μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα
Συνηθίζω στα άρθρα μου να μιλάω για τις μητέρες και για τον καθημερινό τους αγώνα στην ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Ουσιαστικά όμως δεν είναι μόνο η γυναίκα που καλείται να αλλάξει την ζωή της και να ασχολείται κατά κύριο λόγο με το παιδί της αλλά και ο άντρας, δηλαδή ο πατέρας. Μου είχε κάνει εντύπωση μια εκπομπή που είχα παρακολουθήσει ως παιδί που μιλούσε για τον πατέρα και ότι η εικόνα που έχουν τα παιδιά για τον πατέρα τους αποκτάται κατά 90% από την μητέρα. Από την περίοδο της σύλληψης του παιδιού και μετά συνηθίζουμε να ασχολούμαστε με την μητέρα με το πως εκείνη αισθάνεται. Όταν γεννά, αν εκείνη τα καταφέρνει και ο μπαμπάς από πρωταγωνιστής της ζωής μας περνά σε δεύτερη μοίρα.
Όμως και οι μπαμπάδες επηρεάζονται όταν ένα βρεφάκι έρχεται στον κόσμο. Εκείνος σε αντίθεση με την μητέρα το νιώθει για πρώτη φορά στο μαιευτήριο. Το παίρνει αγκαλιά και βλέπει το δημιούργημά του. Η μητέρα το περιποιείται κυρίως αλλά ο μπαμπάς το παίρνει αγκαλιά, το νανουρίζει και σιγά σιγά δημιουργεί μια σχέση μαζί του. Όταν ο μπαμπάς αγκαλιάζει με στοργή και πολύ αγάπη τα μωρά, εκείνα αισθάνονται ότι υπάρχει και άλλο πρόσωπο που ασχολείται μαζί τους και σιγά σιγά νιώθουν αυτή την μοναδικότητα και αποκτούν στοιχεία της προσωπικότητας του μπαμπά.
Αλλά και μεγαλώνοντας το παιδί που γίνεται νήπιο, δηλαδή από την ηλικία των 3 και 6 ετών, χρειάζεται να έχει ουσιαστικά κοντά του τον πατέρα. Είναι εκείνο το πρόσωπο που θεωρούν πιο ισχυρό μέσα στο σπίτι και σιγά σιγά γίνεται το πρόσωπο θαυμασμού. Ο πατέρας γίνεται πρότυπο για τα αγόρια όσον αφορά τον τρόπο συμπεριφοράς τους αλλά και στιγματίζει τα κορίτσια μελλοντικά όσον αφορά την ανεύρεση συζύγου, φίλου κτλ. Σε αυτή την τόσο μικρή ηλικία μπορεί το παιδί να στιγματιστεί από τη συμπεριφορά του πατέρα και τα μεν αγόρια να έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση τα δε κορίτσια να μην μπορούν να εμπιστευτούν το άλλο φύλο.
Και όσο μεγαλώνει το παιδί σε κάθε φάση της ζωής του απαιτείται να έχει κοντά του εκτός από την μητέρα και τον πατέρα. Οι μητέρες οφείλουμε να ενημερώνουμε τον μπαμπά για τα κατορθώματά των παιδιών μας, να τους ενημερώνουμε για τα προβλήματά τους, για τις φοβίες τους και για τα αγαπημένα τους παιχνίδια, μιας και λείπουν περισσότερο από το σπίτι λόγω εργασιακών υποχρεώσεων. Με αυτό τον τρόπο ο μπαμπάς γνωρίζει καλύτερα το παιδί και όταν παίζουν οι δυο τους είναι ενήμερος και μπορεί να αποφύγει αν το φοβίζει κάποιος θόρυβος ή να επικεντρωθεί σε κάποιο παιχνίδι που του αρέσει.
Καλό θα είναι οι μητέρες να μιλούν στα παιδιά για τον πατέρα τους, να τους λένε ιστορίες από τη ζωή τους πριν γεννηθούν εκείνα, να “ανεβάζουν” τον πατέρα τους στα μάτια των παιδιών τους και να μην είναι εκείνα που θα είναι οι δέκτες των προβλημάτων που έχουν μεταξύ τους. Να τους εξηγούν και να δικαιολογούν τον μπαμπά όταν εκείνος για εργασιακούς λόγους λείπει πολύ από το σπίτι και να τον υποδέχονται πάντα με μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο που και εκείνος έχει ανάγκη επιστρέφοντας στο σπίτι μετά από μια δύσκολη ημέρα. Εις το επανειδείν.
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
εξαιρετικό το κείμενο σου. Είναι αλήθεια πως τα συναισθήματα του πατέρα είναι πολύ διαφορετικά από αυτά της μητέρας. Ο κοινός παρανομαστής τους είναι η αγάπη, όμως υπάρχει μεγάλη διαφορά στις σκέψεις και τις φιλοδοξίες τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πατέρας λειτουργεί πολύ περισσότερο με κριτήριο το μέλλον και την λειτουργικότητα του παιδιού.
Υποκλίνομαι στο τέλος του κειμένου σου :[
έτσι θα πρέπει να λειτουργεί μια οικογένεια με πολύ αγάπη γιατί μέσα από την αγάπη γεννιέται ένα παιδί. Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου και για τα πολύ όμορφα σου λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφή