κυματίζοντας σκέψεις - πολεμάω τους δαιμόνους μου

πολεμάω τους δαιμόνους μου

Πολεμάω τους δαιμόνους μου.
Πνίγομαι, αναπνέω, εκπνέω,
βασανίζομαι, πονάω, υποφέρω.
Τυραννάω τις πτυχές του μυαλού μου
χάνομαι στο παρόν και στο παρελθόν.
Πολεμάω τους δαιμόνους μου.
Κοιμάμαι, ονειρεύομαι, ξυπνάω και πεθαίνω,
ανακάθομαι, στέκομαι, χάνομαι,
επιπλέω μα βουλιάζω.
Πολεμάω τους δαιμόνους μου.
Ξεδιπλώνω την περγαμηνή της σκέψης,
η λογική μάχεται την καρδιά
η ψυχή σπαράζει στο σπλάχνο μου.
Πολεμάω τους δαιμόνους μου.
Ζω επιφανειακά μα είμαι νεκρός
το νιώθω, γεύομαι το χώμα στη γλώσσα μου
το σκοτάδι, συρματόπλεγμα γύρω μου.
Πολεμάω τους δαιμόνους μου.
Είμαι λεύτερος μα ζω στη φυλακή που με πνίγει
τα βράδια και με σκοτώνει μέσα στα τραγούδια.
Λυπάμαι μα και χαίρομαι,
ανακατεύω πάλι το μείγμα της απελπισίας.
Πολεμάω τους δαιμόνους μου.
Κυματίζω τις σκέψεις μου πάνω σε καραβόπανο
κρεμασμένο στο κοντάρι της θλίψης
που στέκει στο μπαλκόνι των μαρασμών.
Πολεμάω τους δαιμόνους μου.
Η νύχτα μου έγδαρε το πρόσωπο
με τα νύχια της τ’άπονα.
Η μέρα με τύφλωσε να μη τη δω.
Ταξιδεύω με το καράβι της μάταιας ελπίδας
στην πορφυρή θάλασσα της Δύσης.
Πολεμάω τους δαιμόνους μου.
Σέρνω μεγάλη φωνή πόνου
μα χάνεται χωρίς αντίλαλο μέσα στην έρημο
που δεν έχει όαση, που δεν έχει επιστροφή.
Χάνομαι στο αόριστο του άπειρου.
Πολεμάω τους δαιμόνους μου.
Ματώνω...μα ακόμα πολεμάω(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας