κυματίζοντας σκέψεις - 19 φεβρουαρίου

19 φεβρουαρίου

Μια μέρα ήρθε σήμερα σαν όλες τις άλλες. Ο ήλιος άπλωσε τις ακτίνες του δισταχτικά το πρωί και άρχισε να ζεσταίνει την παγωμένη εκπνοή της νύχτας που σα φάντασμα χανόταν στην άλλη άκρη του ορίζοντα. Η μέρα λιγάκι πιο μεγάλη από την χθεσινή αδερφή της έλαμψε τα πρόσωπα των ανθρώπων που ξεκίνησαν τις Κυριακάτικες ασχολίες τους. Σίγουρα κάποιοι στον κόσμο γιόρτασαν γενέθλια ή άλλες σημαντικές μέρες της ζωής τους. Σίγουρα κάποια τρυφερά πλάσματα είδαν για πρώτη φορά το φως αυτού το κόσμου και σίγουρα κάποιοι τον αποχαιρέτησαν για πάντα. Κι όλα μέσα σ’ αυτή την δέκατη ένατη μέρα του κουτσού μήνα που λέμε Φεβρουάριο. Κι εγώ...μέσα σ’ αυτή την μέρα τα έβλεπα όλα κίτρινα, ναι κίτρινα...

Κοίταξα όλα τ’ άστρα που κάποτε λάμπανε για ‘σένα και δεν ήταν πια κίτρινα γιατί όλα όσα κάνεις πια δεν είναι για ‘μένα. Μπορεί εγώ κάποτε να έγραψα ένα τραγούδι που λεγόταν κίτρινο και να στο αφιέρωσα κι ήταν ένα όμορφο τραγούδι, γεμάτο τρυφερότητα κι αγάπη κι ας το λέγαν κίτρινο. Πήρα τη σειρά μου και σ’ αγάπησα όσο ίσως κανείς, μα δεν είναι πια κίτρινο. Κοίταξα κάποτε το δέρμα σου, τα κόκαλά σου, το πρόσωπό σου κι όλα ήταν πανέμορφα κι όλα μοιάζαν ιδανικά. Ήξερες άραγε πόσο πολύ σ’ αγάπησα; Κι έπειτα έκανα τ’ ανήκουστο κολύμπι μέσα στον Ατλαντικό, πήρα το μεγάλο σάλτο που μ’ έφερε κοντά σου. Σε είδα με τις μπότες σου εκεί να περιμένεις, ντροπαλή, δισταχτική..γιατί όλα ήταν κίτρινα. Κι έπειτα χάραξα μια γραμμή, ναι μια κίτρινη γραμμή που άλλαξε για πάντα τη ζωή μου. Από τη μια πλευρά, ότι κάποτε υπήρχε κι από την άλλη εσύ, εσύ η ευτυχία, η χαρά, ο παράδεισος. Κι εσύ συνέχισες να με μαγεύεις με την ομορφιά σου, την ομορφιά που έλαμπε στο πρόσωπό σου μα και την καρδιά σου. Και σου είπα...το ξέρεις πως για ‘σένα θα έδινα όλο το αίμα μου μέχρι τελευταίας σταγόνας; Ναι, μέχρι τελευταίας σταγόνας, είναι αλήθεια! Και συνέχιζα να σου λέω να κοιτάς τα άστρα για να καταλάβεις επιτέλους πως λάμπανε για ‘σένα. Ναι, τα κίτρινα άστρα λάμπανε μόνο για ‘σένα. Αλήθεια έμαθες ποτέ πόσο πολύ σ’ αγαπώ; Έμαθες ποτέ πόσο πολύ σ’ αγαπώ; Ξέρω τώρα πως δεν το έμαθες ποτέ, αλλά να ξέρεις, ναι, θέλω να το ξέρεις, κάθε φορά που κοιτάς το νυχτερινό ουρανό, τα άστρα θα λάμπουνε μόνο για ‘σένα! Μόνο για ‘σένα, γιατί εγώ τα πρόσταξα αγάπη μου, να λάμπουν μόνο για ‘σένα!

Και σήμερα δεκαεννιά του Φλεβάρη, που κάποτε θα ήτανε γιορτή, μετράω τις 263 μέρες από την τελευταία φορά που αντίκρισα τ’ όμορφο πρόσωπό σου. Μετράω τα χίλια ψέμματα που με πάγωσαν και δεν θα είμαι πια ποτέ ο ίδιος. Κι όμως τ’ αμέτρητα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν, χάνονται σαν ονειρεύομαι τ’ όμορφο πρόσωπό σου. Ξέρεις γιατί; Είμαι εδώ, μακριά σου, χωρίς εσένα, μα είσαι πάντα μέσα στη μοναξιά του νου μου. Σε σκέφτομαι κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και σ’ ονειρεύομαι συνέχεια. Κι απόψε, στο υπόσχομαι, θα είμαστε μόνο εγώ κι εσύ! Και τα χιλιόμετρα μακρένουν κάθε μέρα, κι οι άνθρωποι συνεχίζουν τις ψεύτικες ζωές τους. Και κάποιος είπε πως αυτή η ζωή είναι ψεύτικια, μα εγώ ελπίζω πως θα γίνει κάποια μέρα καλύτερη. Γιατί, είμαι εδώ μακριά σου, μα είσαι πάντα μέσα στη μοναξιά του νου μου. Σε σκέφτομαι συνέχεια και σ’ ονειρεύομαι κάθε βράδυ. Όλα όσα ξέρω, όλα όσα έμαθα, κι όπου κι αν πάω, όλα γίνονται πιο δύσκολα, μα όσο δύσκολα κι αν γίνονται δεν μπορούν να κλέψουν την αγάπη μου για ‘σένα. Κι όταν πια όλα χαθούν και ο τελευταίος παλμός της καρδιά μου σβήσει, ακόμα κι αυτός θα είναι αφιερωμένος σε ‘σένα. Γιατί είμαι καταδικασμένος να είμαι εδώ χωρίς εσένα, κι ας είσαι για πάντα μέσα στην μοναξιά του νου μου και μέσα στ’ απελπισμένα όνειρά μου, που μόνο εκεί υπάρχει εγώ κι εσύ(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας