ο θάνατος του δέντρου
Πολύ ψηλή μεγάλωσες γερή βελανιδιά μου
θαρούσες πως τα φύλλα σου θ' αγγίζαν το Θεό μας.
Ο άνεμος και η βροχή δεν μπόρεσαν να σε λυγίσουν
και υπεροπτικά εσκίαζες όλων τα βλέμματά μας.
Σκίουροι φτιάχνανε φωλιές στα δυνατά σου μπράτσα
και τα πουλιά κελάηδιζαν τσ' αγάπης το τραγούδι.
Πάνω στο λυγερό κορμί απλώθηκε γαλαζοπράσινη χλόη
κι όλα τα χρώματα εκεί στο βλοσυρό σου φλούδι.
Σημάδεψες πολύ ψηλά αρχόντισσα των ονείρων
και οι άνθρωποι που θέλουνε τον κόσμο να ορίζουν
εζήλεψαν το ύψος σου και τη κορμοστασιά σου
και φθόνος τους κυρίεψε μαζί σου να τα βάλουν.
Το φθινοπωρινό πρωί ράγισε την καρδιά μου
όταν σε είδα εγώ εκεί να κείτεσαι κομμάτια
σπάραξε μέσα μου καημός, κορμός εκεί, κλαδιά αλλού
φύλλα πια σκορπισμένα
και δάκρυα πλημμύρισαν τα εδικά μου μάτια...
Το ξέρω τώρα πως κι εσύ ήσουν οσάν εμένα
γιατί κι εγώ σημάδεψα ψηλά τον ουρανό να φτάσω
όμως μου κόψαν τα κλαδιά μου θέρισαν το σώμα
και κείτομαι τώρα νεκρός χωρίς ζωή ν' ασπάσω (_)
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
πολυ καλο ολο,θα 'θελα λιγο πιο αισιοδοξο μηνυμα να ειχε το τελος....
ΑπάντησηΔιαγραφή...κι όμως...μέσα από το θάνατο προκύπτει η αναγέννηση... Μελαγχολικά υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό τα πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια που μπορεί κανείς να διαβάσει :[
ΑπάντησηΔιαγραφή@ανώνυμος: Λυπάμαι που δεν είναι αισιόδοξο αλλά χαρακτηρίζει τον ψυχικό κόσμο εκείνης της στιγμής που γράφτηκε...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Theresa: Ναι έχεις δίκιο πως καμιά φορά μπορούμε να βρούμε κάτι θετικό μέσα από κάτι μελαγχολικό... Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
@Yanni: Ευχαριστώ πολύ! Ωραίος χαρακτηρισμός "ατμοσφαιρικό"...