ο άλλος έρωτας
Είμαι πατέρας! Ναι, νιώθω τυχερός εδώ και σχεδόν δεκαέξι χρόνια να έχω το προνόμιο της πατρότητας και είναι ένα από τα μοναδικά συναισθήματα που ακατανίκητα δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο στον κόσμο. Πολλά έχουν ειπωθεί για τη μητέρα και την ασύγκριτη αγάπη της και δεν θα διαφωνήσω καθόλου, αλλά λίγες είναι οι φορές που μιλάμε για την πατρική αγάπη. Πρόσφατα στενά μου πρόσωπα έγιναν πατέρες για πρώτη φορά και με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολούθησα τη ριζική αλλαγή των χαρακτήρων αυτών των ανθρώπων. Ο ένας, λιγότερο εκδηλωτικός για να μου πει ανοιχτά πως νιώθει, μου έδειξε πως πραγματικά μπορεί ν’ αλλάξει συνήθειες που πεισματικά κρατούσε όλη του τη ζωή. Μου έδειξε την αυτοθυσία του και την ευαισθησία του προς τη μικρή του κόρη που είναι σίγουρα η βασίλισσα της ζωής του. Ο άλλος, μου είπε χαρακτηριστικά: “Μετράω τα λεπτά να γυρίσω σπίτι και να κρατήσω την κόρη μου στην αγκαλιά μου. Όταν είμαι μαζί της όλες οι σκοτούρες, οι ανησυχίες και τα προβλήματα της ζωής μου εξαφανίζονται σαν από θαύμα...”
Ένας έρωτας γεννιέται μέσα σου όταν για πρώτη φορά αντικρίσεις εκείνο το μικρό, αδύναμο, απροστάτευτο πλάσμα που μπορείς να κλείσεις μέσα στην αγκαλιά σου. Ένα προαιώνιο ένστικτο ανθίζει μέσα σου και σε κάνει να νιώθεις αλλιώτικα, διαφορετικά, όμορφα και συγκλονίζει όλο το σώμα σου και όλο το είναι σου. Πως μπορεί αυτό το μικρό ον να κυριεύει και να αιχμαλωτίζει όλες σου τις αισθήσεις; Πως μπορεί αυτό το άβουλο πλάσμα να αλλάζει μέσα σου όλες τις ιδέες και τα πιστεύω σου που είχες ως τώρα; Πως είναι δυνατόν σαν αστραπή μέσα σε σκοτεινή νύχτα η ζωή σου ξαφνικά να παίρνει μια διαφορετική κατεύθυνση; Κι όμως κοιτώντας μέσα στα μάτια του, μπορείς να δεις για πρώτη φορά το πρόσωπο του Θεού. Μπορείς να νιώσεις το κομμάτι του εαυτού σου που δεν ήξερες ότι μπορεί να υπάρξει. Λιώνει η σκληρότητά σου σαν το κερί στη θέρμη της φλόγας κι η καρδιά σου μεγαλώνει, γιατί η αγάπη που θέλει να δώσει δε χωράει πλέον μέσα της. Από την πρώτη κιόλας στιγμή ξέρεις πως η ζωή σου είναι για πάντα αφιερωμένη σ’ αυτό το κομμάτι του εαυτού σου που δίνει συνέχεια στην ύπαρξή σου πάνω στη γη.
Και πόσο μεγαλώνει ο έρωτας αυτός καθώς οι μήνες περνάνε και τα πρώτα χαμόγελα σε ξετρελαίνουν, τα μικρά δάχτυλα ακουμπούν αδέξια το πρόσωπό σου και τα μικρά πόδια κλωτσάνε πάνω σου, πλημμυρίζοντάς σε με ευτυχία. Πόσο ηρεμεί το κορμί σου αυτή η μυρωδιά του νεαρού δέρματος και η αφή της βελουδένιας επιδερμίδας. Τι γλυκός είναι αυτός ο ύπνος με το παιδί σου πάνω στο στήθος σου, νιώθοντας τους γρήγορους παλμούς της καρδιάς του. Κι όλες οι καθημερινές ασχολίες κι έννοιες εξαφανίζονται γιατί στα μάτια σου μόνο υπάρχει αυτό και τίποτα άλλο. Κι αργότερα όπως μεγαλώνει πια, τι όμορφα που νιώθουν οι αγκαλιές και τα αυθόρμητα φιλιά, μια αγάπη αγνή, αληθινή, αυτή που μόνο τα παιδιά μπορούν να δώσουν. Κι ενώ τα παιδιά μεγαλώνουν και ξαφνικά συμπεριφέρονται σαν ώριμοι άνθρωποι, στα μάτια σου, αυτή η πρώτη στιγμή, η πρώτη συνάντηση δεν σβήνει ποτέ κι ένα πρωινό ξυπνάς κι αντιλαμβάνεσαι πως ναι, αυτός ο έρωτας, αυτή η αληθινή αγάπη δεν στερεύει ΠΟΤΕ(_)
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το