κυματίζοντας σκέψεις - το χιόνι του Γενάρη

το χιόνι του γενάρη

*ήχος*εικόνα*

Where are you this moment?
Only in my dreams.
You're missing, but you're always
A heartbeat from me.
I'm lost now without you,
I don't know where you are.
I keep watching, I keep hoping,
But time keeps us apart

Is there a way I can find you,
Is there a sign I should know,
Is there a road I could follow
To bring you back home?

Winter lies before me
Now you're so far away.
In the darkness of my dreaming
The light of you will stay

If I could be close beside you
If I could be where you are
If I could reach out and touch you
And bring you back home
Is there a way I can find you
Is there a sign I should know
Is there a road I can follow
To bring you back home to me

Το χιόνι έπεφτε πυκνό έξω από το παράθυρό του εκείνο το μεσημέρι του Γενάρη και το κοιτούσε με ανάμοικτα συναισθήματα. Έξω το κρύο τσουχτερό μα μέσα από το ζεστό δωμάτιό του οι νυφάδες μοιάζαν να χορεύουν σαν τις μπαλαρίνες του Καρυοθράυστη στο απαλό πέσιμό τους. Τα δέντρα στολισμένα στα λευκά, τα σπίτια καλυμμένα με την άσπρη κουβέρτα του χιονιού και όλα μια ρομαντική καρτ ποστάλ από κάποια σκανδιναβική χώρα. Ο γκρίζος ουρανός όμως γεννούσε το συναίσθημα της θλίψης μέσα του και τον εμπόδιζε ν’ απολαύσει την όμορφη εικόνα της φύσης. Ένοιωθε μοναξιά κι ένα αποπνικτικό συναίσθημα έλλειψης. Μια γλυκιά μελωδία της Enya γέμιζε το δωμάτιο με μελαγχολία και νοσταλγία. Η καρδιά του τραγουδούσε τα λόγια της μπαλάντας λες και τα είχε γράψει αυτός. “Να σε φέρω πίσω... σ’ εμένα...” μα δεν ήξερε αν την είχε ποτέ κοντά του.

Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που χωρίσανε μα δεν είχε περάσει λεπτό που να μην τη σκέφτεται, να μην την ονειρεύεται, να μην την ψάχνει απεγνωσμένα. Τα λόγια φίλων κι αγαπημένων αντηχούσαν στ’ αυτιά του “ο χρόνος θα σε θεραπεύσει...όλα τα θεραπεύει” μα δεν μπορούσε να το νιώσει ή να το πιστέψει. Είχε πια σταματήσει να μιλάει γι’ αυτήν και κρατούσε τον πόνο του προσωπικό, θαμμένο βαθιά μέσα του. Το χιόνι έπεφτε αργά και θλιβερά μέσα στα μάτια του. Για πολλοστή φορά προσπαθούσε να καταλάβει σε τι έφταιγε και που είχε κάνει το λάθος του, μα για πολλοστή φορά δεν μπορούσε να βρει την απάντηση που τον ικανοποιούσε.  “Η ελπίδα παθαίνει τελευταία” του είχε πει κάποτε, κι αυτός αναρωτιόταν τώρα αν ήταν σε τελική ανάλυση αθάνατη. “υπάρχει τρόπος να σε βρω; υπάρχει κάποιο σήμα που να ξέρω; υπάρχει κάποιος δρόμος που πρέπει ν’ ακολουθήσω;” Δεν υπήρχε όμως τίποτα από αυτά κι ένοιωθε τόσο μα τόσο αδύνατος. Κάποτε όλα ήταν δυνατά γι’ αυτόν και τίποτα δεν το πτοούσε γιατί ήξερε πως μέσα του ήταν δυνατός κι είχε απέραντη υπομονή κι επιμονή. Τώρα όμως ένοιωθε χαμένος, ναι χαμένος και χωρίς προορισμό. Η ζωή, ανούσια, ρομποτική, όπως η κάθε του αναπνοή κι εκπνοή, έτσι πια κυλούσαν οι μέρες του, κάνοντας αυτό που πρέπει... Μισούσε αυτές τις τρεις λέξεις “αυτό που πρέπει”!

Το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και τώρα δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τις νυφάδες μέσα απ’ τα θολά του μάτια. “Ο χειμώνας είναι μπροστά μου” ένας χειμώνας ατελείωτος, ένα κρύο παντοτινό, μια μουντάδα χωρίς τελειωμό κι ένα βάρος ασήκωτο στους όμως του.  Κι ενώ ήξερε πως το χιόνι έξω από το παράθυρό του σε λίγο θα έλειωνε, η παγωνιά της χιονοθύελλας μέσα στην καρδιά του θα έμενα εκεί, χωρίς ζεστασιά, χωρίς ανταπόκριση, με μια έλλειψη παντοτινή κι ένα χειμώνα που δεν έχει τέλος(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας