κυματίζοντας σκέψεις - οδοιπορικό (μέρος β)

οδιπορικό (μέρος β)

Μπορείτε να βρείτε το πρώτο μέρος του οδοιπορικού εδώ.

Εικόνες

Από το τέρμα της Σφάκας ο δρόμος αρχικά κατηφορίζει για λίγο μέχρι να φτάσω στο άσπρο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής που στέκει απέναντι από το λόφο της Τουρλωτής και μετά αρχίζει η ανάβαση. Η Τουρλωτή, ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα μου, στέκει ακριβώς πάνω σε ένα λόφο και κατά πολλούς αυτός ήταν λόγος που πήρε την ονομασία της. Η εθνική δεν περνάει από το μέσο του χωριού κάτι που πάντα μου άρεσε γιατί δεν χρειαζόταν να διασχίσω μικρός τον επικίνδυνο δρόμο. Στην άκρη της εθνικής στέκει το κοιμητήριο κομμένο σα νησάκι από το δρόμο και το χωριό. Κόβω αριστερά και μπαίνω στην είσοδο του χωριού, το λεγόμενο τέρμα. Το “τέρμα” είναι μια φαρδιά πλατεία που χρησιμοποιείται για πολλές εκδηλώσεις και πανηγύρια πλαισιωμένο από ένα καφενείο και μερικά σπίτια καθώς και το νέο σχετικά κτήριο του πολιτιστικού συλλόγου

Η Τουρλωτή είναι ένα κλασικό Κρητικό χωριό με περίπου 450 κατοίκους που σχεδόν τριπλασιάζονται τους καλοκαιρινούς μήνες. Μια μικρή βόλτα μέσα στο γραφικό χωριό είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς την απόλυτη καθαριότητα και τάξη που υπάρχει. Οι άνθρωποι εδώ έχουν μεγάλη υπερηφάνεια για τον τόπο τους και πάντα φροντίζουν να διατηρούν αυτό τον μικρό τόπο σε άψογη κατάσταση. Τα περισσότερα σπίτια κρατούν το παραδοσιακό λευκό χρώμα με τις σκούρες πράσινες και γαλάζιες πόρτες και παραθυρόφυλλα. Στο μέσο του χωριού όπου υπάρχουν τα παλαιότερα κτίσματα, τα άσπρα σπιτάκια με τις μικρές αυλές ξεχειλίζουν με πολύχρωμα άνθη που κρέμονται τονίζοντας τα ανεξίτηλα χρώματά τους πάνω στους λευκούς πετρόχτιστους τοίχους. Άγριες ροδιές, γεράνια, ζουμπούλια, γιασεμιά, βασιλικοί και δάφνες πλέκονται μέσα στα φιδωτά δρομάκια χαρίζοντας ένα, θα έλεγε κανείς, χαμόγελο ανάμεσα στα σπίτια με τα μικρά παράθυρα. Η μυρωδιά από τα άνθη αιωρείται σαν μαγεμένη αύρα μέσα στους δρόμους χαρίζοντας στον επισκέπτη μια ευχάριστη ευδαιμονία. Οι κληματαριές πάνω από μικρές και μεγάλες αυλές γέρνουν από το βάρος των σταφυλιών τον Αύγουστο χαρίζοντας ένα ειδυλλιακό τοπίο. Τα δρομάκια του χωριού είναι πάντα ασβεστωμένα στις άκρες με δυο λευκές λωρίδες δίνοντας περισσότερη ζεστασιά ακόμα και στο εξωτερικό των σπιτιών.

Ο κεντρικός δρόμος του χωριού από το τέρμα μέχρι την άλλη άκρη του χωριού είναι γεμάτος με καφενεία και άλλα μαγαζιά καθώς και ένα μικρό ταχυδρομείο. Κάτω από τη δροσερή σκιά των μουριών και με το απαλό αεράκι μπορεί κανείς να απολαύσει ένα καφέ ή ένα “υποβρύχιο” και να παρατηρήσει τη σχετική βαβούρα των ανθρώπων στα καφενεία και τα μικρά παιδιά που παίζουν τρέχοντας μέσα στα δρομάκια. Από τον κεντρικό δρόμο κόβουμε δεξιά αφήνοντας το καφενείο του Κωτσόβολου κι ανηφορίζουμε το δρομάκι προς την πάνω γειτονιά και την επιβλητική εκκλησία της Παναγίας. Ο ναός είναι ο μεγαλύτερος της γύρω περιοχής και στέκει στο ψηλότερο σημείο του χωριού περιφραγμένη από γαλάζιο σιδερένιο φράχτη. Πήρε έντεκα χρόνια για να χτιστεί και εγκαινιάστηκε το 1908. Στον αυλόγυρο της εκκλησίας είναι και το σχολείο του χωριού που έχει αναβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια. Το εσωτερικό της εκκλησίας είναι εντυπωσιακό με την πανύψηλη οροφή και τις παλιές εικόνες. Το καμπαναριό μοιάζει με πύργος και στέκει σε μεγαλύτερο ύψος από το ναό κάνοντάς το το υψηλότερο κτίσμα του χωριού. Η μαγεία της Παναγιάς όμως είναι στη βόρεια πλευρά της αυλής. Εκεί, πέρα από τον πέτρινο φράχτη απλώνεται μαγευτικά όλος ο κόλπος Μεραμπέλου μέχρι το τέλος του ορίζοντα. Κάτω 350 μέτρα απλώνεται ο κάμπος με τα λοφάκια και τα δεκάδες σπαρμένα εκκλησάκια μέχρι το χείλος του γιαλού. Αμπέλια κι ελαιώνες και εσπεριδοειδή δέντρα σαν καλοραμμένα μπαλώματα στην καμπυλωτή γη. Και στην άκρη της παραλίας λίγο Δυτικά το γραφικό ψαροχώρι του Μόχλου πάνω σε μια μικρή χερσόνησο που μοιάζει να κρατάει χέρι με το αντικρινό νησάκι του. Ο Μόχλος τελευταία έχει γίνει μεγάλο καλοκαιρινό θέρετρο και οι μόνιμοι κάτοικοί του έχουν πολλαπλασιαστεί κάνοντας το επίνειο της Τουρλωτής μια φυσική επέκταση προς τη θάλασσα. Η ομορφιά του τοπίου είναι ξεχωριστή και θα μπορούσε κανείς να κάτσει και να θαυμάσει για ώρες αυτόν το φυσικό πίνακα ζωγραφικής.

Πολλές είναι η ομορφιές της Τουρλωτής και ίσως θα χρειαζόταν ολόκληρες σελίδες κανείς για να τις περιγράψει, αλλά σ’ αυτόν τον περιορισμένο χώρα θα ήθελα να κλείσω λέγοντας πως αυτό που κάνει το χωριό περισσότερο ξεχωριστό είναι οι άνθρωποί του. Αληθινοί αντιπρόσωποι της κλασικής και φημισμένης Κρητικής φιλοξενίας γεμάτοι καλοσύνη κι αυτοθυσία με ένα απερίγραπτο χαμόγελο στα χείλη θα σε καλωσορίσουν στα σπίτια τους και θα σε φιλέψουν τα υπέροχα γλυκά τους και μοσχομυριστά φαγητά τους. Οι Τουρλωτιανοί είναι λάτρες της ζωής και αθεράπευτοι γλεντζέδες. Το κέφι της παρέας με τα πειράγματα και τα καλαμπούρια είναι αυτό που κάνει αυτούς τους απλούς ανθρώπους αξιαγάπητους και ίσως τους πιο αληθινούς(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας