ωδή εις τη σελήνη
Διονύσιος Σολωμός
Ωδή Εις τη Σελήνη (απόσπασμα)
Γλυκύτατη φωνὴ βγάν᾿ ἡ κιθάρα,
καὶ σὲ τούτη τὴν ἄφραστη ἁρμονία
τῆς καρδιᾶς μου ἀποκρίνεται ἡ λαχτάρα.
Γλυκὲ φίλε, εἶσαι σύ, ποὺ μὲ τὴ θεία
ἔκσταση τοῦ Ὀσσιάνου, εἰς τ᾿ ἀκρογιάλι,
τῆς νυχτὸς ἐμψυχεῖς τὴν ἡσυχία.
Κάθισε γιὰ νὰ ποῦμε ὕμνον στὰ κάλλη
τῆς Σελήνης. αὐτὴν ἐσυνηθοῦσε
ὁ τυφλὸς ποιητὴς συχνὰ νὰ ψάλλει.
Μοῦ φαίνεται τὸν βλέπω ποὺ ἀκουμβοῦσε
σὲ μίαν ἐτιά, καὶ τὸ φεγγάρι ὡστόσο
στὰ γένια τὰ ἱερὰ λαμποκοποῦσε.
Ἀπ᾿ τὸ Σκοπό, νἄτο, προβαίνει. ὢ πόσο
σὺ τὴ νύχτα τερπνὰ παρηγορίζεις!
Ὕμνον παθητικὸ θὲ νὰ σοῦ ὑψώσω,
παθητικὸ σὰ ἐσένα, ὅταν λαμπίζεις
στρογγυλό, μεσουράνιο, καὶ τὸ φῶς σου
σὲ ταφόπετρα ὁλόασπρη ἀποκοιμίζεις.
Ένα όμορφο ποίημα από τον εθνικό μας ποιητή που προβάλει την ευαισθησία του και τον ρομαντισμό του. Ο Σολωμός καλεί τον Σκοτσέζο ποιητή του 3ου αιώνα Όσσιαν στην παρέα του κάτω από το φως της Σελήνης. Ο Όσσιαν κατά πολλούς δεν έγραψε τα ποιήματα που απήγγειλε και υποστηρίζεται πως ήταν εμπνεύσεις του γνωστού ποιητή Τζέιμς Μακφέρσον. Ο Σολωμός όμως περισσότερο ενδιαφέρεται για την μελωδική απαγγελία των ύμνων προς το φεγγάρι που αποκαλεί παρηγοριά της νύχτας. Κι ο τυφλός Σκοτσέζος με τα μακρυά κάτασπρα γένια του, όπως απεικονίζεται σε πίνακα του ζωγράφου Girodet μοιάζει σαν Μωυσής δίνοντας την ιερότητα της γενειάδας του.
Παθητικό το φεγγάρι όπως και όλοι οι ρομαντικοί που του αποδίδουν ανθρώπινες ιδιότητες, όταν στο φως του ονειρεύονται, εμπνέονται και τραγουδούν. Ο ποιητής διάλεξε το ζωηρό φως της πανσέληνου για να πλάσει τον ύμνο του και να τραγουδήσει με τη σειρά του την ατελείωτη έμπνευση του φεγγαριού. Ακόμα και μια λευκή ταφόπετρα μπορεί να φιλοξενήσει εκείνο το ασημένιο φως και να το νανουρίσει στη μακάβρια αγκαλιά της(_)
Κανένα ποίημα της σελήνης δεν πρέπει να διαβάζεται χωρίς τη γλυκιά μελωδία του Γκλεν Μίλερ:
moonlight serenade
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το