κυματίζοντας σκέψεις - οδοιπορικό (μέρος α)

οδοιπορικό (μέρος α)

Σήμερα θέλω να ταξιδέψω, όχι με τα μάτια της φαντασίας, αλλά με τον άνεμο της θύμησης. Το ταξίδι μου με φέρνει κοντά στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, στο νομό Λασιθίου της Ανατολικής Κρήτης και σε μια διαδρομή που έχω κάνει αμέτρητες φορές και μένει αποτυπωμένη για πάντα στο μυαλό μου. Ξεκινώ από τον Άγιο Νικόλαο, όπου τελειώνει η νεώτερη εθνική οδός από Ηράκλειο και που στη διασταύρωσή της στρίβω νότια κι ακολουθώ τον φιδίσιο δρόμο της παλαιάς εθνικής προς τη Σητεία. Ο δρόμος ακολουθεί το ημιφέγγαρο του κόλπου Μιραμπέλλου κι ελίσσεται πάνω από πανέμορφες παραλίες, άλλοτε φαρδιές αμμουδάτες κι άλλοτε πάνω από βραχώδης κι απόμερα μικρά σμαραγδένια κολπάκια με διάφανα νερά. Στο βάθος μπορώ να θαυμάσω την όμορφη πόλη του Αγίου Νικολάου που κείτεται αμφιθεατρικά προς το γαλάζιο της απέραντης θάλασσας. Κάποτε η περιοχή ήταν σχεδόν έρημη, με αραιούς οικισμούς, μα σήμερα είναι μια ατελείωτη σειρά από ξενοδοχεία, πανσιόν και επιβλητικές βίλες κτισμένες στις πλαγιές των λόφων να κοιτούν την υπέροχη θέα του κόλπου. Το ζιγκ ζαγκ του δρόμου τελειώνει μετά τον οικισμό Ίστρος κι αρχίζει ν’ απομακρύνεται από την παραλία περνώντας μέσα από καλλιεργημένες περιοχές κι αρχίζει ν’ ανηφορίζει ομαλά.

Στο ύψωμα πριν την Παχειά Άμμο είναι ένας από τους αρχαιότερους Μινωικούς οικισμούς, τα Γουρνιά. Από τον δρόμο διακρίνονται ανάμεσα στα θυμάρια και τους βάτους τα πετρόχτιστα θεμέλια μιας άλλης εποχής, αμφιθεατρικά χτισμένα πάνω σε ένα λοφάκι. Κι από κει ξεκινάει η κατάβαση προς το χωριό Παχειά Άμμος, με μια θεαματική στροφή 180 μοιρών που θυμίζει τη γνωστή στροφή από το Γκραντ Πρι του Μονακό και σε βγάζει στο κέντρο του χωριού. Απέναντι από την ανοιχτή παραλία του χωριού με τα κύματα να γλύφουν ασταμάτητα την παχουλή άμμο είναι η διασταύρωση της εθνικής με το δρόμο που οδηγεί νότια προς την όμορφη και γραφική Ιεράπετρα. Ο Συγκεκριμένος κόμβος είναι το στενότερο κομμάτι από Βορά σε Νότο, όλου του νησιού της Κρήτης. Από το σημείο αυτό ο δρόμος είναι σχετικά ευθύς κι ανηφορίζει αργά προς το Καβούσι περνώντας μέσα από τον μεγάλο ελαιόκαμπό του με μυριάδες δέντρα ν’ απλώνονται δεξιά κι αριστερά του δρόμου και τα γκριζοπράσινα φύλλα τους ν’ ασημίζουν στο άγγιγμα του ήλιου. Το Καβούσι στέκει στους πρόποδες του βουνού Θρύπτης και φημίζεται για τα ξεροτήγανά του και άλλα ήδη αυθεντικής Κρητικής ζαχαροπλαστικής. Αφήνοντας το Καβούσι αρχίζει η ανάβαση του Θρύπτη με το δρόμο να ελίσσεται στις πλαγιές του που αποτελούνται από τα κατάλοιπα ηφαιστειογενούς υλικού που προφανώς τεράστια κύματα παρέσυραν κι έφτιαξαν το όρος αυτό. Οι κατολισθήσεις εδώ είναι συχνές καθώς οι πλαγιές συχνά χύνονται στο δρόμο από τις βροχές και τους βοριάδες. Η θέα όμως είναι καταπληκτική με τον κόλπο του Μιραμπέλλου ν’ απλώνεται σε όλο το γαλάζιο μεγαλείο του από κάτω ως τον Άγιο Νικόλαο. Στο ψηλότερο σημείο, περίπου χίλια μέτρα πάνω από τη θάλασσα, είναι ο Πλάτανος, μια μικρή ταβέρνα αναψυκτήριο που παρέχει ξεκούραση στους περαστικούς οδηγούς. Η θέα από τον Πλάτανο είναι εκπληκτική με το φαλακρό νησάκι της Ψείρας απέναντι από την ακτή. Ακόμα και από το ύψος αυτό μπορείς να δεις τα γαλάζια πεντακάθαρα νερά και να θαυμάσεις τη γραφικότητα του κόλπου σε όλο το μεγαλείο της και με όλα τα ανεξίτηλα χρώματά του. Παλαιότερα υπήρχε μια πηγή στο σημείο αυτό και οι ταξιδιώτες μπορούσαν να απολαύσουν το κρυστάλλινο νερό της καθώς και τα υπέροχα σουβλάκια που μοσχομύριζαν καθώς ψηνόντουσαν πάνω στα κάρβουνα.

Αφήνω τον Πλάτανο πίσω μου και κατηφορίζω τώρα το Θρύπτη με μεγάλο ενθουσιασμό καθώς ξέρω πως ο προορισμός μου τώρα δεν είναι καθόλου μακριά. Στη δεύτερη στροφή του δρόμου εμφανίζονται μπροστά μου τέσσερα χωριά σκορπισμένα πάνω σε λόφους και πλαγιές. Πρώτη η Λάστρος, μετά η Σφάκα, και χωρίς αμφιβολία πάνω στην κορφή ενός πράσινου λόφου με την χαρακτηριστική της εκκλησιά η Τουρλωτή και πίσω η Μυρσίνη. Η ομορφιά του τοπίου για ‘μένα είναι ασύγκριτη αν και μπορεί να μην είμαι αντικειμενικός λόγω του δέσιμού μου με την περιοχή. Ο φιδίσιος δρόμος πλαισιώνεται από πικροδάφνες με ροζ και άσπρα λουλούδια. Οι μονότονες πλαγιές του φαλακρού Θρύπτη χάνονται με βουνά που είναι κατάμεστα από καλλιέργειες, αμπέλια, ελιές και οπωροφόρα δέντρα. Αγριολούλουδα ξετρυπώνουν από παντού και στεφανώνουν τα καλοδιατηρημένα μετόχια και τους πετρόχτιστους φράχτες. Ο καθαρός αέρας αναμειγνύεται με τη μυρωδιά του θυμαριού και του κυπαρισσιού. Κατάλευκα εκκλησάκια είναι σκορπισμένα παντού και μοιάζουν ν’ αστράφτουν στο άπλετο φως του ήλιου. Μια πραγματική ευδαιμονία όλων των αισθήσεων με κυριεύει καθώς περνώ πρώτα τη Λάστρο και φτάνω στη Σφάκα. Τα κάτασπρα σπίτια του χωριού μοιάζουν με τον αφρό της θάλασσας κι ο δρόμος που περνάει από το μέσω του χωριού είναι σαν την γραμμή που χαράζει ένα πλοίο πάνω της. Κι ο δρόμος συνεχίζει το φιδίσιο του λίκνισμα προς την Τουρλωτή(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας