κυματίζοντας σκέψεις - προσκύνημα (μέρος α)

προσκύνημα (μέρος A)

Ο δροσερός ανοιξιάτικος άνεμος έσπρωχνε στα ρουθούνια τους ευωδιές από θαλασσινή αλμύρα και γλυκά εαρινά άνθη. Το πλοίο έσκιζε τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου και ο αφρός των κυμάτων ζωγράφιζε ατέλειωτες Ελληνικές σημαίες πάνω στα βαθιά νερά. Έτσι ξεκίνησε μία περιπέτεια δυο ταπεινών προσκυνητών στο περιβόλι της Παναγίας. Συνεπαρμένοι γέμιζαν τα μάτια τους από την ομορφιά του Άθως που ξεδιπλώνονταν μπροστά τους. Τα βουνά χαμηλά και καταπράσινα άρχισαν να ψηλώνουν καθώς το πλοίο διέσχιζε τον Σιγγιτικό κόλπο στα δυτικά της χερσονήσου. Οι πρώτες μονές και σκήτη άρχισαν να εμφανίζονται σιγά σχεδόν ντροπαλά μπροστά τους. Βυζαντινοί πύργοι και αρσανάδες χτισμένοι στο χείλος των γαλαζοπράσινων πέτρινων ακρογιαλιών. Και καθώς έπλεαν προς τη Σκήτη της Αγίας Άννας τα μοναστήρια συνέχιζαν να υψώνονται όλο και περισσότερο ψηλά στα απόμερα βραχώδεις βουνά με τις χιονισμένες ακόμα κορφές τους. Κάστρα μιας άλλης εποχής, εξωπραγματικά φρούρια του Χριστιανισμού φάνταζαν απόρθητα σαν αετοφολιές στις απότομες πλαγιές των βουνών.

Δέσανε στο μόλο της Αγίας Άννας, τα εμπορεύματα και οι αποσκευές φορτώθηκαν στα μουλάρια που περίμεναν υπομονετικά και μαζί προσκυνητές και ζωντανά άρχισαν την ανάβαση των πάνω από 1000 σκαλοπατιών προς το Κυριακό. Κουραστική η ανάβαση αλλά η θέα απίστευτα όμορφη. Φτάνοντας στο Κυριακό η θέα ήταν παραδεισένια και όλος ο κόπος της ανάβασης έσβησε μπροστά στο δέος που ένιωσαν εκεί ψηλά στον προορισμό τους. Η υποδοχή ήταν χαρακτηριστική με ένα δίσκο με λουκούμια, δροσερό νερό, καφέ και τσίπουρο. Μα το δέος που ένιωσαν από την εξωτερική ομορφιά δε μπορούσε να συγκριθεί με την απόλυτη αγαλλίαση που ένιωσαν σα μπήκαν στη σκοτεινή εκκλησία της Αγίας Άννας. Κάθε σπιθαμή των τοίχων γεμάτη από αγιογραφίες και τα εικονοστάσια έλαμπαν στο αμυδρό φως από τα χρυσά κι ασημένια τους στολίδια. Τα εκφραστικά μάτια των Αγίων θαρρείς κι ακολουθούσαν το κάθε βήμα τους. Κι αφού προσπέρασαν τα πρώτα στασίδια ο μοναχός που τους οδηγούσε έβγαλε πάνω σε ένα μικρό και ταπεινό τραπεζάκι τα λείψανα. Το αριστερό πόδι της Αγίας Άννας, ένα από τα αρχαιότερα λείψανα που υπάρχουν στον κόσμο, η κάρα του οσιομάρτυρα Νικοδήμου και η κάρα του οσιομάρτυρα Νεκταρίου εκ Βρυούλων! Ο λόγος για την επίσκεψή τους. Με μεγάλη κατάνυξη προσκύνησαν τα άγια και προσευχήθηκαν για να ευχαριστήσουν το Θεό που τους αξίωσε να δουν και να τιμήσουν αυτά τα πολύτιμα δώρα.

Η μέρα όμως επιφύλασσε και άλλες εμπειρίες γι αυτούς κι έτσι αφού ξαπόστασαν στη δροσερή αυλή του πατέρα Θεόφιλου που τους φιλοξένησε και τους πρόσφερε ένα λυτό αλλά πολύ χορταστικό μεσημεριανό από μακαρόνια, χταπόδι και υπέροχο ψωμί, ξεκίνησαν και πάλι για τον τελικό προορισμό της μέρας τους. Δε θα μπορούσαν όμως να συνεχίσουν χωρίς να σταματήσουν πρώτα στη μισογκρεμισμένη καλύβη του Αγίου Νεκταρίου. Η καλύβη έχει σκεπαστεί προσωρινά με τσίγκινη οροφή αλλά το εσωτερικό δεύτερο πάτωμα έχει πέσει σε πολλά σημεία. Στο ισόγειο διέκριναν διάφορα αντικείμενα όπως σκάφες, αγγεία, πέτρα ελαιουργείου και ένα σωρό άλλα χαλάσματα και σκεύη καθημερινής χρήσης. Στο δεύτερο όροφο μπορούσαν ακόμα να διακρίνουν τα ρούχα των μοναχών να κρέμονται στους τοίχους και διάφορες φωτογραφίες και εικόνες πάνω στα χαλάσματα. Όλα έδειχναν σα να είχαν εγκαταλειφθεί ξαφνικά και είχαν μείνει σα φωτογραφία μιας άλλης εποχής. Σκαρφάλωσαν την ετοιμόρροπη ξύλινη σκάλα που ήταν ακουμπισμένη στο τοίχο και ανέβηκαν στο μικρό ναΐσκο της καλύβης αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Τα ξύλινα στασίδια έστεκαν ακόμα άθικτα και το τέμπλο ένα πανέμορφο ξυλόγλυπτο χρωματισμένο ήταν ξεθωριασμένο αλλά παρά τη φθορά του χρόνου δέσποζε και απήγγειλε την ομορφιά του. Βρήκαν μόνο τις εικόνες του Αρχαγγέλλου Μιχαήλ και του Χριστού που για κάποιον λόγο είχαν μείνει στο ερειπωμένο παρεκκλήσι. Ο τρούλος έστεκε απειλητικά με βαθιές ρωγμές και τρύπες. Προσευχήθηκαν με ευλάβεια και αποχαιρέτησαν αυτό το ιστορικό μνημείο με την ελπίδα πως κάποτε θα ανακαινιστεί ώστε και πάλι να φιλοξενήσει άλλους ευλαβικούς μοναχούς στο μέλλον.  Ο ήλιος τώρα έγερνε δυτικά και το ανοιξιάτικο λιοπύρι τους έκαιγε τα πρόσωπα. Το μονοπάτι κακοτράχαλο πότε ανέβαινε κατακόρυφα και πότε κατέβαινε κάθετα με τις πέτρες να γλιστράνε κάτω από τα πόδια τους και να χάνονται στο κενό του απότομου γκρεμού και στο απέραντο γαλάζιο από κάτω τους. Η θέα μαγευτική μα και ο δρόμος δύσκολος και τα φορτωμένα πράγματά τους στους ώμους, τους έκαναν να λαχανιάζουν και να σκαρφαλώνουν με αργούς ρυθμούς. Οι βέργες που είχαν αγοράσει από την Ουρανούπολη είχαν αποδειχτεί δώρα Θεού και στηρίζονταν απάνω τους στις κακοτοπιές της ανελέητης ερημιάς. Σταματούσαν συχνά στη σκιά των δέντρων για να πάρουν δυνάμεις και να συνεχίσουν την τελική ανάβασή τους στη πλαγιά του βουνού που φαινόταν ατελείωτη μπροστά τους. Όταν πια έφτασαν στην άλλη άκρη του βουνού ο ήλιος ετοιμαζόταν για την τελευταία βουτιά του στο Αιγαίο και μπροστά τους φάνηκε επιτέλους η Μονή του Αγίου Παύλου. Στη στροφή του μονοπατιού που μπορούσαν να δουν καλά τη μονή σταμάτησαν και θαύμασαν αυτή το μονή κάστρο με το Βυζαντινό της πύργο και τα πετρόχτιστα μετόχια της τριγύρω. Η μονή είναι καθισμένη στη ποδιά του Άθως και η κορφές του όρους φαντάζουν άγριες και μισοχιονισμένες από πάνω της με άγρια βράχια και κάθετες πλαγιές. Στη μονή φιλοξενήθηκαν από τον αρχοντάρη που τους έδωσε δωμάτιο και κάτι για να φάνε. Μαγεμένη από την ομορφιά του χώρου βγήκαν έξω να θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα. Εκεί στην ομορφιά της φύσης με το θόρυβο των νερών που τρέχουν παντού και το γλυκό κελάηδισμα των πουλιών ένιωσαν την απόλυτη επαφή με το Θεό. Όντως μέσα σ' αυτό ειδυλλιακό τοπίο, αυτόν τον επίγειο παράδεισο μπορούσαν να νιώσουν την ένωσή τους με τα επουράνια(_)

Συνεχίζεται...
Για περισσότερες φωτογραφίες δείτε τις εικόνες μου στο facebook ή google+

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας