ο λαβύρινθος
Μέσα στην απρόσωπη καθημερινότητα υπνοβατώ προσπαθώντας να βρω την άκρη του νήματος πολεμώντας τα φαντάσματα του παρελθόντος και τις φοβίες του μέλλοντος. Ψάχνω την άκρη του νήματος που θα με βγάλει από τον σκοτεινό λαβύρινθο της αβεβαιότητας που σαν τυφλοπόντικας μένω παγιδευμένος μέσα της. Ποιος μπορεί να με βοηθήσει; Που μπορώ να βασιστώ; Ποιος θα μου δείξει το δρόμο της λύτρωσης; Ακόμα μια φορά η ζωή με άφησε με το μάτι μαυρισμένο από τη γροθιά της προδοσίας, ακόμα μια φορά η αφέλεια της εμπιστοσύνης μου έπεσε σε λανθασμένα χέρια. Είναι πολύ πικρό να παραδεχτώ πως όλα τελικά θυσιάζονται στο βωμό του συμφέροντος και τίποτα δεν είναι ιερό, ούτε η φιλία, ούτε η συνεργασία, ούτε η συγγένεια και δυστυχώς ούτε και η αγάπη. Υπνοβατώ λοιπόν μέσα στον σκοτεινό μου λαβύρινθο τώρα που με ξεγέλασε η Αριάδνη.
Δεν υπάρχει πια χώρος μέσα σ’ αυτή τη ζωή για να στριμωχτεί ο ρομαντισμός, ο έρωτας, η φυσιολατρία, η πίστη κι η εμπιστοσύνη προς τον πλησίον. Γέμισε ασφυκτικά η ζωή από τα συμφέροντα της καθημερινότητας και βασιλιάς είναι ο νόμος των άγριων ζώων για αυτοσυντήρηση. Μια κόλαση ζωγράφου του Μεσαίωνα μοιάζει η πραγματικότητα με τα χιλιάδες φριχτά κεφάλια που καίγονται σε αιώνιους ποταμούς λάβας και χωρίς δισταγμό αυτοί που μένουν έξω σπρώχνουν τους διπλανούς τους για να αποφύγουν το καυτό ρεύμα. Υπάρχει ελπίδα; Μήπως ανθεί σαν τρυφερό βλαστάρι στο πρώτο ζέσταμα της Άνοιξης; Κι αν υπάρχει πως θα το προστατέψω από το άβουλο ποδοπάτημα γύρω μου; Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να σπρώξω πίσω τα νερά της παλίρροιας, δεν μπορώ να σταματήσω τον άνεμο να φυσά. Είμαι τελικά ένα νησί μέσα στον μαύρο ωκεανό που τα νερά του μένουν απατηλά ήρεμα, κρύβοντας χιλιάδες κινδύνους μέσα στο χαώδες βάθος τους.
Χάνομαι πάλι, κουτσαίνω, σκοντάφτω και πληγώνομαι, είμαι παγιδευμένος και πάλι μέσα στ’ ατέλειωτα δωμάτια, τους στενούς διαδρόμους και τις σκοτεινές καμάρες του λαβύρινθού μου. Αν το φως είναι δεξιά ή αριστερά κανείς δεν υπάρχει να μου το πει, κανείς δεν απλώνει το χέρι να μου δείξει το δρόμο της ελευθερίας. Καταδικασμένος από την απογοήτευση, καθηλωμένος από την αναποφασιστικότητα και πληγωμένος από την προδοσία της εμπιστοσύνης μου, αναρωτιέμαι πάλι αν ποτέ θα βρω το σωστό δρόμο τώρα που ο ήλιος του καλοκαιριού μου έχει αρχίσει να γέρνει δυτικά(_)
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Για όλα τα δεινά που υποφέρει κανείς, είναι υπεύθυνος ο ίδιος και μονάχα αυτός._
ΑπάντησηΔιαγραφή