κυματίζοντας σκέψεις - η θαλπωρή της απελπισίας

η θαλπωρή της απελπισίας

Νίκος Καρούζος
Γαλάζια σπλάγχνα

Κάτοικε τοῦ ὀνείρου
μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη
καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων
κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο
ὅπου ὀργίζεται ὁ γερο-κόρακας
συγκεντρώνομαι
γιὰ τὴ μεγάλη ἀποκάλυψη
ρίχνω στὸν ἄνεμο μακρόσυρτη ἀγάπη:
Τὴν θέλω ἐγὼ τὴν ἀπελπισία μου
δὲν τὴν ἀνταλλάσσω μὲ θαλπωρὴ ἄλλη
ἔχασα.
Μὰ χάνουν καὶ τ᾿ ἄνθη
τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο...
Κάλλιο νὰ πλανηθεῖ ὁ χαρταετός μου
δὲ θέλω πιὰ ν᾿ ἀγγίξω τὰ χρώματά του
κλείνω τὰ μάτια μου γιὰ νὰ δῶ.
Εἶναι ἡ φωνὴ ποὺ μὲ διασχίζει
κι ἄλλοτε ποὺ χτυπᾷ στὸν ἄκμονα
χίλιες φορές.
Εἶναι ἡ φωνὴ ἀπὸ ἕνα βάθος:
Γιὰ πάντα νὰ μὴν ἔχεις
τίποτα γιὰ τ᾿ ἀληθινὰ χέρια
μονάχος
ἀνήμπορος ἐκστατικὸς
σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄξαφνη γιορτὴ τοῦ δευτερολέπτου
ποὺ παραδίδεται ὁ κόσμος.

Κάτοικος του ονείρου είμαι κι εγώ, κι ακολουθώ τη βαθιά φωνή που μου φωνάζει αλλόκοτες ιδέες. Κλείνοντας τα μάτια μου βλέπω κι εγώ ακόμα πιο πολλά, βλέπω τα χρώματα σε όλες τους τις αποχρώσεις, βλέπω τον πόνο της ψυχής και την μπόρα της αναστάτωσης. Πόσο δυνατά φωνάζει η φωνή όταν τα μάτια είναι κλειστά. Πόσες αλήθειες μου λέει που ίσως να μη θέλω να ξέρω. Βρίσκω καταφύγιο μέσα στην απελπισία μου, η ηρεμία με τρομάζει, ο πόνος είναι γνώριμος σαν παλιός καλός μου φίλος. Δε θέλω βάλσαμο...με κάνει να πληγώνομαι. Τον συνήθισα και νιώθω καλύτερα κοντά του παρά μέσα στις “άξαφνες γιορτές του δευτερολέπτου”.  Σκληρός κι απάνθρωπος ο κόσμος, με βαραίνει στους ώμους, με βαραίνει στην καρδιά, μου κόβει τα φτερά, με προσγειώνει. Αφήστε με να κλείσω τα μάτια μου για να δω πραγματικά αυτό που υπάρχει. Αφήστε με να δώσω ήχο στη φωνή που είναι βαθιά μέσα μου. Αφήστε με να υπάρχω και να ζω στη θαλπωρή της απελπισίας(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας