με τα μάτια του μετανάστη (μέρος α')
Όταν κανείς πρωτοδεί τη Νέα Υόρκη από κοντά είναι σίγουρο ότι γίνεται μία χάρμα οφθαλμών. Πόσο περισσότερο στα μάτια ενός παιδιού που είναι τόσο εύκολο να μαγευτεί από τα λάγνα μάτια της Αμερικής. Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια ιστορία ενός μετανάστη, μια συναρπαστική περιπέτεια με όλα τα πάνω και τα κάτω της ζωής μα και τις λακκούβες που πολλοί θα θέλαμε να αποφύγουμε αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω.
Το αρχικό σοκ του να ζεις σε μια ξένη χώρα δεν το έζησα ποτέ μια και πολλαπλά ήταν τα ταξίδια που είχα κάνει πριν και είχα γνωρίσει τον τρόπο της ζωής, τις νοοτροπίες και τους ανθρώπους. Τουλάχιστον αρχικά έτσι νόμισα κι έτσι ένιωσα. Αρχικός σκοπός του τελευταίου ταξιδιού μου δεν ήταν να μείνω μόνιμα στη μεγάλη χώρα που ήταν πάντοτε το όνειρο μυριάδων μεταναστών. Όχι δεν είχα σκοπό να μείνω, Ερχόμουνα για σπουδές, κάτι που η γενέτηρά μου δε μπορούσε να μου προσφέρει ή μάλλον δεν ήμουν ικανός αρκετά να το καταφέρω. Τα οικονομικά της οικογένειάς μου δεν μπορούσαν καν να με βοηθήσουν με την πληρωμή του εισιτηρίου μου αλλά ήμουν τυχερός που συγγενικό πρόσωπο με βοήθησε και με φιλοξένησε στο σπίτι του και με έκανε μέλος της οικογένειάς του. Όχι δεν ήμουν φοιτητής με κύρια απασχόληση τα μαθήματά μου και την καλοπέρασή μου. Η δουλειά για να τα βγάλω πέρα ήταν σκληρή και με απασχολούσε 10 με 12 ώρες τη μέρα. Ο χρόνος μου για το κολέγιο περιοριζόταν σε κάποια πρωινά, βράδια και Σάββατα.
Κι ενώ το ήξερα ότι η ζωή μου ήταν πολύ καλύτερη από πολλούς άλλους, ο νόστος της πατρίδας, της οικογένειάς μου και των φίλων που άφησα πίσω άρχισε να βαραίνει τους ώμους μου πολύ περισσότερο από το φόρτο των εργασιών μου. Είναι πολλοί αυτοί που ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους, ίσως επειδή δεν έχουν κάτι να τους κρατάει. Εγώ όμως άφησα πίσω ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, φίλους που έχουν αποδειχτεί εφόρου ζωής και προπαντός οικογένεια με δυνατούς δεσμούς αγάπης και αφοσίωσης. Η θετή μου οικογένεια δε με έκανε να να νιώσω ξένος αλλά δεν έπαψα ποτέ να νιώθω ακριβώς έτσι. Ήμουν παρόν αλλά ήμουν απών... Στο μυαλό μου είχα πάντα την ιδέα του γυρισμού, κι όμως αν ρώταγες τους ανθρώπους γύρω μου θα σου λέγανε πως ήμουν τελείως αφοσιωμένος, ένας κανονικός Αμερικάνος με όλη τη σημασία της λέξεως. Όμως τα επιφανειακά ποτέ δε μαρτυρούν αυτά που κρύβει κάποιος μέσα του. Ίσως τα γράμματά μου να ήταν η μόνη μαρτυρία για τον πόθο της επιστροφής μου.
Αυτά τα πρώτα χρόνια έχασα τη βαθιά επαφή με την πατρίδα, δεν υπήρχε και το διαδίκτυο που πραγματικά σε κρατά επίκαιρο και σε φέρνει τόσο κοντά σ' αυτά που σ' ενδιαφέρουν. Έτσι πιάστηκα στα πρώτα μου χρόνια με γνωριμίες, κορίτσια, συναναστροφές καθαρά απομακρυσμένες από το ελληνικό στοιχείο. Απομακρυσμένος ακόμα και από τη θρησκεία μου μια που η Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία της Αμερικής προωθεί την αγγλική γλώσσα και αυτό το έβλεπα πολύ ξενικό και με απωθούσε. Τα είδα όλα ως παροδικά μια και που ο χρόνος μου εκεί νόμιζα πως είχε ημερομηνία λήξεως(_)
Συνεχίζεται...
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το