κυματίζοντας σκέψεις - βροχή

βροχή

Ένας άνεμος δυνατός ακούστηκε να κατεβαίνει από τη Δύση και στο πέρασμα του τα φύλλα θροίσανε και βάλανε τα δυνατά τους να κρατηθούν από τα κλαδιά που λυγίζαν κι αυτά στη Θεϊκή εκπνοή. Τα σύννεφα βαριά, μαυρόγκριζα κρεμόντουσαν απειλητικά πάνω από τα δέντρα, σαν υπερφουσκομένοι ασκοί έτοιμοι να σκίσουν τις ραφές τους. Από τα χαμόδεντρα και τους θάμνους ως τους κοφτερούς βράχους των υψωμάτων, όλα είχαν χάσει το χρώμα τους κι ήταν πια βαμμένα μόνο στις αποχρώσεις του γκρι. Μια αισθητή ανησυχία αιωρούνταν στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και τα πουλιά είχαν σταματήσει το τραγούδι τους. Κι αφού ο άνεμος βασάνισε για μια στιγμή τη βουβή φύση, χάθηκε σαν φάντασμα που καλπάζει προς την Ανατολή.

Οι πρώτες σταγόνες χτύπησαν τα φύλλα και τα χάραξαν με τ’ αυλάκια που τα δάκρυα χαράζουν πάνω στα μάγουλα. Στην αρχή οι ψιχάλες έμοιαζαν δισταχτικές αλλά σιγά σιγά άρχισαν να πληθαίνουν μέχρι που ήταν αδύνατο να ξεχωρίσεις πια τις σταγόνες. Το χώμα μύρισε την ευωδία που μόνο η βροχή μπορεί να του χαρίσει κι μ’ ευγνωμοσύνη άρχισε να καταπίνει το ευπρόσδεκτο υγρό δώρο. Το νερό άρχισε να λιμνάζει και στην επιφάνειά του άρχισε εκείνος ο τρελός χορός μπαλέτου ανάμεσα σε φουσκάλες και πιτσίλες που υπνωτίζει και συνάμα μαγεύει. Καθαρτικός είναι ο ήχος της βροχής, καθαρτικός σαν ξέπλυμα ψυχής. Τον ακούς και ταξιδεύεις σε κοιλάδες του μυαλού σου και σε σκοτεινά μονοπάτια της καρδιά σου. Αναμνήσεις και όνειρα σκοτεινιάζουν το φως των ματιών και μόνο η όραση της θύμησης μένει μαζί σου και σε πετάει πάνω σε ιπτάμενο χαλί που κοχλάζει σαν το θόρυβο της βροχής.

Μακριά στον ορίζοντα η βροχή μοιάζει σαν στάχυα που λικνίζονται στο πέρασμα του ανέμου. Και μέσα εκεί στους υψηλούς αγρούς του ουρανού, ανοίγει η πόρτα του ονείρου και σαν θαλασσοπούλι που διασχίζει τον ουρανό μ’ ορθάνοιχτες φτερούγες πετάει ο νους και χάνεται. Η βροχή γίνεται το καταφύγιο από τη σκληρή πραγματικότητα και μέσα στον μουσκεμό βρίσκεις την μούσα που αναζητούσες. Σου χαμογελάει και σου χαϊδεύει το πρόσωπο, μια Αφροδίτη πάνω σε απόρθητο κάστρο, μια Αρετούσα με μαύρα μαλλιά, μια Αντιγόνη με λευκό χιτώνα. Κι αφήνεσαι, χάνοντας τις αισθήσεις, χάνεσαι μέσα στο πουπουλένιο των σύννεφων, χάνεσαι μέσα στο μελωδικό ήχο της βροχής, χάνεσαι μέσα στο πλήθος των σταγόνων(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας