αχ ελλάδα
Μέσα στην κολυμπήθρα της Μεσογείου υπάρχει μια καστανοπράσινη χερσόνησος που κρέμεται από από το κορμί της Ευρώπης. Θεοί και Γίγαντες χτυπήσαν τ’ άγια χώματά της και τα δόρατά τους σκόρπισαν μέσα στο απέραντο γαλάζιο, αμέτρητα κομμάτια από τα σπλάχνα της. Αφήσανε την ομορφιά τ’ ουρανού να την αγκαλιάζει και τις ακτίνες του ήλιου να γλυκοφιλάει τα χώματά της, τα θεόρατα βουνά της και τις καμπυλωτές παραλίες της. Ανέμοι φύσηξαν τα διάφανα νερά της κι έκαναν έναν ολόλευκο αφρό να γαργαρίζει για να νανουρίζει τα θαλασσοπούλια, γλείφοντας τα κοφτερά της βράχια. Ανθρώποι, κυνηγημένοι από το ψύχος του Βορά βρήκαν ετούτη δω τη γη και η φιλόξενη ομορφιά της, τους μάγεψε για πάντα. Αγάπησαν, εμπνεύστηκαν και θαύμασαν τη θεϊκή παλάμη. Μα θέλανε τόσο πολύ τη γη να περιγράψουν που με τέχνη, μεράκι κι ευφυΐα, ταιριάξανε γραμμές φτιάχνοντας μια αθάνατη αλφαβήτα. Και δώσαν ήχο και φωνή στ’ άψυχα γράμματά τους, κι άρχισαν να υμνούν και να δοξολογούν όλα που έβλεπαν μπροστά τους. Κι οι φαντασία τους έπλασε αμέτρητες ιστορίες, μύθους, τραγούδια και σοφά λόγια του κεφαλιού τους. Τ’ άσπρα τα μάρμαρα της γης άρχισαν να σκαλίζουν κι αριστουργήματα πολλά άρχισαν να κεντήζουν για να ομορφύνουν πιο πολύ τον τόπο π’ αγαπούσαν και να τον κάνουνε μοναδικό μέσα σ’ όλο τον κόσμο. Παρθένο λάδι τσ’ άγιας γης έτρεφε τα παιδιά τους και μυρωδάτος οίνος έρεε να δίνει ευτυχία στην καρδιά τους. Κι όλα μαζί, γη, άνθρωποι, τέχνη, αγάπη, φαντασία, σοφία και αθάνατο πνεύμα, έφτιαξαν την Ελλάδα!
Ελλάδα...μοναδικό κι ανεπανάληπτο, ανεκτίμητο διαμάντι της υφηλίου, πόσο πολύ σε πόθησαν του κόσμου οι χρυσοθήρες. Πόσες φορές προσπάθησαν να κλέψουνε τα κάλλη σου και άρχοντες να γίνουνε σ’ όλη την ομορφιά σου. Σαν τα θαλάσσια κύματα ξεχύθηκαν οι ορδές τους και λύσσαγαν σα τα σκυλιά τα κάστρα σου να πάρουν. Μα των προγόνων το αθάνατο, ατίθασο κι ελεύθερο πνεύμα για πάντα εμφυτεύτηκε στις κόρες και στους γιους σου. Κι αν στη σκλαβιά υπέμεναν τα χρόνια να περάσουν, πάντα μέσα στα τολμηρά μυαλά τους, σαν τη φωτιά της Εστίας, το όνειρο της λευτεριάς πύρωνε κι έμενε άσβεστο για πάντα στην καρδιά τους. Πάλι με χρόνια με καιρούς η Ελλάδα ανεστήθη και για μια ύστερη φορά έδειξε πως οι γη των αθάνατων θεών ποτέ δε χάνει χαρακτήρα, μήτε κι αρχόντους ξενικούς θέλει να την διαφεντεύουν.
Αχ Ελλάδα χιλιοβασανισμένη μητέρα όλου του κόσμου, γι άλλη μια φορά προσπαθείς να ξεφύγεις από τη λάσπη του βούρκου. Άλλη μια φορά σε ζώσαν τα θεριά και τα μάτια τους κόκκινα μέσα στη νύχτα σε κοιτούν έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Τρίζουν και πάλι τα κόκαλα των προγόνων και τα φαντάσματα της παλιάς δόξας πολεμάνε το νέο εχθρό. Αχ Ελλάδα, το γαλανόλευκο πανί σου θα λεκιάσεις πάλι καθώς σέρνεσαι μέσα στο χώμα που σε ρίξαν αυτοί που σε φθονούν. Αχ Ελλάδα, ήρθε πάλι η ώρα να ξυπνήσεις τους Μεγαλέξανδρούς σου και τους Κολοκοτρώνηδές σου για να σώσεις και πάλι τα παιδιά σου. Μην απελπίζεσαι όμως. Το πνεύμα σου τ’ αθάνατο δε θα σβήσει και πάλι...Αχ Ελλάδα(_)
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
μοιράζομαι το "αχ" σου μιας που αυτή τη φορά ο εχθρός δεν πιστεύει στον Αλλάχ και δεν ονειρεύεται τον πλούτο της χώρας. Ο εχθρός ήταν και εξακολουθεί να είναι βγαλμένος μέσα από τα σπλάχνα της και η φθορά του είναι εκείνη που λεκιάζει το λευκό της σημαίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα καταφέρουμε να νικήσουμε τους έλληνες για να επιβιώσουμε και να αναδείξουμε μια επόμενη γενιά αντάξια της ιστορίας μας;
Εξαιρετικό το κείμενο :[