η στιγμή που κρατάει για πάντα (β)
Μανώλης Φάμελος
Ήταν στο κοινό και με κοίταζε μέσα από μια μηχανή
άναψε το φλας και στη λάμψη του ήξερα πως είναι αυτή
ήδη η καρδιά μου έτρεχε με εκατόν σαράντα
σαν θαύμα εμπρός μου στάθηκε ό,τι ονειρευόμουν πάντα...
Και ένα τραγούδι άρχισε να παίζει πίσω η μπάντα
κι έπειτα ο χρόνος σταμάτησε στη στιγμή που κρατάει για πάντα...
Μα έτσι όπως ήρθε έτσι χάθηκε, είχε τα δικά της κι αυτή
είχε τον ουρανό με τ' άστρα της να κατεβάσει στη γη
κι ένα σημείωμα μου άφησε πως "...σου χρωστάω πάντα
ναι, ήταν ωραία όσο κράτησε, μα τίποτα δε κρατάει για πάντα..."
Κι έπαιζε στο ραδιόφωνο μια ξεχασμένη μπάντα
λες κι ο χρόνος σταμάτησε στη στιγμή που κρατάει για πάντα
Μα εγώ την εικόνα πάγωσα κι απέμεινε να με κοιτά
με την τελευταία λέξη της και τα χείλη μισάνοιχτα!
Και ένα τραγούδι άρχισε να παίζει πίσω η μπάντα
κι όλος ο χρόνος σταμάτησε στη στιγμή που κρατάει για πάντα...
Πόσες στιγμές έχουν μείνει για πάντα αποτυπωμένες στο μυαλό μας; Σαν παλιές φωτογραφίες μέσα στο άλμπουμ της μνήμης μας εμφανίζονται και μας φέρνουν πίσω σε ξεχωριστές στιγμές της ζωής μας. Και πολλές φορές αυτές οι αναμνήσεις συνοδεύονται από κάποιο τραγούδι γιατί αν το σκεφτούμε λιγάκι, η ζωή μας παίζεται σαν ταινία με συνοδεία μουσικής. Το συγκεκριμένο όμορφο τραγούδι του Μανώλη Φάμελου μιλάει για εκείνη τη στιγμή που έχει χαράξει πολλούς από μας και μένει σαν πονεμένη φωτογραφία στις πτυχές του μυαλού μας. Η στιγμή της πρώτης συνάντησης, εκείνη η υπέροχη στιγμή που ξέρεις πως ο κόσμος σου αλλάζει για πάντα. Εκείνη η στιγμή που ομορφαίνει κάθε ασχήμια μέσα στην καθημερινότητά σου και συγκλονίζει όλο το κορμί σου και όλο το είναι σου. Η πρώτη συνάντηση, η πρώτη συζήτηση, το πρώτο χαμόγελο κι η στιγμή που κρατάει για πάντα...
Κι έπειτα έρχεται η άλλη στιγμή, αυτή που θέλεις να ξεχάσεις, μα μένει ακόμα πιο ζωντανή από την πρώτη. Η στιγμή που σε παγώνει, η στιγμή που σταματάει το αίμα σου παγωμένο στις φλέβες και νιώθεις πως η γη άνοιξε και χάνεσαι μέσα στο χάος της αβύσσου. Είναι εκείνα τα τελευταία λόγια που πληγώνουν σαν κοφτερά ξυράφια, είναι εκείνη η ψυχρή ματιά που φέρνει τον ατέλειωτο σκοτεινό χειμώνα στη ζωή σου. Και το τραγούδι παίζει και χαράζεται και δεν σβήνει από το νου, την καρδιά και την ψυχή. Το παγωμένο και σκληρό αντίο, αυτό που δεν έχει γυρισμό, αυτό που δεν έχει σωσίβιο καθώς το καράβι της ζωής σου βουλιάζει στο βυθό της απελπισίας. Δυο χείλη ανοιχτά, δυο μάτια ψυχρά και το κλικ της φωτογραφικής μηχανής που καταγράφει τη στιγμή που κρατάει για πάντα...(_)
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το