τις φωλιές τους μέσα στο δάσος του πάρκου.

Και κάπου εκεί σύντομα ο 202 κλείνει αυτήν την όμορφη διαδρομή και ξεκινάει μια άλλη στα σύνορα της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Επί τριάντα περίπου χρόνια τώρα επισκέπτομαι αυτόν τον όμορφο δρόμο που μου θυμίζει και τα φοιτητικά μου χρόνια αλλά κυρίως γιατί μου φτιάχνει τη διάθεση γεμίζοντάς με, με μια ανεξήγητη ευδαιμονία(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας