κυματίζοντας σκέψεις - σταχτύ

σταχτύ

Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου πέρασαν 35 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου και δημοφιλή συγγραφέα Μενέλαου Λουντέμη. Ένας ακόμα μεγάλος των Ελληνικών γραμμάτων και της λογοτεχνίας που βασανίστηκε όπως και πολλοί άλλοι από την ίδια την πατρίδα του. Ο κατά κόσμον Δημήτριος Βαλασιάδης είχε τις ρίζες του στη Μικρά Ασία και την καρδιά του στην Ελλάδα που τον έδιωξε, τον φυλάκισε και του αφαίρεσε κάποτε ακόμα και την Ελληνική ιθαγένεια. Δεν θα γράψω τις βιογραφικές λεπτομέρειες του συγγραφέα γιατί ο καθένας μπορεί να τις διαβάσει από πολλές πηγές στο διαδίκτυο. Ίσως όμως μερικοί να μην ξέρουν ότι ο Λουντέμης υπήρξε και ποιητής και θα εστιάσω το ενδιαφέρον μου σε ένα ποίημα που με άγγιξε. Είναι από τη συλλογή “Κάτω από τα άστρα της ελπίδας”:

Ο Σταχτύς θάνατος


Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί-
θαρροῦσα ὡς τώρα...
πῶς ὅλα τὰ πράματα
βαδίζουν στὴ γῆ
μὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα.
Ἡ Χαρὰ ἄσπρη.
Ἡ Θλίψη χλωμή.
Ὁ Ἔρωτας ρόδινος
Ο Θάνατος μαῦρος.
Ἔτσι θαρροῦσα...
Καὶ περνοῦσα τὶς μέρες μου,
μὲ τὰ χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα ὄνειρά μου συγυρισμένα.
Μὲ τὰ ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατὶ ἔτσι τά ῾βλεπα.
Ἔτσι νόμιζα.


Μιὰ μέρα -φίλοι μου καλοί-
ἕνα σταχτὺ σύννεφο ἄφησε τὸν οὐρανό του
κι ἔπεσε στὴ κάμαρά μου.
Καὶ τότε... ὅλα... ἔχασαν τὸ χρῶμα τους.
Η Θλίψη ἔγινε σταχτιά.
Σταχτιὰ κι η χαρά.
Σταχτὺς κι ο Ἔρωτας.
Καὶ σταχτύς -ἀλίμονο- κι ο Θάνατος.
Ὦ Σειρῆνα, ἐσύ...
Ἐσὺ ποὺ τά ῾βαψες ὅλα.
Ποὺ τ᾿ ἄλλαξες ὅλα,
γιατί δὲν ἄφηνες τὸ Θάνατο
-τουλάχιστον αὐτόν-
νὰ μὲ πάρει μὲ τ᾿ ἀληθινό του χρῶμα;

Νιώθεις ευτυχισμένος όταν μπορείς με το σωστό αναλογισμό, το σωστό χρώμα να ταξινομήσεις τις πτυχές της ζωής και να τις βάλεις όμορφα, όπως αρμόζουν στα ράφια του τοίχου της καθημερινότητάς σου. Νιώθεις πως επιτέλους έχεις τον έλεγχο της μοίρας σου, ξέρεις τι μπορείς να περιμένεις ανά πάσα στιγμή, ακόμα και στον αναπόφευκτο θάνατο. Όταν όμως όλα έχουν το χρώμα και το νόημα που εσύ τους έδωσες, ζεις με μια ψευδαίσθηση που έχεις κάνει τον εαυτό σου να την πιστέψει σαν αληθινή.

Κάποτε όμως, αργά ή γρήγορα, “το σταχτύ σύννεφο” πέφτει στην “κάμερά” σου σαν καταπέλτης που σκορπίζει πανωλεθρία. Τα ράφια σπάνε, τα χρώματα χύνονται κι ανακατεύονται, κι αυτό που νόμιζες αληθινό, σκίζεται σαν το πλάνο της σκηνής ενός θεάτρου. Τότε αρχίζουν τα “γιατί” και τα “πως” και οι ερωτήσεις που ένα μικρό παιδί κάνει όταν απογοητεύεται για κάτι που είχε ενθουσιαστεί. Πρέπει όμως...πρέπει; Πρέπει να βρεις το ψυχικό σθένος να μαζέψεις τα κομμάτια και να ξεκινήσεις από την αρχή ώσπου ο “σταχτύς θάνατος” δώσει το τέλος(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας