κυματίζοντας σκέψεις - οι συγνώμες

οι συγνώμες

Γεώργιος Πολίδης
Οἱ συγνῶμες

Παρέα θέλησα ἀπόψε, τοὺς νυκτερινοὺς ξένους,
ἐπισκέπτες τῆς θύμησης.
Μὰ δὲν ἦταν ντυμένοι τὶς στοργὲς ποὺ χάϊδευαν κάποτε
δυὸ λευκὰ περιστέρια τοῦ ἔρωτα.


Οἱ μυρουδιὲς τῆς χαρᾶς σου τὴν πρώτη μας ἄνοιξη
εἶχαν κάνει τὰ ἄνθη νὰ πάρουν τὸ χρῶμα τοῦ γέλιου σου.
μειλίχια τὸ καλοκαίρι τραγουδοῦσε ὁ ἥλιός μας
ὅταν τὸ φῶς τοῦ τὰ μάτια σου στὴν πλάση ἀστράφτανε.
καὶ σὰν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ γδύσει ἡ ζήση τὸ κορμί μου
ἀπ᾿ τὴν πράσινη φορεσιὰ ποὺ τὰ χέρια σου πλέξαν
μ᾿ ἔντυσες μὲ τὰ καθαρά της καρδιᾶς σου κρυφὰ γιορτινά.
οἱ παγεροί του χειμώνα ἀέρηδες ποτὲ δὲν μὲ ἔκαψαν
ἀσπίδα εἶχα τῆς ἀνάσας τὴν ζέση σου καθὼς ψιθύριζαν
μέλι τὰ μάτια σου.


Ἡ ὥρα περνοῦσε μὲ τοὺς ἐπισκέπτες μου γρήγορα
ὅταν δίψασαν τὰ ποτήρια τῆς συγνώμης τοὺς γέμισα
μὲ τὸ καθαρότερο νερὸ τῆς πλάσης
ποῦ σὲ μία κάμαρα τῆς μνήμης ἐφύλαξα.
Τὰ δάκρυα τῆς Μαρίας ἐκείνης ποὺ ἕναν κόσμο
μὲ θριάμβους γέμισε.


Μιλοῦσαν κι ἔλεγαν διάφορα
οἱ ἐπισκέπτες ἀπὸ μακρυὰ
κι ἐγὼ κοιτοῦσα παράφορα
τὰ μνημεῖα μου ποὺ εἶναι πλέον πικρά.


Τὶς νοσταλγίες ποὺ θὰ κάνουν τὰ χρώματ᾿ ἀπ᾿ τ᾿ ἄνθη
μαστίγιο γι᾿ αὐτὰ ποὺ τράβηξες κοντά μου δύσκολα πάθη.
τὸ φῶς τοῦ ἥλιου μαέστρος στὸ φέγγος τῶν ἄστρων
ὅταν θὰ μοῦ λένε γιὰ πόνους τῆς ψυχῆς σου τῶν κάστρων.
κι ὅταν γεμίζουν τὰ πόδια μου χρυσοκιτρινοπράσινες
φυλλωσιές, κι ἀρχίζει νὰ βρέχει
ἐκείνη θὰ λέω κλέει, ὁ πόνος
πάλι στὴν καρδιά της θὰ τρέχει.
ὁ χειμώνας θὰ εἶναι γυμνὸς
κι ὁ ἀέρας στὸ ἑξῆς παγερὸς
δίχως ἐσένα μάτια μου
ποὺ δὲ σὲ ζέστανα στὰ χάδια μου.

Τι υπέροχο ποίημα και πόσο πολύ με εκφράζει! Θα ‘λεγε κανείς πως γράφτηκε για ‘μένα. Τα άνθη είχαν πάρει το χρώμα του γέλιου σου, κι όλη η Άνοιξη ήσουν εσύ, και κάθε Άνοιξη από δω μέχρι το βαθύ σκοτάδι του θανάτου θα θυμίζει εσένα γλυκιά μου, εσένα και κανέναν άλλο. Συγγνώμη Μάι μου, συγγνώμη, όχι επειδή δε σε ζέστανα με τα χάδια μου, όχι επειδή δεν έδωσα τα πάντα για ‘σένα, όχι επειδή δεν έκανα τον κόσμο μου δικό σου, αλλά συγγνώμη γιατί σ’ αγάπησα πάρα πολύ. Ναι η αγάπη μου ήταν πολύ μεγάλη για ‘σένα να την ανεχτείς, ήταν περισσότερη απ’ αυτή που ήσουν συνηθισμένη να έχεις. Σε μπέρδεψα, δεν κατάλαβες πως ήταν δυνατό κάποιος να σ’ αγαπήσει τόσο πολύ. Γι’ αυτό κι εγώ θα κερνάω τους επισκέπτες μου με τα καθαρά νερά της συγγνώμης μου, αυτή που στέλνω σε ‘σένα Άνοιξή μου. Ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσεις για την υπερβολική αγάπη μου που σε έπνιξε και χάθηκες, παίρνοντας μαζί σου και την Άνοιξη(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας