κυματίζοντας σκέψεις - ήμουν παιδί

ήμουν παιδί

Ήμουν παιδί...Ο κόσμος ήτανε μεγάλος και το μέλλον φάνταζε ανεξερεύνητο και μακρινό. Τα μαλλιά μου μακριά, έκρυβαν τα μάτια μου και τα φυσούσα με τα χείλη μου για να τα σπρώξω από το πρόσωπό μου. Το γέλιο μου ήταν αυθόρμητο κι αληθινό και το κλάμα μου έβρεχε τα μάγουλά μου στις λιγοστές κακές στιγμές μου. Ήμουν σίγουρος πως ο Θεός είχε ένα φύλακα άγγελο δίπλα μου σε κάθε λεπτό της ζωής μου, γι’ αυτό ήμουν σίγουρος. Τα ρούχα μου ήταν πάντα καθαρά και φρεσκοσιδερομένα και πάντα πρόσεχα να μην τα λερώσω γιατί ήξερα πως ο καταπέλτης της οργής της μητέρας μου θα ήταν αναπόφευκτος.  Ήμουν χαρούμενος κι ευτυχισμένος αλλά αγαπούσα τη μελαγχολία χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Ο ύπνος ήτανε γλυκός, ειδικά τις μέρες του σχολείου, αλλά τον παρατούσα εύκολα για το παιχνίδι. Αχ...το παιχνίδι, ατελείωτες ώρες από μάχες με καουμπόηδες και ινδιάνους, στρατιωτάκια που νικούσανε τους μισητούς ναζί και συγκρούσεις από μεταλλικά αυτοκινητάκια πάνω σε νοητούς δρόμους. Μια φαντασία τόσο αληθινή που καμιά φορά επιστρέφει στο μυαλό σαν επεισόδια κάποιας αληθινής ταινίας. 


Ήμουν παιδί...Η φύση ήταν όμορφη γιατί σήμαινε ελευθερία. Τα αγριολούλουδα ήταν εκεί για να γίνουν μπουκέτο προσφορά προς τη μητέρα και οι πέτρες ήταν εκεί για να πεταχτούν. Τι παράξενο ήχο έκανε η πέτρα που χτυπούσε πάνω στον κορμό μιας γέρικης ελιάς. Το χώμα ήταν τόσο μαλακό που με καλούσε να κυλιέμαι αχόρταγα σαν ψάρι μέσα σε αλεύρι έτοιμο να τηγανιστεί. Ο γαλανός ουρανός μ’ έκανε ευτυχισμένο και το λιοπύρι που έκανε τον ιδρώτα μου να στάζει δε με πείραζε καθόλου. Τα βουνά και οι λόφοι ανέβαζαν την αδρεναλίνη μου στα ύψη γιατί κάθε σκαρφάλωμα, κάθε αναρρίχηση έδινε τον ενθουσιασμό της κατάκτησης. Κι εγώ κουρσάρος άλλων εποχών έτρεχα στα βουνά κι έπαιρνα τα απόρθητα κάστρα. Κι όταν γλιστρούσα και τα αίματα τρέχαν από τα γόνατα, ο λαβωμένος κουρσάρος γινόταν ακόμα πιο αληθινός. Και πόσο τολμηρός ένιωθα να αιχμαλωτίζω τα θορυβώδη τζιτζίκια μέσα στην απαλάμη μου.


Ήμουν παιδί...Η αθωότητα ήταν το εισιτήριο της ευτυχίας μου και η απειρία μου το κίνητρο της εξερεύνησης. Η αγάπη δεν έκρυβε πόνο κι ήταν ελεύθερη να αγαπάει όλους και όλα χωρίς διχασμό, χωρίς κριτική, χωρίς επιφυλάξεις. Κάθε νέα εμπειρία ήταν σαν το δροσερό νερό μιας κρυστάλλινης πηγής που ξεδιψούσε την αφόρητη δίψα της μάθησης. Όλα ήταν τόσο νέα και δροσερά και τα καταβρόχθιζα αχόρταγα. Ο χρόνος δεν έτρεχε και οι μήνες μοιάζαν αιώνες ολόκληροι. Ήθελα όμως, ναι ήθελα να μεγαλώσω. Ήθελα την εμπειρία αυτή που δεν μπορούσα να αποκτήσω μέσα στις παιδικές μου περιπέτειες. Και τώρα σκέφτομαι πως αν μπορούσα τότε να το καταλάβω θα παρακαλούσα τα δευτερόλεπτα της παιδικής μου ζωής να κρατούσαν αιώνες...


Ήμουν παιδί μα τώρα ξέρω πως το παιδί είναι μέσα μου και μου φωνάζει ώρες ώρες να το ελευθερώσω μα αδυνατώ. Τώρα ξέρω πως το παιδί ζει μόνο στη θύμησή μου και στις γλυκές αναμνήσεις μου. Ακόμα όμως κι έτσι το χαμόγελο που σχηματίζεται στο πρόσωπό μου είναι αρκετό γιατί το ξέρω πως παιδί δεν είμαι πια (_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας