κυματίζοντας σκέψεις - αγάπη και μίσος

αγάπη και μίσος

Πολύπλοκες είναι οι σχέσεις των ανθρώπων, πολύπλοκες και πολλές φορές οδυνηρές. Ακόμα και οι σχέσεις μεταξύ μελών μιας οικογένειας είναι μπερδεμένες και πολλές φορές καταλήγουν σε αψιμαχίες και διχασμούς. Ακόμα πιο δύσκολες είναι οι σχέσεις μεταξύ φίλων γιατί ενώ καμιά φορά παραβλέπουμε τα παραπτώματα οικογενειακών προσώπων, είναι δύσκολο να κάνουμε το ίδιο και με τους φίλους μας. Μπορεί όμως η αγάπη μας για κάποιο οικείο πρόσωπο να μετατραπεί σε μίσος; Πως είναι δυνατό ένα δυνατό συναίσθημα να πάρει στροφή 180 μοιρών; Ο εγωισμός είναι η μεγαλύτερη αδυναμία του ανθρώπου και ένας θιγμένος εγωισμός μπορεί να οδηγήσει τα συναισθήματα σε έσχατα άκρα. Αυτός δυστυχώς είναι και ο χειρότερος καταλύτης μιας προσωπικής σχέσης. Όταν κάποιος μας πληγώσει συναισθηματικά νιώθουμε ένα πόνο που δεν επουλώνεται εύκολα και ο πόνος αυτός θεωρείται αδυναμία. Ο εγωισμός υπαγορεύει πως η αδυναμία αυτή μειώνει το άτομο και επομένως προτρέπει το αναποδογύρισμα των συναισθημάτων προς μίσος ή εκδίκηση. Πιστεύω ακράδαντα όμως πως κανείς που πήρε εκδίκηση δεν ένιωσε καλά με τον εαυτό του, ούτε και το μίσος είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα που έκανε κανένα ποτέ να νιώσει ικανοποίηση.

Έχει ειπωθεί πως η γραμμή που χωρίζει το μίσος από την αγάπη είναι πάρα πολύ λετπή. Εγώ πιστεύω πως αυτή η θεωρία είναι ένα πολύ αδύναμο επιχείρημα. Ο χειρότερος θιγμός του εγωισμού είναι μια ερωτική απογοήτευση, ένας χωρισμός, ένα ολοκαύτωμα συναισθημάτων. Σίγουρα δεν υπάρχει μεγαλύτερος συναισθηματικός πόνος, πέραν του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου. Υπάρχει όμως αληθινή αγάπη μέσα στον έρωτα; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε ο έρωτας είναι αληθινός. Αν η απάντηση όμως είναι όχι, τότε ο χαρακτηρισμός “έρωτας” είναι λαναθασμένος. Η αληθινή αγάπη είναι ένα συναίσθημα που δε ζητάει ποτέ τίποτα σαν ανταλλαγή σε όσα δίνει. Η αληθινή αγάπη είναι πάντα και χωρίς εξαίρεση ανιδιοτελής. Η αληθινή αγάπη δεν παραβλέπει τα ελαττώματα του άλλου μα τα δέχεται, τα καταλαβαίνει και τα υπομένει. Η αληθινή αγάπη δεν ζητάει την τελειότητα και βλέπει τα πράγματα με ένα διαφορετικό ρεαλισμό. Η αληθινή αγάπη ξέρει να υποφέρει να συγχωρεί και να επουλώνει όλες τις πληγές. Τέλος μέσα στην αληθινή αγάπη δεν υπάρχει το “εγώ” γιατί αυτό είναι το δηλητήριο του “εμείς”. Αυτό δε σημαίνει πως μια αγάπη πρέπει να είναι μονόπλευρη. Για να ανθήσει όμως μια αγάπη χρειάζεται την κηπουρική φροντίδα δυο ανθρώπων. Όταν ο ένας εκμεταλλεύεται την αγάπη του άλλου εις βάρος του άλλου, τότε αυτό λέγεται κατάχρηση. Σε καμία περίπτωση, όσο κι αν αγαπάς κάποιον πρέπει να υπομένεις μια συνεχή καταπίεση ή και στην χειρότερη περίπτωση τη βία! Ναι, η αγάπη υπομένει και συγχωρεί αλλά ξέρει επίσης όταν πια δεν μπορεί να μένει σε μια καταπιεστική σχέση. Συγχωρεί μα προχωρεί χωρίς κατάλοιπα μίσους.

Αν αγάπησες κάποιον και τον εξύψωσες στα επουράνια και πιστεύεις ακράδαντα πως έδωσες το είναι σου για να εκφράσεις το μέγεθος της αγάπης σου, τότε νιώθεις μια ξεχωριστή ικανοποίηση. Όταν όμως αυτός σε πληγώσει και προδώσει την αγάπη αυτή και ο πόνος μέσα σου είναι αβάσταχτος, τότε ποια επιλογή έχεις; Οι φίλοι και οι γνωστοί σε παροτρύνουν να ξεχάσεις, να ξεγράψεις ή ακόμα και να μισήσεις. Πως όμως μπορείς να μισήσεις κάποιον που του χάρισες τόσο μεγάλη αγάπη; Αν μπορείς να μισήσεις αυτό σημαίνει πως δεν αγάπησες αληθινά. Είναι όμως αυτή η αναπάντητη αγάπη ένα είδος μαζοχισμού, μήπως σε κάνει μ@@@@α όπως υποστηρίζουν οι φίλοι σου; Για ‘μένα όλοι οι χαρακτηρισμοί και οι προτροπές για να επουλώσω τον εγωισμό μου είναι λόγια του αέρα και κλισέ που δεν δίνουν παρηγοριά σ’ αυτό που νιώθω. Προτιμώ λοιπόν να ζω με τον πόνο της καρδιάς μου, ξέροντας πως είμαι αληθινός και πως δεν χτίζω χάρτινα τείχη γύρω μου ώστε να προστατέψω τον εγωισμό μου ή να δώσω την εικόνα πως αδιαφορώ και ξεγράφω ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου λες και δεν υπήρξε  ποτέ(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας