κυματίζοντας σκέψεις - προσκύνημα μέρος γ'

προσκύνημα (μέρος γ)

Συνεχίζω το τρίτο μέρος του προσκυνήματος. Βρείτε εδώ το α’ μέρος και εδώ το β’ μέρος.

Όταν οι φίλοι βγήκαν από το ναό του Αγίου Ανδρέα, γύρω στις 6 το πρωί, ο ήλιος είχε αρχίσει να χρυσίζει τα πλακόστρωτα δρομάκια και τα καλντερίμια του μοναστηριού. Ο πρωινός αέρας ήταν ευχάριστος στο πρόσωπό τους κι ένοιωθαν ανανεωμένοι και ξεκούραστοι παρά τον λιγοστό ύπνο τους.  Πριν φύγουν όμως ζήτησαν άδεια να φωτογραφίσουν το εσωτερικό της εκκλησίας που μέσα στο φως της ημέρας έλαμπε ακόμα πιο επιβλητικό. Ο μεγάλος θόλος με το Χριστό παντοκράτορα ήταν μια απίθανη ζωηρή αναπαράσταση με θαυμάσια χρώματα και σύμβολα. Τα στομάχια όμως που δεν υπακούν και δεν τρέφονται με πνευματική τροφή είχαν αρχίσει να παραπονιούνται. Κι έτσι οι φίλοι πήραν και πάλι το δρόμο προς τις Καρυές. Στο μικρό καφενείο της πρωτεύουσας παρέα με ένα νεαρό μοναχό με ξενική προφορά, έφαγαν ένα απλό και νηστίσιμο γεύμα, πάνω στα παλιά ξυλοφαγωμένα τραπέζια και τις ψάθινες καρέκλες. Κι αφού το γεύμα είχε κατευνάσει τις ανάγκες της σάρκας, περπάτησαν λίγο πιο πέρα για να επισκεφτούν τον πανάρχαιο ναό της Κοίμησις Της Θεοτόκου που είναι και ο καθεδρικός ναός της πρωτεύουσας. Στο εξωτερικό του ναού ο χρόνος είχε αρχίσει να φθείρει τις ατέλειωτες αγιογραφίες που ακόμα και ξεθωριασμένες μαρτυρούσαν την αθάνατη τέχνη του Μανουήλ Πανσέληνου πρωτομάστορα της αγιογραφικής σχολής Μακεδονίας. Προσκύνησαν τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του “Άξιον Εστί” και για μια ακόμη φορά θαύμασαν το εσωτερικό του ναού που ήταν σχετικά σκοτεινό και δεν άφηνε άπλετο το φως της ημέρας από τα λιγοστά παράθυρά του. Χορτασμένοι σαρκικά αλλά πεινασμένοι για περισσότερες πνευματικές περιπέτειες, οι δυο φίλοι περίμεναν τώρα το λεωφορείο για το ταξίδι τους πίσω στη Δάφνη.

Από τη Δάφνη, η μονή του Αγίου Ξενοφώντος είναι λιγότερο από δέκα λεπτά με το καραβάκι, κι εκείνη τη μέρα ο Ανοιξιάτικος ήλιος έλαμπε σε όλο το μεγαλείο του, κάνοντας τα νερά του Αιγαίου ακόμα πιο γαλάζια απ’ ότι συνήθως. Οι φίλοι αποφάσισαν να περάσουν τις τελευταίες δυο μέρες τους σ’ αυτή τη μονή, μαθαίνοντας πως η μεγάλη συλλογή της από λείψανε Αγίων συμπεριλάμβανε και κομμάτι του Αγίου Νεκταρίου εκ Βρυούλων, που άλλωστε ήταν και ο βασικός σκοπός του ταξιδιού τους. Η παραθαλάσσια μονή στέκει σαν φρούριο καθώς απλώνεται αμφιθεατρικά στους πρόποδες του βουνού. Τα πολύχρωμα βότσαλα της παραλίας βρέχονται από τα πράσινα νερά και σκιάζονται από τους ψηλούς τοίχους της μονής. Πέρασαν την κεντρική πύλη κάτω από χαμηλές στοές και πάνω σε πετρόχτιστα σοκάκια και ανέβηκαν στον ξενώνα που έμοιαζε από τη μυρωδιά του φρέσκου σοβά να είναι σχετικά νέος. Στη μικρή αίθουσα υποδοχής, μαζί με άλλους ταξιδιώτες περίμεναν τον αρχοντάρη. Ο στρουμπουλός γέροντας Θεονάς με τα ψαρά γένια, τα ροδοκόκκινα μάγουλα και την πλακωτή μύτη που στήριζε τα τεράστια γυαλιά του, δεν άργησε να τους προϋπαντήσει. Το δωμάτιο που τους παραχωρήθηκε ήταν μικρό και στριμωγμένο με τρία κρεβάτια αλλά αρκετό για να ξεκουράσεις το σώμα. Ο ξενώνας στο δεύτερο όροφο είχε ένα ξύλινο μπαλκονάκι που κοιτούσε Δυτικά με θέα όλο τον κόλπο και τη χερσόνησο της Σιθωνίας απέναντι και τη μικρή τσιμεντένια προβλήτα που έδεναν τα καραβάκια.

Το εσωτερικό του μοναστηριού έμοιαζε με ένα μικρό χωριό απόλυτα διατηρημένο σε άριστη κατάσταση και παστρικό. Όλα τα δρομάκια πλακόστρωτα και τα κελιά με τη γκρίζα πέτρα τους να λάμπει και τα ξύλινα μπαλκόνια με τους στύλους να είναι σε απόλυτη αρμονία. Μικρά μπαλκονάκια είχαν κληματαριές για στέγη και ξύλινες πόρτες με σιδερένιους μεντεσέδες πλαισίωναν μια πολιτεία του 18ου αιώνα. Τα δέντρα όλα μέσα σε πετρόχτιστους φράχτες είχαν τους κορμούς τους ασπρισμένους μέχρι τη μέση και θαρρούσες πως ακόμα και τα κλαδιά τους ήταν περιποιημένα και μανικιουρισμένα στην πένα. Πορτοκαλιές, λεμονιές, ελαιόδεντρα, κυπαρίσσια, πεύκα, ακόμα και φοίνικες κατέκλυζαν κάθε γωνιά και κάθε μετόχι ακόμα και πάνω στα πριονωτά τοίχη του περίγυρου. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου είναι μια κλασική βυζαντινή εκκλησία με τα τρεις κόκκινους τρούλους και τα τούβλα των εξωτερικών τοίχων σχηματίζουν άσπρες και κόκκινες ρίγες κατά μήκος των κι ανάμεσα από αναμέτρητες καμάρες και τις μικρές κολόνες του νάρθηκα. Με μεγάλη τους χαρά οι δυο φίλοι μπόρεσαν να δουν το εντυπωσιακό μουσείο της μονής που φιλοξενεί ανεκτίμητα έργα Βυζαντινών ζωγράφων, χειρόγραφα βιβλία, άμφια, λειτουργικά σκεύη και εικόνες απίστευτης ομορφιάς. Το μουσείο καθαυτό είναι εντυπωσιακό με σύγχρονους φωτισμούς και χώρους επίδειξης που και τα πιο μοντέρνα μουσεία θα ζήλευαν.

Οι δυο προσκυνητές παρακολούθησαν τον απογευματινό εσπερινό μέσα στον ασημένιο χώρο του ναού κι έπειτα προσκύνησαν τα άγια λείψανα που τους ανοίχτηκαν μέσα στο ιερό. Η τράπεζα του μοναστηριού, δηλαδή ο χώρος σίτευσης των μοναχών είναι περισσότερο τροφή των οφθαλμών παρά του στομαχιού. Οι τοιχογραφίες μέσα στην αίθουσα με τα μεγάλα ξύλινα τραπέζια και τους πάγκους, χρονολογείται από το 1544 και είναι έργο του Κρητικού αγιογράφου Αντωνίου. Το λιτό κι αλάδωτο φαΐ μοιράστηκε ανάμεσα στους πάνω από εκατό επισκέπτες και τους πενήντα μοναχούς που αμίλητοι έφαγαν ακούγοντας το γέροντα πάνω στον άμβωνα της τράπεζας να διαβάζει αποσπάσματα από ιερά βιβλία. Έπειτα ένας ένας πέρασε να προσκυνήσει το χέρι του ηγούμενου που τους χαιρετούσε στην έξοδο της αίθουσας δίνοντας τις ευλογίες του. Αργότερα οι δυο φίλοι κάθισαν στο μπαλκόνι του ξενώνα να απολαύσουν το ονειρεμένο ηλιοβασίλεμα που έμοιαζε σαν πίνακας ζωγραφικής ρομαντικού ζωγράφου καθώς ο ήλιος, χλωμός, πορφύριζε τα αρεά σύννεφα και τόνιζε τους γλάρους που γύριζαν προς το νυχτερινό καταφύγιό τους. Και μέσα στο σκοτάδι τα πηγαδάκια των προσκυνητών βουίζανε με ιστορίες, εντυπώσεις και γνώμες και φέρανε τους άγνωστους από δεκάδες διαφορετικές χώρες να μοιράζονται μαζί την άνθηση μιας νέας φιλίας(_)

Συνεχίζεται...

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας