κυματίζοντας σκέψεις - επιστολή στον ήλιο

επιστολή στον ήλιο

Ήλιε μου. Χλομές ακτίνες αμυδρής ζεστασιάς διαπερνούν το παγωμένο χειμωνιάτικο πρωινό. Ήλιε μου παντοδύναμε, ατέλειωτε πύρινε πρίγκιπα και φωτοδότη του σκότους πως μπορείς και δέχεσαι την ήττα του πικρού πρωινού; Το σύννεφο που σε κρύβει δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αχνός, μια δέσμη δροσοσταλίδων αιωρούμενες σε ένα χαώδη ουρανό. Μήπως φοβήθηκες ότι νικήσανε τη δύναμη της βαρύτητας και τώρα έχουν το δικαίωμα να σε εξουσιάζουν; Μήπως ντράπηκες να χαλάσεις ένα Θεϊκό κατασκεύασμα; Μήπως ένιωσες πως η εξουσία σου δεν ήταν πραγματική; Εσύ που δίνεις ζωή και χρώματα στο παροδικό μας πέρασμα πάνω σ' αυτόν τον ουράνιο σβώλο, εσύ που θα μπορούσες να κατασπαράξεις ολόκληρη αυτή τη σφαίρα που λέμε γη και να την πνίξεις μέσα στην κόλαση της καυτής αγκαλιά σου; Σε ικετεύω τώρα να δείξεις την παντοδυναμία σου. Σε ικετεύω να νικήσεις τα ψεύτικα πέπλα που σε κρύβουν. Σε ικετεύω να παραμερίσεις τα παροδικά και να αποδείξεις την αιωνιότητά σου. Εσύ που έθρεψες μυριάδες γενεές ανθρώπων, εσύ που χάιδεψες αμέτρητα μπουμπούκια, εσύ που έλιωσες τον πάγο του χειμώνα. Εσύ! Δεν μου μιλάς, δε με κοιτάς, είσαι αδιάφορος, είσαι απρόσωπος και ίσως εγώ είμαι ασήμαντος για 'σένα. Ένα κινούμενο μυρμήγκι πάνω σε ένα απέραντο γαλάζιο. Πόσο μικρός και τιποτένιος νιώθω και πόσο ασήμαντα μοιάζουν όλα μπροστά στο άπειρο του σύμπαντος. Μια ζωή που αρχίζει και σβήνει όπως ένα σπίρτο, μια σαπουνόφουσκα που σκάει και χάνεται. Και μετά...σιωπή. Δεν είναι έτσι όμως. Ήλιε μου παντοδύναμε είμαι πιο δυνατός από 'σένα. Έχω καρδιά και νου και βούληση και σκέψη. Έχω κάτι που λέγεται συναίσθημα κι εσύ ποτέ δε θα μπορέσεις να το αποκτήσεις. Κι αν δεν ήμουν εγώ να σε τραγουδήσω να σε προσωποποιήσω, να σε κάνω κάτι ζωντανό μέσα στη σκέψη μου, θα ήσουν ένα τίποτα. Φως, καυτών αερίων που καίγεται αιώνες μέσα στο διάστημα. Μια ατελείωτη κόλαση, μια ουράνια μηχανή, έρμαιο των έλξεων και των απωθήσεων άλλων ουράνιων σωμάτων σε ένα γαλαξία που είναι το μυρμήγκι του σύμπαντος. Τώρα νιώθω πιο δυνατός και η αδιαφορία σου με αφήνει...αδιάφορο. Σ' αγαπάω όμως, σ' αγαπάω γιατί εγώ μπορώ. Σε χρειάζομαι όμως, σε χρειάζομαι γιατί είσαι ζωή και θάνατος συνάμα. Με κάνεις να νιώθω και να εμπνέομαι, μου διοχετεύεις συναισθήματα θλίψης και ευτυχίας μέσα στο νοητό αυλάκι της ψυχής μου. Δεν το ξέρεις, όμως εγώ το αισθάνομαι. Το αισθάνομαι γιατί μπορώ! Ήλιε μου μην αλλάξεις. Μείνε όπως πάντα, κι άσε με να σε πλάθω με τη φαντασία μου όπως εγώ θέλω. Άσε με να σε ψάχνω απεγνωσμένα τις βραδιές που χάνεσαι και να σε καλωσορίζω τα πρωινά που γυρίζεις. Άσε με να σου μιλάω και να σου τραγουδάω και να σου πλέκω τα εγκώμια που θέλω εγώ. Άσε με να σε λαχταρώ τα παγωμένα βράδια του χειμώνα, κι άσε με να σου κρύβομαι και να σε απεχθάνομαι τα πυρωμένα καταμεσήμερα του καλοκαιριού. Όχι μην αλλάξεις, μείνε εκεί κι εγώ θα φροντίζω πάντα να μιλώ για 'σένα. Εγώ πάντα θα σ' έχω μέσα στα παραμύθια που θα λέω στα μικρά παιδιά. Πάντα θα σου γράφω τραγούδια και ποιήματα που σε δοξάζουν και σε τιμούν. Και πάντα θα θαυμάζω όταν χρυσίζεις το απέραντο γαλάζιο του ωκεανού και κοκκινίζεις βουνά κι ορίζοντες στο πέρασμα της δύσης. Ήλιε μου μην αλλάξεις (_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας