κυματίζοντας σκέψεις - γυμνό σώμα

γυμνό σώμα

Γιάννης Ρίτσος
Γυμνό σώμα
Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.
Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.
Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.
Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.
Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.
Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.
Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.
Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.
Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.
Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;
Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.
Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;
Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.
Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.
Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.
Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;
Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.
Κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους, κόκκινο σαν το αίμα, κόκκινο σαν τη λάβα ηφαιστείου, κόκκινο σαν τον πόθο που σε κρατάει αιχμάλωτο στο αντικείμενο της λατρείας σου. Όχι, ο Ρίτσος δεν μιλάει για ένα πόθο καθαρά σαρκικό, μιλάει για τον πόθο που μόνο ένας έρωτας μπορεί να φέρει. Απέραντο είναι το γυμνό σώμα που ο έρωτας κάνει να το ζητάς και να λατρεύεις κάθε σπιθαμή του, κάθε ατέλειά του και κάθε καμπύλη του. Απέραντο είναι το σώμα που θες να οσφρηστείς σαν οξυγόνο που σε κάνει να ξαναγεννιέσαι από την αρχή. Απέραντο είναι το σώμα που θες να να σου γεμίζει την αίσθηση της αφής, ατελείωτα, αχόρταγα κι ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός να το χαρείς.


Οι νύχτες είναι ατέλειωτες μακριά του, και οι μέρες αναζητούν τις νύχτες κοντά του. Το γυμνό σώμα που αγαπάς, γεμίζει όλες τις αισθήσεις σου κι ακόμα μία παραπάνω. Η μυρωδιά του, ευωδία ανθόσπαρτου κάμπου, η εικόνα του, αγγελική αγαλλίαση οφθαλμών, η αφή του, βελούδο που μαγεύει τις άκρες των δαχτύλων, ο ήχος της καρδιάς του, μια ψαλμωδία του παραδείσου, και η γεύση του, η αμβροσία Ολυμπίων θεών. Μα περισσότερο απ’ όλα ξεδιψάει την έκτη αίσθηση, αυτή που μόνο η καρδιά μπορεί να νιώσει, κι αυτή που γεμίζει κάθε έλλειψη στο είναι σου.


Μακριά του χάνονται τα πάντα, ορφανεύουν οι αισθήσεις, αδειάζει η καρδιά, αποπροσανατολίζεται ο προορισμός και ο λόγος της ζωής. Ένα σώμα γυμνό, ένα σώμα λατρεμένο, τέλειο όπως φαντάζει στα μάτια του ερωτευμένου(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας