κυματίζοντας σκέψεις - εκείνο που δε γίνεται

εκείνο που δε γίνεται

Οδυσσέας Ελύτης:  Από “Το Φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά”                          
 ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ

Να 'χε η νοσταλγία σώμα
να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω!
Να τσακίσω εκείνο που δε γίνεται!
Κορίτσι που από το γυμνό σου στήθος
σαν από σχεδία κάποτε μ' έσωσε ο Θεός

Και ψηλά πάνω απ' τα τείχη
με την ημισέληνο με πήγε
μην κι από δική μου Ακριτομύθια φανερωθείς
και οι Τύχες σε βάλουν στο σημάδι
 Όπως κι έγινε
Γιατί τέτοια θέλει κι αγαπά η ζωή που
εμείς άλλου πιστεύουμε πως είναι

Κι από τ' άλλο μέρος της αγάπης
από τ' άλλο μέρος του θανάτου
υπνοβατούμε ώσπου
αβάσταχτα περισφιγμένο
κείνο που μας έγι-
νε σάρκα της σαρκός
σαν το φώσφορο μέσα μας πάρει φωτιά και
ανάψει και ξυπνήσουμε

Ίσια  ναι  πάει ο χρόνος
αλλ' ο έρωτας κάθετα
και ή κόβονται στα δύο
ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ
Αλλ' αυτό που μένει σαν

άμμος από δυνατόν αέρα στα δωμάτια
και η αράχνη κι έξω στο κατώφλι

Ο λύκος με το στρογγυλό το μάτι που ολολύζει
πιθανά φαίνονται όλα
και προπάντων τα βουνά της Κρήτης που μικρός τα 'χα στο
χιόνι και τα ξαναβρήκα δροσερά μα τι σημαίνει

Που κι ελεύθερος να μείνεις που και νικητής
πάλι ο ήλιος γέρνει κι είναι ολόγυρα σου

Σιγαλιά γεμάτη ακτές καταστραμμένες
όπου ακόμη κατεβαίνουνε
τα σύννεφα να φάνε χόρτο
λίγο πριν για πάντα σκοτεινιάσει

Σαν να πήραν τέλος οι άνθρωποι
και να μην έχει μείνει άλλο τίποτα
καίριο να ειπωθεί.
Νοσταλγία... Μια λέξη απλή μα και τόσο πολύπλοκη που είναι αδύνατο να της δώσουμε ακριβή αιτιολόγηση. Τι σημαίνει νοσταλγία; Καθένας μας έχει χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους να την περιγράψει. Όταν η νοσταλγία όμως ποθεί “εκείνο που δε γίνεται” τότε είναι το μαρτύριο μέσα στα στήθια που θέλουμε να αποβάλουμε σαν φορτίο που βαραίνει τους ώμους.  Θέλουμε; Μήπως απλά “υπνοβατούμε” με μια κρυφή ελπίδα ότι το θειάφι στην καρδιά κάποτε θα αναζωπυρώσει τη φλόγα της χαμένης αγάπης; Ο χρόνος που προχωράει ευθεία είναι δύσκολο να συναντήσει τον έρωτα που μένει “κάθετος” σε αντίθεση με το κοινός αποδεχόμενο πως ο χρόνος είναι ο γιατρός του πόνου, της απογοήτευσης και της νοσταλγίας. 


Ο ναυαγός του έρωτα πάνω στη σχεδία του ονειρεύεται πως σώθηκε για να αποφύγει αυτό που στην πραγματικότητα έχει ήδη γίνει. Ο έρωτας δίνει την αυταπάτη πως τα πάθη των άλλων δεν θα συμβούν σε μας. Χίλιες παραστάσεις, δικαιολογίες και ερωτηματικά βασανίζουν το μυαλό γιατί δεν είναι αποδεκτό “εκείνο που δε γίνεται”. Μοιρολατρούμε να αποφύγουμε τις “Τύχες” του Διγενή γιατί ξέρουμε πως το τέλος είναι πολύ πικρό. Ο ήλιος όμως που προσωποποιεί τη ζωή, συνεχίζει την ρουτίνα του κι εσύ παραμένεις έρμαιο χιλιάδων ανατολών και δύσεων κουβαλώντας τη νοσταλγία αυτού που δε γίνεται. 


Η τελευταία στροφή είναι η απόλυτη απεικόνιση του ψυχικού κόσμου αυτού που νοσταλγεί “εκείνο που δε γίνεται”. Κατεστραμμένα όνειρα σαν έρημες ακτές πλαισιωμένα από σιωπή κι ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Και οι ανθρώποι δεν έχουν πια τίποτα σημαντικό να πουν γιατί όλα τα λόγια είναι κενά και δεν μπορούν να “πετάξουν από το παράθυρο” τη νοσταλγία “εκείνου που δε γίνεται” (_)

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας