γυναίκα κι όνειρο
Γιώργος Σαραντάρης
Ἦταν γυναίκα, ἦταν όνειρο...
«J'i cueilli ce brin de bruyère»
G. Apollinaire
Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ
Ὁ ὕπνος μ᾿ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια
Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα
Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα
Μοῦ ῾λεγε πὼς μ᾿ ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ
Μοῦ ῾λεγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου
Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της
Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία
Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα
Τ᾿ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της
ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της
Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει
Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα
Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα
Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη
Ήταν όνειρο απατηλό γιατί μόνο στα όνειρα την είχα αγκαλιά και την κρατούσα σφιχτά μέσα στα μπράτσα μου. Το άδειο μου κρεβάτι ήταν γεμάτο έρωτα που ξεχείλιζε τα βράδια της μοναξιάς μου. Ναι πονούσε να μη ζει μαζί μου μα εγώ δεν ήξερα πόσο πολύ. Έσκαβα το δικό μου χώμα μόνο που αυτή δεν ήξερε πως το έσκαβα γι αυτή. Τα αηδόνια σκέπασαν με το κελαηδισμά τους τους λυγμούς της κι ο άνεμος την πήρε μακριά ακόμα πιο μακριά κι από τα όνειρά μου.
Ναι...ήταν γυναίκα...ναι ήταν όνειρο.
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το