αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας
Χριστός Ανέστη!
Στη σημερινή ευαγγελική διήγηση αποκαλύπτεται περίτρανα το απροκάλυπτο προσωπείο του θρησκευτικού φανατισμού στην περίπτωση των Φαρισαίων. Οι εκπρόσωποι της πνευματικής ηγεσίας του Ιουδαϊκού λαού βρίσκονται μπροστά σε μια ακόμη θαυματουργή επέμβαση του Χριστού σ’ ένα δυστυχισμένο άνθρωπο, τον οποίο θεραπεύει από την εκ γενετής τύφλωσή του. Μη μπορώντας να αποδεχθούν όλα αυτά τα θαύματα και να πιστέψουν στο πρόσωπο του Ιησού, επιδίδονται σ’ έναν ανελέητο αγώνα, προκειμένου ν’ απαξιώσουν το γεγονός και να το αποδώσουν σε δαιμονική ενέργεια και όχι στη Θεία δύναμη. Ανακρίνουν με προσβλητικό τρόπο τον θεραπευμένο άνθρωπο, επικαλούνται τον Μωσαϊκό νόμο περί της αργίας του Σαββάτου, ώστε να καταστήσουν τον Ιησού υπόλογο θρησκευτικά επειδή κάνει θαύματα την ημέρα εκείνη. Χαρακτηρίζουν τον Χριστό αμαρτωλό, ασκούν ψυχολογική βία στους γονείς του πρώην τυφλού για να υποβαθμίσουν το θαύμα, τον αποπέμπουν, επαιρόμενοι για την δήθεν πνευματική τους επάρκεια και αυτάρκεια. Με λίγα λόγια, επιδεικνύουν όλα εκείνα τα στοιχεία που συνιστούν το φαινόμενο του θρησκευτικού φανατισμού.
Είναι αλήθεια πως στη διάρκεια της ιστορίας έχουμε πάρα πολλά κρούσματα θρησκευτικού φανατισμού, ορισμένα απ’ τα οποία διατηρούνται έως και σήμερα. Η θρησκευτική μορφή του φανατισμού είναι η πιο επικίνδυνη για τις κοινωνίες, δεδομένου ότι στοχεύει στην υπερδιέγερση του θρησκευτικού συναισθήματος για να προκαλέσει την έκρηξη. Ορισμένα παραδείγματα παρατηρούνται στις μέρες μας σε πολλά σημεία του Ισλαμικού κόσμου, ειδικότερα εκεί όπου το Κοράνι ερμηνεύεται με ακραίο και ολοκληρωτικό τρόπο και γίνεται νόμος των κρατών, με συνέπεια να καταργούνται στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες και δικαιώματα τα οποία είναι αυτονόητα στις Δυτικές κοινωνίες.
Αντίστοιχα φαινόμενα παρατηρούνται και στον Εβραϊκό κόσμο, όπου στην Ορθόδοξη φανατική πλευρά, θυμίζει τους Φαρισαίους του Ευαγγελίου που αρνούνται και πολεμούν κάθε διαφορετική θρησκευτική έκφραση, ενώ επιδεικνύουν μηδενική ανοχή και ανεκτικότητα.
Στο Χριστιανικό κόσμο το φαινόμενο του θρησκευτικού φανατισμού έκανε την εμφάνισή του στον Δυτικό Μεσαίωνα, όταν έστελνε στην πυρά κάθε αντίληψη και σκέψη που προσέκρουε στις Παπικές αντιλήψεις και προστάγματα που έθεταν σε κίνδυνο τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αλλά και στην εποχή των σταυροφοριών, όταν τα παπικά στρατεύματα, στο όνομα του Χριστού έπνιγαν στο αίμα τους ορθόδοξους οι οποίοι είχαν αρνηθεί να υποταχθούν σε αυτούς.
«Η Ορθοδοξία δεν μπορεί από τη φύση της να συγκαλύψει οποιαδήποτε αδικία και απανθρωπιά, από όπου κι αν προέρχεται. Δεν συντάσσεται με τους ισχυρούς, αλλά με τους αδικουμένους. Είναι ξένη προς κάθε μορφή τρομοκρατίας, που την θεωρεί έγκλημα φρικτό και απάνθρωπο. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, ας μη μιλούμε για Ορθοδοξία, αλλά για μια ακόμα παραχάραξή της. Διακηρύσσει, όμως και την εμπειρία της η Ορθοδοξία, ότι η τρομοκρατία, ο φανατισμός και η βία δεν πολεμούνται με μανιφέστα, διακηρύξεις ή με αντι-βία, αλλά μέσα μας. Όχι με εξωτερικές συμφωνίες, αλλά με την ένταξη στον τρόπο ζωής και το ήθος των Αγίων μας, που νικά όλες τις εκτροπές της πτώσης και πτωτικότητάς μας. Διαφορετικά, αλλοτριώνεται η Ορθοδοξία σε μία κοσμική δύναμη και εξουσία. Και υπάρχει πάντα αυτός ο κίνδυνος για την Ορθοδοξία, όχι των Αγίων, αλλά τη δική μας…»
Ο θρησκευτικός φανατισμός εμφανίζεται σήμερα στους κόλπους της εκκλησίας με την μορφή του θρησκευτικού ευσεβισμού. «Είναι ο επικίνδυνος ζήλος της θρησκείας που σταυρώνει τον Χριστό και λιθοβολεί τους ανθρώπους» Εμποδίζει κάθε άνοιγμα της εκκλησίας στα δεδομένα του σήμερα. Μένει περιχαρακωμένος σε έναν στείρο αρνητισμό όπου επιλέγει με ελεγχόμενα κριτήρια, τα δήθεν «χαρισματικά» πρόσωπα της ορθόδοξης αλήθειας. Βάζει εύκολα και χωρίς σκέψη τις ετικέτες του αιρετικού, του νεωτεριστή, του οικουμενιστή, του προδότη της πίστεως, σε υπεύθυνες εκκλησιαστικές μορφές που έχουν τα μάτια ανοικτά στις προκλήσεις της εποχής και θέλουν την εκκλησία ζωντανή στο σήμερα και όχι ένα αποστειρωμένο απολίθωμα του χθες, ανίκανο ν’ αντιληφθεί τις ανάγκες των ανθρώπων.
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
καλα ολα αυτα αλλα γιατι τοση βια οι χριστιανοι στην παλαια διαθηκη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Παλαιά Διαθήκη όπως και στις μέρες η βία και οι ακρότητες είναι θέμα έλλειψης σκέψης, γνώσης της θρησκείας, παιδείας και όλων εκείνων των στοιχείων που οδηγούν σε ακρότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφή