ξημερώνει
Ο δείχτης του ρολογιού πέρασε το δώδεκα κι ενώ ήταν ακόμα πυκνό το σκοτάδι της νύχτας, μια φωτεινή ελπίδα γεννήθηκε μαζί με τις προσδοκίες της νέας μέρας. Χαμένος στην άβυσσο της απελπισίας ενός ολόκληρου χρόνου, προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αν πραγματικά αυτή η μέρα θα ήταν το ορόσημο της νέας του ζωής. Δεν είναι ποτέ εύκολο να ξεκινήσει κανείς τη ζωή του από την αρχή ξέροντας πως είδη διανύει τα μέσα της, πατώντας πάνω στα συντρίμμια των περασμένων σαράντα πέντε χρόνων. Ήξερε καλά πως είχε σωθεί από το χείλος του γκρεμού, εκεί που ένοιωθε τα νύχια του μαύρου πουλιού να τρυπούν τους ώμους του, σπρώχνοντάς τον προς το κενό. Ήξερε πως η νέα ζωή θα ήταν αλλιώτικη από την άλλη, ίσως πολύ διαφορετική από αυτή που είχε κάποτε φανταστεί, μα ταυτόχρονα αυτή η νέα εμπειρία έμοιαζε με μια αναγέννηση. Ο Φοίνικας τίναζε τα φτερά του από τις καυτές στάχτες και ήταν και πάλι έτοιμος να δοκιμάσει μια απογείωση προς τον γαλάζιο ουρανό που είχε αρχίσει να καθαρίζει από τη μουντζούρα του καπνού.
Ένοιωθε όμως βαρύ το χρέος προς αυτούς που πίστεψαν σ’ αυτόν, που δεν έχασαν ελπίδα και που προσπάθησαν να απαλύνουν τον πόνο των πληγών του. Ένοιωθε τυχερός που είχε αυτό που ίσως άλλοι δεν είχαν, το σημαντικό για κάθε άνθρωπο μέσα στη σκληρή ζωή. Την υποστήριξη και την αγάπη της οικογένειάς του και των φίλων του. Ναι, ήταν τυχερός που ηθικά τον κράτησαν ζωντανό καθώς φυτοζωούσε μέσα στο ατέλειωτο σκοτάδι της κατάθλιψης και της απόγνωσής του. Ένοιωθε και πάλι δυνατός κι αποφασισμένος να συνεχίσει και να φανεί αντάξιος της εμπιστοσύνης που του δόθηκε. Ήξερε καλά πως η κομματιασμένη καρδιά του δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει και πάλι ολόκληρη και πως η σκιά της απουσίας θα ήταν πάντα μαζί του να τον συντροφεύει. Προτιμούσε όμως να ζει με αυτόν τον κρυφό πόνο παρά να ζει ένα ψέμα που θα αλλοίωνε το αληθινό ύφασμα του χαρακτήρα του. Δεν είχε πει ποτέ ψέμματα στον εαυτό του και γι αυτό όσα είχε πει στους άλλους ήταν πάντα αληθινά... Και “για πάντα” σήμαινε για πάντα.
Ξημέρωνε τώρα και τα πουλιά είχαν αρχίσει το πρώτο τραγούδι τους αρμονικά μέσα στα πράσινα φύλλα που έκρυβαν τα άστρα καθώς έσβηναν ένα ένα πάνω στον ουρανό. Καλώς ήλθες νέα μέρα μου! Καιρός ήταν να πιάσει πάλι το μυστρί και το πηλοφόρι και να ξεκινήσει το ταίριασμα των τούβλων που περίμεναν σωριασμένα δίπλα του(_)
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
ίσως καταφέρει να φτιάξει από την αρχή ένα υπέροχο οικοδόμημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να το χρωστάει σε όλους εκείνους που τον στήριζαν ή αθόρυβα προσευχόντουσαν για την ανόρθωση του, μα πάνω απ' όλα το χρωστάει στον ίδιο που για 45 χρόνια όπως γράφεται κατάφερε να ζήσει ένα σύνολο εμπειριών, να φτάσει σε ένα σύνολο στόχων, για τα οποία αξίζει να συνεχίζει να δικαιώνει και να δικαιώνεται.
Συμμερίζομαι στο στίγμα αισιοδοξίας :[
Ο Φοίνικας τίναζε τα φτερά του από τις καυτές στάχτες και ήταν και πάλι έτοιμος.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ.......
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!.....