Είναι φορές που νομίζεις πως όλα τελικά ζυγιάστικαν και βρήκες μια ισορροπία στη ζωή σου. Ακροβατείς πάντα μέσα στη ζωή πάνω στο τεντωμένο σκοινί που λέγεται καθημερινότητα και δεν υπάρχει περιθώριο να παραπατήσεις γιατί το κενό από κάτω μοιάζει χαώδες. Κοιτάζεις μπροστά και βάζεις το ένα βήμα πίσω από το άλλο με την ελπίδα πως θα τα καταφέρεις κάποτε να φτάσεις στην άλλη άκρη. Είναι όμως πάλι φορές που κοιτάς πίσω και τότε χάνεις την ισορροπία σου, ταράζεσαι, ένας πανικός σε κυριεύει και τότε πάλι κινδυνεύεις να χαθείς στο κενό της απόγνωσης. Έτσι είναι κι ο κρυφός πόνος μέσα σου, αυτός που καταπιέζεις, αυτός που προσπαθείς συνεχώς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν υπάρχει. Όπως όμως τα βαριά και πυκνά σύννεφα μιας καταιγίδας που φουντώνει στο βάθος του ορίζοντα, έτσι κι ο πόνος αυτός ανεβαίνει μέσα απ’ τα σωθικά σου και αρχίζει να καταπλακώνει την καρδιά σου. Σαν δηλητήριο απλώνεται σε κάθε μέρος του κορμιού σου και ρέει μέσα στις φλέβες σου, θολώνει το μυαλό σου και αμαυρίζει την όρασή σου. Νιώθεις πως έχασες το επόμενο βήμα σου και βρίσκεσαι σε ελεύθερη πτώση κάτω στο κενό, στην άβυσσο του απείρου.
Μπορείς να ζεις μ’ αυτόν τον πόνο; Είναι πολλοί που δεν τον άντεξαν και πήραν την ζωή τους στα χέρια τους βρίσκοντας μια εύκολη διέξοδο. Πιστεύω όμως πως οι περισσότεροι συνεχίζουν να ζουν με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα απαλλαχθούν από το μαρτύριό τους και θα νιώσουν μιαν ανακούφιση που θα τους ελαφρύνει από το αβάσταχτο βάρος που κουβαλούν. Είναι αυτοί που δεν ζουν τη ζωή τους εγωιστικά, αυτοί που ξέρουν πως η ζωή δεν ανήκει μονάχα στους εαυτούς τους. Καταλαβαίνουν τις επιπτώσεις που κάτι τέτοιο θα έχει στις ζωές πολλών άλλων και ειδικά αγαπημένων προσώπων. Όσο και να μη θέλουμε να το πιστέψουμε, δεν είμαστε ελεύθεροι σ’ αυτή τη ζωή. Είμαστε κύτταρα που αλληλοεπιδρούν και επηρεάζουν τις ζωές άλλων ανθρώπων και καταστάσεων. Κάθε μας κίνηση έχει καλές ή κακές επιπτώσεις στα πρόσωπα με τα οποία έχουμε συνδέσει τη ζωή μας και που πολλές φορές βασίζονται σ’ εμάς για να χαράξουν το δικό τους δρόμο και να πάρουν τη δικιά τους πορεία. Έτσι συνεχίζουν να ακροβατούν πάνω στο σκοινί και να καταπίνουν τους πόνους και τις δυσφορίες τους γιατί αντιλαμβάνονται τις ευθύνες τους.
Προσπαθώ κι εγώ να πνίγω αυτόν τον πόνο όταν η αίσθησή του με πλημμυρίζει και με σκοτώνει ανελέητα. Ακόμα κι όταν χάνω την ισορροπία μου πάνω στο τεντωμένο σκοινί και βλέπω τον εαυτό μου να πέφτει μέσα στο χάος της ομίχλης του κενού, πάντα καταφέρνω, έστω και στην τελευταία στιγμή, να κρατηθώ με τ’ ακροδάχτυλά μου. Κι όταν πια σώσω τον εαυτό μου, ξεκινώ και πάλι την αναρρίχηση και προχωρώ βάζοντας τη μια πατούσα πίσω απ’ την άλλη για να συνεχίσω την παράσταση στο τσίρκο που λέγεται ζωή (_)
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Πόσο δίκιο έχεις....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα Νίκο!!
Καλησπέρα Βιβή! Καλή εβδομάδα να 'χουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήμήπως αυτό δεν κάνουμε όλοι; ο καθένας με τον τρόπο του;
ΑπάντησηΔιαγραφήακροβατούμε σε ένα σκοινί που τεντώνει ανάλογα με τις αποφάσεις και τα απρόοπτα της ζωής.
Θα μπορούσα μάλιστα να πω πως το σημερινό σου κύμα, ταιριάζει με τον σημερινό μου προβληματισμό :[