βpάβευση σαββάτου ~ η χαμένη αθωότητα της αριστεράς


η βράβευση της καλύτερης καταχώρησης για την ημέρα που πέρασε στον χώρο των ιστολογίων
ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από ΡΑΟΥΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Η χαμένη αθωότητα της Αριστεράς

Βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την προεκλογική περίοδο. Γιατί ήταν ίσως η πρώτη φορά από τότε που συμμετέχω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε εκλογές, που η λεγόμενη Αριστερά, έπρεπε να τοποθετηθεί με δεδομένη μία πολιτική και κοινωνική κατάσταση.

Ήταν η πρώτη φορά που όλοι γνωρίζανε το τι συμβαίνει στη χώρα, το που θα πρέπει να οδηγηθεί η χώρα την επομένη των εκλογών, τα δεδομένα (γιατί υπάρχουν και τέτοια) και τα περιθώρια κινήσεων και πολιτικών αποφάσεων.

Ήταν η πρώτη φορά που αναλύσεις, στρατηγικές και προτάσεις μπορούσαν να ακουμπήσουν στην πραγματικότητα .

Όποιος δηλώνει Αριστερός οφείλει να είναι ρεαλιστής. Οφείλει να ξεφύγει από την καλλιέργεια των ψευδαισθήσεων , των θολών μηνυμάτων, των απραγματοποίητων υποσχέσεων.

Η λεγόμενη Αριστερά είχε ταυτόχρονα να επιλέξει ανάμεσα από την απλή υποδοχή ψήφων από τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και την συνειδητή επιλογή από τη μεριά τους στη βάση της προγραμματικής τους πρότασης, που θα είχε και μέλλον και προοπτική.

Επέλεξε τον εύκολο δρόμο. Προτίμησαν να δούνε το ΠΑΣΟΚ σαν μια δεξαμενή ψήφων, χρήσιμη για μια εκλογική διαδικασία, γιατί αποδείχθηκε αδύναμη, φοβική και λαϊκίστικη, σε βαθμό που προσωπικά δεν το περίμενα.

Αν θελήσει κανείς να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα των κομμάτων αυτών καταλήγει στα εξής:

Το ΚΚΕ για μια ακόμη φορά έδειξα ότι η μοναδική του στόχευση είναι η καθαρότητα του ήδη υπάρχοντος χώρου του! Όχι συμμετοχή σε καμίας μορφής Κυβέρνηση, που ντύνεται ιδεολογικά με το πρόθεμα της λαϊκής εξουσίας (!) , η οποία όμως δεν έρχεται μέσα από εκλογική διαδικασία αλλά μόνο μέσα από την «ωρίμανση του λαού, τη διαμόρφωση των κατάλληλων συνθηκών, που θα επιτρέψουν στο επαναστατικό υποκείμενο (;), να αναλάβει την εξουσία»!

Στο ερώτημα για το τι θα πρέπει να γίνει η απάντηση έρχεται με την «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι) και βεβαίως με την προσεκτική διατύπωση «περί αποδέσμευσης» (προσέξτε όχι έξοδο) από την Ε.Ε.

Και είναι τέτοιος ο οπορτουνισμός της ηγετικής του ομάδας που πιστεύω αν – υπόθεση κάνω – οι δημοσκοπήσεις το έδειχναν πρώτο κόμμα σίγουρα θα ζητούσε από τον κόσμο να μην το ψηφίσει ή για πιο σίγουρα αποτελέσματα μπορεί να έπεφτε η γραμμή στα μέλη του να μην ψηφίσουν.

Η ανάγνωση αυτής της επιλογής οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η διατήρηση των δεδομένων συσχετισμών, προκειμένου από τη μία να υπάρχει και από την άλλη να έχει τις δυνατότητες να εκμεταλλεύεται τα προσφερόμενα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Η ΔΗΜΑΡ προσγειώθηκε απότομα από τα υψηλά δημοσκοπικά ευρήματα στην πραγματικότητα. Από τη μία η προσπάθεια να υποδεχτεί τους δυσαρεστημένους του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη να διατηρήσει μια διαφορετική θέση για μια κατάσταση την οποία όμως αποδέχεται! Θολό το τοπίο, θολές και οι πολιτικές προτάσεις.

Απεξάρτηση από το μνημόνιο με εφαρμογή του μνημονίου.

Μέσα στην Ε.Ε. (άρα τήρηση των δεσμεύσεων, προκειμένου να υπάρξει η χρηματοδότηση) με αναφορές στην κοινωνική προστασία των ομάδων που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Σοσιαλδημοκρατία και μαρξιστική Αριστερά σε ένα περίεργο σύμπλεγμα, με το άγχος της διαφοροποίησης που θα έχει όμως πιο ήπια χαρακτηριστικά από τους άλλους. Στο ερώτημα για τις μετεκλογικές συνεργασίες, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε: Κυβέρνηση Συνεργασίας, χωρίς ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ! Επί του πρακτέου… Κολοκυθόπιτα!

Άφησα στο τέλος τον ΣΥΡΙΖΑ.

Νομίζω ότι έχασε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία, που δεν θα ξανασυναντήσει ποτέ του.

Από τη μία η προσπάθεια να ισορροπήσει τις διαφορετικές προσεγγίσεις στο εσωτερικό του για κρίσιμα ζητήματα, όπως για παράδειγμα τι κάνουμε με την Ε.Ε. και από την άλλη η ανάγκη να κατοχυρώσει και αυτός ένα σημαντικό κομμάτι των πολιτών που δεν θα ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ.

Δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία να αναφερθώ στις ιδεολογικές υπερβάσεις και τους απίστευτο μίγμα υπεροψίας, ανασφάλειας, υπερβολής και λαϊκισμού, που απλόχερα μοίρασε αυτές τις ημέρες.

Η πρόταση όμως για Κυβέρνηση της Αριστεράς αλλά και τα όσα προτείνει για την καταγγελία του μνημονίου ( μιας δανειακής σύμβασης δηλαδή) αποτελούν τον ορισμό του σύγχρονου λαϊκισμού με «αριστερό» περιτύλιγμα.

Και αν κάποιοι θεωρήσουν υπερβολικό τον χαρακτηρισμό, ας σκεφτούνε απλά την επόμενη ημέρα μιας τέτοιας εξέλιξης.

Ας σκεφτούν το τραγικό του να πιστεύει κανείς ότι οι όροι στις διεθνείς συνεργασίες επιβάλλονται μονομερώς, το απίστευτο επιχείρημα ότι λαϊκές διαδηλώσεις θα οδηγήσουν τις ηγεσίες των υπολοίπων κομμάτων να στηρίξουν την Κυβέρνηση Τσίπρα, αφού αυτός δεν θα επιστρέψει την εντολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και βεβαίως την ευκολία με την οποία προτείνεται το ανέφικτο ως δυνατό και η έξοδος από την Ε.Ε. ως φυσικό επακόλουθο των επιλογών.

Η προσφυγή στον άκρατο λαϊκισμό με επιχειρήματα του τύπου: «Πτώχευση είναι να μην έχει να δώσει ο παππούς χαρτζιλίκι στο εγγόνι του» ή ότι «το πρόβλημα του χρέους οφείλεται στην αδυναμία χτυπήματος της φοροδιαφυγής» ή ότι «εμείς και μόνο εμείς μπορούμε» , είναι το αποτέλεσμα της αδυναμίας της ηγετικής του ομάδας να αναλύσει την πραγματική κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και να διαμορφώσει στοιχειωδώς μια στρατηγική ρεαλιστικής εξόδου από την κρίση.

Άσχετα με το αποτέλεσμα των εκλογών η λεγόμενη Αριστερά είτε απέφυγε είτε εμφανίστηκε αδύναμη να μετατρέψει την κρίση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ σε κοινωνική και πολιτική δύναμη διαμόρφωσης ενός νέου πολιτικού σκηνικού.

Επέλεξε τα πρόσκαιρα κέρδη από την κάλπη, συμπεριφερόμενη ως παλαιοκομματικός πολιτευτής της δεκαετίας του ’50.

Για αυτό και η διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος θα αποτελέσει τη σύγχρονη της τραγωδία.

  οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. 
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας