κυματίζοντας σκέψεις - ευχαριστώ κύριε καραϊσκάκη

ευχαριστώ κύριε Καραϊσκάκη

Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 ξεκίνησα την Πέμπτη τάξη του Δημοτικού στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου, όπως λεγόταν τότε το πρότυπο δημοτικό σχολείο στην Λεωφόρο Ακαδημίας. Με μεγάλη μου λύπη έμαθα πως δάσκαλός μου θα ήταν ο κύριος Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο φόβος και ο τρόμος όλου του σχολείου! Ο Καραϊσκάκης ήταν ένας συντηρητικός, αυταρχικός, αυστηρός και πολύ σοβαρός δάσκαλος που είχε τη δυσφημία να μην ανέχεται πολλά από τους μαθητές του και να είναι δύσκολος στη βαθμολογία του καθώς και πολύ απαιτητικός στις σχολικές εργασίες. Όταν θύμωνε τα φρύδια του τραβιόντουσαν ασυνήθιστα ψηλά στο μέτωπό του σχηματίζοντας αμέτρητες παράλληλες ρίγες και το πρόσωπό του κοκκίνιζε σταδιακά όπως ο υδράργυρος ανεβαίνει σε ένα θερμόμετρο. Πολλοί είχαμε τύχει μάρτυρες των σφαλιάρων και των τραβηγμάτων αυτιών συμμαθητών που ατύχησαν να πέσουν στα χέρια του. Τον μίσησα τότε και ειδικά επειδή με πέρασε με 9! Το πρώτο 9 μου σε όλα τα χρόνια του Δημοτικού. Τον μίσησα για την αυστηρότητά του που με έστειλε κλαίγοντας στο γραφείο του διευθυντή επειδή δεν είχα κόψει τα μαλλιά μου στο σεβαστό ύψος που άρμοζε σε ένα “σωστό” μαθητή.  Πάνω από 30 χρόνια αργότερα έχω να δηλώσω πως ο κύριος Καραϊσκάκης ήταν ο καλύτερος εκπαιδευτικός υπάλληλος που γνώρισα ποτέ στα 12 χρόνια της μαθητικής μου θητείας. Ήμουν πολύ μικρός τότε να καταλάβω την αξία του σεβαστού κυρίου που όχι μόνο ήταν ένας διαβασμένος και καθολικά μορφωμένος δάσκαλος μα ακόμα και μουσικά ταλαντούχος καθώς έπαιζε τέλεια το ακορντεόν, τραγουδούσε με τέλεια φωνή (ήταν ψάλτης σε εκκλησία) και κάθε χρόνο ανέβαζε επιτυχημένα σκετς και παραστάσεις κατά τη διάρκεια των εθνικών εορτών. Πάνω απ’ όλα όμως ο κύριος Καραϊσκάκης ήταν λάτρης της λογοτεχνίας! Μας έσπρωχνε με τον δικό του αυταρχικό και εκκεντρικό τρόπο να διαβάζουμε βιβλία. Όσα πιο πολλά λογοτεχνικά βιβλία διαβάζαμε τόσα περισσότερα τα “μπράβο” του ήταν, κι εμείς φοβισμένοι πάντα, θέλοντας να έχουμε την εύνοιά του, διαβάζαμε, διαβάζαμε και ξαναδιαβάζαμε.

Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω πως ο άνθρωπος που δε χώνεψα σαν παιδί ήταν ο μόνος δάσκαλος που σφράγισε θετικά τη ζωή μου και πως οι αναρίθμητες φορές που τον ανέφερα σε συζητήσεις, δεν ήταν λόγω κακών αναμνήσεων αλλά περισσότερο θετικών επιδράσεων που είχε στον χαρακτήρα μου ως αναφορά τη λατρεία μου για τη λογοτεχνία και γενικότερα την μεγάλη μου αγάπη για τα βιβλία! Σαν δάσκαλος μας γνώρισε την Πηνελόπη Δέλτα και “Τα μυστικά του Βάλτου” καθώς και τα αγαπημένα μου “Λόγια Της Πλώρης” του Ανδρέα Καρκαβίτσα και βέβαια τη “Λυγερή” του Παπαδιαμάντη. Μέσα από το ανθολόγιο της Ελληνικής λογοτεχνίας που είχαμε στο σχολείο, μας έδειξε πως ν’ αναγνωρίσουμε τον πλούτο των λέξεων και τα κρυφά μηνύματα του συγγραφέα ή του ποιητή. Κι έτσι κάτι που άρχισε ως συναγωνισμός ανάμεσα στους συμμαθητές μου για το ποιος θα διαβάσει τις περισσότερες σελίδες εξωσχολικών βιβλίων διαμορφώθηκε σε μια απέραντη αγάπη και ενθουσιασμό για τα βιβλία, που κρατώ ακόμα μέσα μου και συνεχίζω να διαβάζω όχι πια γιατί έχω ανάγκη την εύνοια του κυρίου Καραϊσκάκη.

Σας ευχαριστώ κύριε Καραϊσκάκη κι εύχομαι ο Θεός να σας έχει καλά όπου κι αν είστε(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας