προβληματισμός σαββάτου - ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ: ΤΑΞΙΔΙ ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ (Greensleeves)

ταξιδέψτε στον Μουσικό Κωδικό ακούγοντας το κομμάτι συγχρόνως

Μου είπαν πως θα βρω την ηρεμία σε έναν τόπο μακρινό, αρκεί να βρισκόμουν μόνος ως εκεί ψάχνοντας την ηρεμία που αποζητά η γαλήνη. Και ύστερα μου υποσχέθηκαν πως θα βρω την παντοτινή σοφία που διακαώς έψαχνα. Δεν μου έδωσαν χάρτη ή πυξίδα, δεν μου είπαν ποια μεριά του ορίζοντα να κοιτώ στο διάβα μου, μόνο τις αισθήσεις μου προς την πλήρωση της αιωνιότητας να λογίζομαι.

 

Ο δρόμος ήταν μακρινός και ο ίδιος δεν φανταζόμουν πως έφτασε στο τέλος του. Όσο οι μέρες περνούσαν δεν ήμουν καν σίγουρος για το τι έψαχνα. Δεν ένοιωθα πόνο κι ούτε η κούραση μπορούσε να με καταβάλλει. Ένας σκοπός ηχούσε στ’ αυτιά μου που μου έδινε κουράγιο και μια προσευχή μου μάθαινε την εξιλέωση. Μοναξιά δεν ένοιωσα γιατί αισθανόμουν συνέχεια μια παρουσία που μου έδινε θάρρος να συνεχίζω και σιγουριά πως δεν βρισκόμουν στο λάθος μονοπάτι. Ακόμα και τα άγρια μεσάνυχτα που τα τσακάλια ούρλιαζαν με φόντο το φεγγαρόφωτο η παρουσία μου ήταν τόσο διακριτική όπως το πνεύμα του ανθρώπου που δε ζυγίζεται. Κι όταν η βροχή και ο αέρας ξέσκιζαν τα στάχυα απ’ τα χωράφια ή λάξευαν τα βράχια απ’ τα βουνά, το σώμα μου γινόταν ένα με τη φύση σαν μια ομπρέλα να πότιζε το δρόμο μου ώστε ποτέ να μην μαραθεί.

 

Και κάπως έτσι μετά από μέτρα πολλά, μέρες περισσότερες και εποχές αμέτρητες έφτασα σε έναν τόπο μακρινό μα τόσο οικείο. Δεν το πίστευα πως έβλεπα τα αγαπημένα μου πρόσωπα ξανά σαν σε παραίσθηση. Εκείνοι μου φαίνονταν τόσο γαλήνιοι και τα πρόσωπα τους έδειχναν αιφνιδιασμένα. Κάποιος με ρώτησε που βρισκόμουν κι αν έφτασα κι εγώ δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Περιδιάβηκα τον δρόμο που μαθαίνεις να συγχωρείς, που μαθαίνεις να είσαι δίκαιος και φιλότιμος. Έφτασα στις κορυφές τις γνώσεις μα γρήγορα έπεσα από εκεί για να ταπεινωθώ. Έμαθα πως είναι να προσεύχεσαι με την αθωότητα ενός παιδιού και να κρίνω μονάχα τον εαυτό μου αγαπώντας αλλήλους. Ήμουν εγώ και ήμουν εδώ :[