το μούδιασμα
Διαβάζοντας γράμματα από μόλις ένα χρόνο πριν, νιώθω μια ανακατωσούρα στο στομάχι μου προσπαθώντας να καταλάβω πως είναι δυνατό η ζωή ενός ανθρώπου να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Τα έχω διαβάσει αυτά τα γράμματα εκατοντάδες φορές κι αντί να μου δίνουν απαντήσεις μόνο περισσότερα ερωτηματικά μου δημιουργούν. Τα γεγονότα στη ζωή μας αλλάζουν όπως οι μέρες του Μάρτη, μια βροχή, μια λιακάδα και ένας καθαρός ουρανός που μέσα σε χρόνο μερικών λεπτών γίνεται συννεφιασμένος κι απειλητικός. Έχει η ζωή μπόρες λένε αλλά ίσως να μην καταλάβαμε πως η ζωή όλη είναι μια μπόρα; Κάποιος τραγουδιστής είπε πως είμαστε καράβια στον ωκεανό, άλλος πάλι είπε πως είμαστε νησιά. Προτιμώ το καράβι μια και η ζωή μας δεν είναι σταθερή αλλά ένα ταξίδι με χιλιάδες περιπέτειες, μια Οδύσσεια που για πολλούς δεν έχει Ιθάκη στο τέλος της.
Γράφοντας αυτό προσπαθώ να καταλάβω που θέλω να καταλήξω αλλά δεν βρίσκω το νόημα σε ένα θέμα που έχει κορεστεί από χιλιάδες απόψεις και φιλοσοφίες. Μπορώ όμως να μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία αναπολώντας τα 3-4 σημαντικά γεγονότα που άλλαξαν την πορεία του τρελού καραβιού μου. Αντιλαμβάνομαι τώρα πως όσο πιο νέος είσαι τόσο πιο εύκολο είναι ν’ αντιμετωπίσεις μια ριζική αλλαγή στη ζωή σου. Αργότερα όμως μια αλλαγή μπορεί να σε σημαδέψει ανεπανόρθωτα γεμίζοντάς σε με ανασφάλειες, έλλειψη εμπιστοσύνης και πληγές που δεν επουλώνονται εύκολα κι αφήνουν σημάδια που πονάνε μέχρι θανάτου. Ξέρω τη γνωστή απάντηση που ακούω συνεχώς: “πρέπει να είσαι αισιόδοξος, πρέπει να σκέφτεσαι θετικά...” Δηλώνω λοιπόν καθαρά πως δεν θέλω να είμαι αισιόδοξος γιατί μια απογοήτευση ή μια ανεκπλήρωτη αισιοδοξία πονάει περισσότερο από ότι άλλο μπορώ να σκεφτώ. Το έμαθα από πρώτο χέρι πριν ένα χρόνο, τότε που η αισιοδοξία μου με έκανε αφελή και τυφλό και με άφησε με την αυταπάτη ότι αυτό το πολύτιμο σμαράγδι που κρατούσα στα χέρια μου, θα είναι για πάντα δικό μου. Τώρα απλά μένω μουδιασμένος, χωρίς την ικανότητα να νιώσω, τίποτα απολύτως, ούτε αγάπη ούτε μίσος, ούτε νεύρο για να ξεσπάσω. Σαν ένα φυτό που δεν έχει συναισθήματα ή τουλάχιστον δεν είναι ορατά σε εμάς. Το μούδιασμά μου δεν είναι “βολικό” όπως το φημισμένο τραγούδι των Pink Floyd δηλώνει, αλλά μάλλον αντιθέτως με κάνει άβολο γιατί είμαι ένας άνθρωπος με βαθιά συναισθήματα. Το γεγονός ότι δεν μπορώ πια να νιώσω είναι κάτι που με στεναχωρεί αφάνταστα και πληγώνει τους ανθρώπους γύρω μου που ήξεραν πως κάποτε ήμουν αλλιώς.
Εύχομαι πως κάποτε θα ξεμουδιάσω και πως τα τραύματα του περασμένου χρόνου να μην είναι τόσο πολύ επίπονα...αλλά δεν είμαι αισιόδοξος(_)
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το