κυματίζοντας σκέψεις - χορεύοντας στη βροχή

χορεύοντας στη βροχή

Σ’ ονειρεύτηκα πάλι μέσα στο μουντό τοπίο μιας συννεφιασμένης μέρας, μιας μέρας σαν αυτές που αγαπάς τόσο πολύ. Σειρές από φουσκωτά γκριζόμαυρα και λευκά σύννεφα κρεμόντουσαν κι έτρεχαν στο απέραντο κενό τ’ ουρανού. Μια μαγνητική εικόνα που μπορεί να σε υπνωτίσει και να σε κάνει να χαθείς μέσα στο βαμβακερό της άπειρο. Στεκόσουν μόνη σου μέσα στο άνοιγμα του δάσους, πλαισιωμένη από λεύκες και βελανιδιές με τα τρυφερά τους ανοιξιάτικα φύλλα που πρόσφατα είχαν δει το φως της ημέρας. Το πρόσωπό σου με τα εμφατικά μήλα του και τα σαρκώδη χείλη πάνω στο γλυκό στόμα σου, έλαμπε με ένα μελαγχολικό χαμόγελο που διαγραφόταν κι έκανε τα μεγάλα σου μάτια να μοιάζουν ακόμα πιο εκφραστικά. Τα μαύρα σου μαλλιά, λυτά και καλοχτενισμένα έφταναν ως τη μέση σου. Φορούσες ένα απλό λευκό φόρεμα που αγκάλιαζε το καλλίγραμμο κορμί σου από τους λεπτούς σου ώμους και τη δαχτυλιδένια μέση σου ως τα γόνατά σου. Τα πόδια σου πατούσαν γυμνά στο αφράτο, μαλακό χώμα, ανάμεσα σε τριφύλλια και καταπράσινα αγριόχορτα. Κοιτούσες ικετευτικά τον ουρανό σαν κάτι να ζητούσες κι άπλωσες τα χέρια σου δεξιά κι αριστερά κι έμοιαζες τώρα σαν άγγελος με ανοιχτές τις φτερούγες.

Οι πρώτες σταγόνες έπεσαν σα δάκρυα στο πρόσωπό σου και κύλισαν στα μάγουλά σου χαράζοντας ρυάκια στην λευκή σου επιδερμίδα. Χαμογέλασες τώρα ανοίγοντας τα χείλη σου και κλείνοντας τα μάτια γύρισες το κεφάλι σου προς τον ουρανό. Η βροχή άρχισε να δυναμώνει και μυριάδες σταγόνες τώρα μουσκέυανε τη φορεσιά σου που άρχισε να κολλάει ακόμα πιο σφιχτά πάνω στο σώμα σου. Περπάτησες αργά και το στήθος σου φούσκωσε καθώς απολάμβανες την ευωδία που η ανοιξιάτικη βροχή χάριζε στη διψασμένη φύση. Ακουμπισμένος στον κορμό ενός δέντρου με το πουκάμισό μου ανοιχτό με είδες ξαφνικά μπροστά σου να σε κοιτάω μ’ ένα σοβαρό ύφος. Σταμάτησες και με κοίταξες με ένα βλέμμα νοσταλγίας λες και ήξερες πως θα μ’ έβρισκες εκεί. Τα μάτια μας ενώθηκαν μ’ ένα ηλεκτρισμένο μαγνητισμό, μα τα στόματα παρέμειναν κλειστά. Ο ήχος της βροχής που κόχλαζε γύρω μας χτυπώντας τα φύλλα και το χώμα που είχε αρχίσει να πλημμυρίζει, ήταν το μόνο που ακουγόταν. Ένα καστανοφτέρουγο πουλί πέταξε ανάμεσα στις φυλλοσιές ζητώντας καταφύγιο. Ήμουν κι εγώ βρεμένος ως το κόκκαλο αλλά στεκόμουν σα να μην ένιωθα τη βροχή, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος μου και κοιτώντας σε επίμονα. Οι καρδιές χτυπούσαν τώρα δυνατά μέσα μας μα κανείς δε σάλευε μήτε μιλούσε.

Κι η βροχή συνέχιζε το μονότονο της χτύπημα και σαν αντίλαλος παράξενος ο ήχος της άρχισε να πλάθεται σε μελωδία, θαρρείς πως οι νότες ανεβαίνανε μέσα απ’ τις φτέρες, τα πουρνάρια και τη ζαφειρένια χλόη. Λύνοντας τα χέρια μου περπάτησα θαρραλέα προς το σημείο που στεκόσουν σαν λευκό άγαλμα. Τα βήματά μου ήταν αθόρυβα μέσα στο μελωδικό πλατσούρισμα κι όλο και σε πλησίαζα. Με μια μου αυθόρμητη κίνηση πήρα την αριστερή σου παλάμη και την έσφιξα μέσα στο δεξί μου χέρι. Έβαλες το άλλο σου χέρι γύρω απ’ τον ώμο μου κι εγώ το δικό μου γύρω απ’ τη μέση σου και μονομιάς η μελωδία ήταν τώρα καθαρά ένα συγκλονιστικό βαλς. Τα βήματά μας ανάλαφρα άρχισαν να μας στροβιλίζουν στο ρυθμό της μουσικής κι εμείς χορεύαμε επιτήδεια χωρίς καμιά προσπάθεια κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο. Κι ο χορός μας συνέπαιρνε και τα γυρίσματα ήταν ατέλειωτα, κι οι καρδιές μας φτερούγιζαν στο άπλετο μιας ατέλειωτης ευτυχίας. Ώσπου τα σώματά μας βρέθηκαν μέσα σε μια πυκνή ομίχλη, ένα ατέλειωτο λευκό πέπλο μας αγκάλιαζε και μας περιέβαλε. Ήταν εκείνη η στιγμή που μέσα στον ρυθμό του μελωδικού βαλς και της ασταμάτητης βροχής, βρεθήκαμε να χορεύουμε σφιχτά αγκαλιασμένοι με τα πόδια μας να μην ακουμπούν πια τη γη...μέσα στα σύννεφα(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας