κυματίζω αλκοόλ
Ήθελα να σας πω ότι χθες το βράδυ προσπαθούσα να κυματίσω τις άτιμες τις σκέψεις κι αυτές όχι μόνο δεν κυματίζανε αλλά με κοροϊδεύανε κι από πάνω.
- Κυματίζεις σκέψεις; Χαχαχαχα, μήπως μας πλένεις κιόλας και μας απλώνεις με μανταλάκια σαν την μπουγάδα;
- Σας παρακαλώ για σοβαρευτείτε λιγάκι!
Η απάντησή μου δεν ακούστηκε μέσα στα δυνατά γέλια.
- Άσε μας ρε φίλε, πολύ σοβαρός μας το παίζεις. Μια μέρα μας λες για το μεγάλο σου έρωτα που έχασες...κλαψ και μετά χορεύεις με την αγαπημένη σου μέσα στη βροχή. Έτσι που μας κυματίζεις θα πάθουμε καμιά ναυτία.,
Άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά πως το τέταρτο ουισκάκι δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να πνίξω τις φωνές που κουδούνιζαν σαν περιπαιχτικοί αρλεκίνοι μέσα στον εγκέφαλό μου. Ανακάθισα στην πολυθρόνα μου, σχημάτισα το πιο σοβαρό ύφος που μπορούσα στο πρόσωπό μου και αποφάσισα να αγνοήσω τις φωνές.
- Πολύ κυριλέ ο τύπος. Για δες σοβαρότητα! Αν σοβαρέψεις περισσότερο θα σου βγούμε κυματιστές από τα μπατζάκια..χαχαχαχα.
Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Σηκώθηκα και περπάτησα προς την πόρτα. Σκέφτηκα πως ο βραδινός ψυχρός αέρας θα με βοηθήσω να εξαλείψω τους καλικαντζάρους που είχαν αυταρχικά πάρει τον έλεγχο του μυαλού μου.
- Ωωωωω, θα μας γράψεις τώρα κάτι για το φεγγάρι; Κάτσε να κυματίσουμε λίγο: “φεγγαράκι μου λαμπρό...”
Αυτό ήταν! Δεν άντεχα άλλο! Ήμουν απόλυτα σίγουρος πως οι φωνές ήταν απλά δημιουργήματα του μυαλού μου αλλά αισθανόμουν τελείως αδύναμος να τις καταπολεμήσω. Επέστερψα στην πολυθρόνα μου και άνοιξα τον υπολογιστή. Κοίταξα την κενή σελίδα που με τύφλωνε από τη λευκάδα της και άρχισα να ιδρώνω από τον πανικό που πάντα με κυριεύει όταν κοιτάζω τη λευκή σελίδα μπροστά μου.
- Θέλεις να σου δώσουμε μια ιδέα φίλε; Απόψε αντί να κυματίζεις εμάς για δεν πας να κυματίσεις καμιά σημαία...χαχαχαχα. Μάλλον άσε καλύτερα. Πήγαινε να δεις αν κουνιούνται η βάρκες στο λιμάνι.
Έκλεισα τον υπολογιστή με απίστευτα νεύρα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι αποφασισμένος πως απόψε δε θα έγραφα τίποτα. Από πείσμα και μόνο δεν θα άφηνα αυτές τις ενοχλητικές φωνές να με χλευάζουν ασταμάτητα. Δυστυχώς ξέχασα πως το ανήσυχο μυαλό είναι αυτό που συνήθως δε σε αφήνει να κοιμηθείς. Σηκώθηκα και άνοιξα το υπολογιστή.
Με την απόλυτη σοβαρότητα που αρμόζει σε ένα δραματικό συγγραφέα που έχει τη μεγαλύτερη έμπνευση για ένα σοβαρό ψυχολογικό θρίλερ που αναζητά τις αιτίες για τη μάστιγα της σύγχρονης κοινωνίας, άρχισα να πληκτρολογώ:
“φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ...”(_)
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
ο μεγαλύτερος εχθρός του συγγραφέα είναι η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης ή αλλιώς "καλικάντζαροι" όπως λες κι εσύ. Δεν ακούγεται ποτέ δύσκολο να βρεις ένα θέμα που θα πραγματευτείς, δεν είναι δύσκολο να γράψεις μια πρόταση για αυτό και μάλλον δεν είναι κανένα φοβερό επίτευγμα το να αναλύσεις το πως θα αναπτύξεις τις σκέψεις σου πάνω σε αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως το να τα κάνεις και τα τρία, ναι, είναι πολύ δύσκολο :[