προβληματισμός τετάρτης - Η ΨΕΥΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟ-ΑΣΤΕΓΩΝ

Καληνωρίσματα. Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την νέα θλιβερή τάση που παρατηρείται στην ελληνική κοινωνία με τον αριθμό των αστέγων να αυξάνεται επικίνδυνα και εγώ δεν έχω καμία διάθεση να αμφισβητήσω αυτήν την διαπίστωση, ακόμα κι αν εδώ στο Ηράκλειο δεν παρατηρείται τέτοιου είδους αύξηση.

Οι “νεο-άστεγοι” όπως τους αποκαλούν, παραφράζοντας εύστοχα τον τιποτένιο –όπως αποδείχτηκε- τίτλο των νεόπλουτων, προβληματίζουν την κοινωνία και όλοι μαζί αντιλαμβανόμαστε πλέον τις θλιβερές συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Ποιοι άνθρωποι όμως είναι αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους κάνοντας τους το νέο τους σπίτι; Άνθρωποι που κάποτε είχαν οικογένεια, δουλειά, εισοδήματα, έξοδα, κοινωνική ζωή, παρέες, διακοπές, σπατάλες, κακή διαχείριση, μια μέτρια στην χειρότερη περίπτωση, ζωή. Τι κρίμα που πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους στους οποίους πάνω-κάτω ανήκουμε όλοι μας, βρέθηκαν στον δρόμο! Χωρίς περιουσία, χωρίς υπάρχοντα, παρά μόνο με μερικές κουβέρτες και μια σακούλα με προσωπικά είδη που κουβαλούν παντού. Προ καιρού είχα διαβάσει στα “ΝΕΑ” πως ένας νέο-άστεγος είχε κάνει δοκιμές, περνώντας λίγο χρόνο σαν άστεγος πριν τελικά κάνει το μοιραίο βήμα.

Και κάπου εδώ γεννιέται ο προβληματισμός μου. Πρέπει να λυπηθούμε εμείς αυτόν τον άνθρωπο που έκανε εξάσκηση για να γίνει άστεγος; Όταν τελείωνε η εξάσκηση δεν γυρνούσε σπίτι του; Να το θέσω αλλιώς; Η οικογένεια (που λέγαμε νωρίτερα) του; Οι φίλοι; Ο κοινωνικός περίγυρος; Είναι όλοι άστεγοι; Παρά τις σοβαρές οικονομικές δυσκολίες που ενδεχόμενος αντιμετωπίζουν και αυτοί, δεν υπάρχει μία γωνία στο σπίτι τους να φιλοξενήσουν τον… υποψήφιο άστεγο; Δεν υπάρχει ένα κομμάτι ψωμί για να μοιραστούν; Δεν υπάρχει έστω μία θέση στην καθαριότητα ή στην τελευταία χαμαλοδουλειά για να του προσφέρουν; Μην απαντήσετε καταφατικά. Το θεωρώ γελοίο και οι αναγνώστες του yannidakis φημίζονται για τον εύστοχο προβληματισμό τους…

Επειδή δεν θέλω να γίνω προκλητικός, θέλω εξ αρχής να εξαιρέσω ορισμένες περιπτώσεις. Άνθρωποι που πραγματικά δεν έχουν οικογένεια ή τους έχουν παρατήσει ή που είναι από ξένο τόπο, εθισμένοι σε ναρκωτικές ουσίες και άλλες “υγειονομικές ευαισθησίες” που δεν επιτρέπουν σε ένα μέσο νοικοκυριό να τους δεχτεί στο σπίτι τους, όμως τι γίνεται ξαφνικά με όλους τους υπόλοιπους;

Ζω στον ίδιο κόσμο με όλους. Δυσκολεύομαι πολύ στην καθημερινότητα μου, όμως αρνούμαι να γίνω γραφικός, δεν θέλω να δώσω δικαιώματα για να με λυπηθούν. Όχι από εγωισμό, αλλά από αξιοπρέπεια στη ζωή που ο Θεός μου προσέφερε για να εκμεταλλευτώ. Σέβομαι τους ανθρώπους που ξαφνικά διαπιστώνουν πως δεν μπορούν να πληρώσουν το ενοίκιο και τους λογαριασμούς τους, όμως αρνούμαι να δεχτώ πως το επόμενο στάδιο είναι το παγκάκι.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΕΙΤΕ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΓΩΝ :[