κυματίζοντας σκέψεις - γεύση αμερικής (μέρος α)

γεύση αμερικής (μέρος α)

Τ’ αυτοκίνητο καταβρόχθιζε τα χιλιόμετρα επί μία ώρα τώρα, κι ήξερα πως είχαμε ακόμα τρεις ώρες μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Ήταν μια μουντή συννεφιασμένη μέρα με περιοδικές χιονοπτώσεις αλλά όχι κάτι σοβαρό που να έκανε τους δρόμους επικίνδυνους. Είχα κάνει το ταξίδι αυτό πολλαπλές φορές και σήμερα ένιωθα κουρασμένος να πιάσω συζήτηση με τη φίλη μου που οδηγούσε. Έκλεισα τα μάτια μου, βόλεψα το κεφάλι μου στο προσκεφάλι του καθίσματος, άπλωσα τα πόδια μου όσο πιο πολύ μπορούσα κι αφέθηκα στο γλυκό νανούρισμα που τ' αυτοκίνητο μου πρόσφερε με το απαλό του λίκνισμα. Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, τότε που νανουριζόμουν στο πίσω κάθισμα του πατέρα μου, κάποια βράδια που γυρίζαμε αργά κι έκανα τον πιο όμορφο μου ύπνο. Σήμερα όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν και είχα το μισοζάλισμα ενός ελαφρού ύπνου, μα το μυαλό μου τραγουδούσε μαζί με τα συγκροτήματα που έπαιζαν στο ραδιόφωνο. Μερικές φορές μισοάνοιγα τα μάτια μου κι έβλεπα τον φαρδύ δρόμο να τρέχει μπροστά μου καθώς οι λευκές διαχωριστικές γραμμές των λωρίδων χανόντουσαν κάτω από τις δυο πλευρές του αυτοκινήτου. Στις άκρες του δρόμου, δάση από γυμνά κλαδιά δέντρων και χιονοπασπαλισμένα έλατα απλωνόντουσαν μέχρι το τέλος του ορίζοντα, κι ανάμεσά τους κι άλλοι δρόμοι και πράσινες πινακίδες με παράξενα ονόματα και νούμερα. Ο χειμώνας φέτος ήταν ήπιος ως τώρα γιατί συνήθως το τοπίο θα ήταν σκεπασμένο με στρώματα χιονιού που οι ανατολικές μπόρες φέρνουν κάθε χρόνο.

Η Νέα Αγγλία όπως ονομάζεται η περιοχή της Βορειοανατολικής Αμερικής από το Κονέκτικατ μέχρι το Μέιν είναι από τις πιο όμορφες για ‘μένα, με ειδυλλιακά τοπία χειμώνα καλοκαίρι. Τα καταπράσινα βουνά του Βερμόντ με τα αμέτρητα χιονοδρομικά του κέντρα, οι όμορφες παραλίες της Μασαχουσέτης μέχρι το ακρωτήριο Κέιπ Κοντ και την ιστορική πόλη της Βοστόνης. Το αριστοκρατικό Κονέκτικατ με τις μεγαλουπόλεις του κεντημένες στις ακτές του Ατλαντικού. Οι αμέτρητες γραφικές λίμνες του Νιου Χάμσιρ, το κοσμοπολίτικο θέρετρο Νιούπορτ του Ροντ Άιλαντ και οι ατελείωτη φυσική ομορφιά του Μέιν μέχρι τον Καναδά. Πάντα μ’ άρεσε να κάνω αυτό το ταξίδι αλλά τα τελευταία χρόνια η σύνδεσή μου με μια αμερικάνικη οικογένεια μου είχε δώσει και το λόγο να πηγαινοέρχομαι συχνά παρά τα μακρινά κουραστικά ταξίδια. Έτσι και σήμερα με τα μάτια κλειστά είχα τον ενθουσιασμό να συναντήσω και πάλι τους φίλους μου και να απολαύσω δυο μέρες μακριά από την καθημερινότητά μου στη μικρή τους κωμόπολη στη Μασαχουσέτη κοντά στα σύνορα με το Νιου Χάμσιρ.

Ποτέ στα σχεδόν τριάντα χρόνια μου σ’ αυτή τη χώρα δεν είχα κάποια στενή επαφή με ανθρώπους που θεωρώ καθαρά Αμερικανούς κι αυτό παρά του ότι η Αμερική είναι γεμάτη από κάθε είδος φυλής, χρώματος κι εθνικότητας. Όμως αυτούς που εγώ είχα πλάσει με τη δική μου φαντασία σαν καθαρά Αμερικανούς, δηλαδή ανθρώπους που δεν είχαν πια καμία επαφή με τον τόπο από τον οποίο οι πρόγονοι τους μετανάστεψαν στη Νέα Γη, δεν είχα την τύχη να γνωρίσω. Οι φίλοι μου και οι συναναστροφές μου ήταν κυρίως άλλοι μετανάστες, Έλληνες της διασποράς ή κυρίως ανθρώποι της πόλης, που συνήθως χάνουν ορισμένα από τα χαρακτηριστικά μιας καθ’ αυτού Αμερικανικής αυθεντικότητας.  Ίσως είναι κάπως υπερβολικό αυτό που γράφω μα στο δικό μου μυαλό έτσι ήταν πάντα. Και τώρα με το Νεοαγγλικό τοπίο να με μαγεύει και τη μουσική να μου χαϊδεύει τ’ αυτιά, ξαπλωμένος στο κάθισμα, ανακάτευα σκέψεις στο μυαλό μου που μοιάζαν παράδοξες κι αλλόκοτες. Η φίλη μου σταμάτησε τ’ αυτοκίνητο ξαφνικά, φέρνοντας και τις δικές μου σκέψεις σε ένα απότομο φρενάρισμα. Ήταν σειρά μου να πάρω το τιμόνι και να οδηγήσω το υπόλοιπο της διαδρομής(_)

Συνεχίζεται...

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας