προβληματισμός δευτέρας - ΕΡΩΤΗΜΑ ΑΠΡΙΛΙΟΥ: ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Καληνωρίσματα. Η δραματική κατάσταση που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει φέρει εδώ και καιρό τις πρώτες συνέπειες. Η ανεργία έχει αυξηθεί στο 19,9% ενώ το 50% των νέων κάτω των εικοσιτεσσάρων ετών δεν έχουν πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Τα δραματικά νούμερα που φανερώνουν το πρόβλημα της ανεργίας, έχουν φέρει πολλούς νέους να σκέφτονται την μετανάστευση ως μία επιλογή ζωής.

Η αλήθεια είναι ότι η ιστορική εμπειρία των ελλήνων είναι αξιοθαύμαστη τις περασμένες δεκαετίες. Μια δεύτερη (πληθυσμιακά) Ελλάδα κατοικεί στο εξωτερικό με στρατιές συμπατριωτών μας όχι μόνο να έχουν εγκατασταθεί στις ΗΠΑ αλλά και να έχουν διαπρέψει κυρίως επιχειρηματικά, φτιάχνοντας οικογένειες και περνώντας στα παιδιά τους τις ιστορικές, θρησκευτικές και κοινωνικές μας παραδόσεις. Το ίδιο σκηνικό συναντά κανείς και στην Αυστραλία που το ομογενειακό στοιχείο είναι εντονότατο και εντόνως δραστήριο. Πολλοί έλληνες που δεν τόλμησαν τότε το υπερατλαντικό ταξίδι έσπευσαν να καλύψουν τις ανάγκες της Γερμανίας σε εργατικό δυναμικό, καταφέρνοντας να κερδίσουν επάξια τον χαρακτηριστικό του εργατικού λαού. Πολλοί από αυτούς επέστρεψαν στην πατρίδα επενδύοντας στις ιδιαίτερες  πατρίδες τους ή απλά περνώντας άνετα τα επόμενα χρόνια τους. Σε κάθε περίπτωση, σε κάθε γωνιά του κόσμου, οι έλληνες διέπρεψαν και διαφήμισαν τη χώρα με τον καλύτερο τρόπο.

Σήμερα πολλοί ονειρεύονται ένα μέλλον μακριά από την Ελλάδα. Αλήθεια, τι κρατάει σήμερα έναν νεοέλληνα εδώ; Εξαιρώ την ανεργία που ανέφερα παραπάνω. Μήπως η δημοσιονομική οργάνωση της χώρας ή η πάταξη της διαφθοράς; Οι εργασιακές, επιχειρηματικές και ερευνητικές προοπτικές ή μήπως η άρτια παιδεία των φροντιστηρίων, της παπαγαλίας και των αιώνιων φοιτητών; Η πολιτική σιγουριά ή η εμπιστοσύνη στις τοπικές αυτοδιοικήσεις για αναπτυξιακά έργα; Ίσως ο πολιτισμός με τις εισαγόμενες τούρκικες τηλεοπτικές σειρές και τα αθλητικά γήπεδα με ευγενείς φιλάθλους ή ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και της καινοτομίας; Ακόμα και το φιλότιμο που καυχιόμαστε πως δεν έχει ξενική μετάφραση, έχει πλέον χαθεί καθώς όλοι κοιτάμε να κλέψουμε τον διπλανό μας ή στην καλύτερη περίπτωση μόνο το κράτος (μας). Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον διπλανό του, εκτός αν πρόκειται να τον κατηγορήσει, να ικανοποιήσει την περιέργειά του ή να προβάλλει την δημόσια εικόνα του. Γιατί αλήθεια ένας νέος έλληνας να θέλει να συνεχίζει να ζει εδώ;

Πέρα από όλα τα παραπάνω όμως, το κύριο κίνητρο της μετανάστευσης είναι η προοπτικής της επαγγελματικής αποκατάστασης. “Πάω στο εξωτερικό, βρίσκω δουλειά”. Είναι όμως έτσι; Ο μέσος όρος ανεργίας στην ευρωζώνη ανέβηκε στο 10,1% και αναμένεται να αυξηθεί ακόμα περισσότερο μέχρι επιτέλους οι ηγέτες της Ευρώπης να ξεκινήσουν την εφαρμογή αναπτυξιακών προγραμμάτων. Η Ισπανία βασανίζεται από 23,3% ανεργίας που είναι το χειρότερο στην Ευρώπη και φτάνω γρήγορα στις χώρες “φιλέτα” για τους επίδοξους μετανάστες όπως η Αγγλία που κρατάει ακόμα την ανεργία της στο χαμηλό (;) 8,4% και το 10% της Γαλλίας, όπως περίπου είναι και στις ΗΠΑ. Τι είναι όμως αυτό το δέκα ή κάτω του δέκα τοις εκατό; Συνεπάγεται στ’ αλήθεια με σίγουρη εξασφάλιση εργασίας;

Δυστυχώς η πραγματικότητα απέχει αρκετά απ’ το όνειρο. Οι χώρες και οι εποχές των ευκαιριών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και ο υποψήφιος μετανάστης πρέπει να είναι εφοδιασμένος με ένα πλούσιο βιογραφικό και αποδεδειγμένες γνώσεις και ικανότητες. Να γνωρίζει άπταιστα τουλάχιστον τη γλώσσα της χώρας στην οποία μεταναστεύει, να έχει πτυχιακές ή μεταπτυχιακές γνώσεις όχι απλά καλές, αλλά προφανώς καλύτερες από εκείνες του ντόπιου συνυποψήφιου του που ασφαλώς θα προτιμηθεί από τον μετανάστη που δεν έχει να χάσει τίποτα και πολύ εύκολα μπορεί να ξαναφύγει εγκαταλείποντας την επιχείρηση. Ο νέος θα πρέπει να είναι έτοιμος να ξεχάσει συνήθειες όπως ο καφές με φίλους, η (ελεύθερη) τηλεόραση, το άνετο σπίτι και το ξεφάντωμα στα μπουζούκια. Είναι μόνος. Γιατί αν καταφέρει να βρει κάποιον φίλο θα πρέπει να περάσει πολύς καιρός για να τον εμπιστευτεί. Πρέπει να συνηθίσει στο φαγητό που είναι ακριβό και δεν μοιάζει με το ελληνικό. Πρέπει να συνηθίσει στην καθημερινότητα που είναι κατά κανόνα πιο ακριβή και πιο περιορισμένη σε ελευθερίες απ’ ότι στην Ελλάδα όπου ο καθένας πετάει σκουπίδια στον δρόμο ή ξεκινά καυγά σε δημόσιο χώρο. Και σα να μην φτάνουν όλα αυτά… η άλλοτε φήμη του έλληνα (μετανάστη), δεν υπάρχει πια. Όλοι θα τον βλέπουν επικριτικά, ίσως και χλευαστικά, το σίγουρο όμως είναι πως δύσκολα, πολύ δύσκολα θα του επιτρέψουν να αναλάβει κάποιο πόστο στις επιχειρήσεις τους.

Μην ανησυχείτε βέβαια. Υπάρχει πάντοτε ο δρόμος της επιστροφής, όπως πολλοί γνωστοί μου πήραν όταν δεν άντεξαν τις συνθήκες ή δεν κατάφεραν να βρουν κάτι καλύτερο. Και με βάση όλα τα παραπάνω, αλλά και τα όσα σας προτρέπω να συμπληρώσετε εσείς στο πλαίσιο των προβληματισμών/σχολίων, προκύπτει το ερώτημα: αξίζει τον κόπο η μετανάστευση όταν τελικά δεν είναι όλα ρόδινα και είναι πολύ πιθανό να αποτύχουμε ή καλύτερα θα ήταν η παραμονή στη χώρα όπου θα πρέπει όλοι να αλλάξουμε και να συμβάλλουμε σε μια καλύτερη Ελλάδα; Η απάντηση δική σας!

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΗΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ :[