με τα μάτια του μετανάστη (μέρος γ')
Τα προάστια της Νέας Υόρκης προεκτείνονται έως και 100 χιλιόμετρα από την πόλη και είναι διασκορπισμένα σε τρεις πολιτείες, τη Νέα Υόρκη (όχι την πόλη βέβαια) το New Jersey και το Connecticut. Αποτελούνται από μικρές κωμοπόλεις έως και αρκετά μεγάλες πόλεις γιατί δεν υπάρχει χωριό εδώ με τον όρο του χωριού και σίγουρα όχι οικισμός μικρότερος από 2000 κατοίκους. Έμενα σε μία περιοχή στο New Jersey περίπου 65 χιλιόμετρα από την πόλη, μια περιοχή πολύ όμορφη γεμάτη δέντρα με πολύ όμορφα σπίτια και μανικιουρισμένα γκαζόν και κήπους με χιλίων λογιών λουλούδια. Το φθινόπωρο κιτρίνιζαν και κοκκίνιζαν τα φύλα όλων των δέντρων και το χειμώνα στολιζόντουσαν με άσπρο αφράτο χιόνι πάνω στα γυμνά κλαδιά τους. Οι κάτοικοι της περιοχής κυμαινόντουσαν από πολύ ευκατάστατοι έως πολύ πλούσιοι και ζούσαν το λεγόμενο "American Dream". Οι δρόμοι δεν είχαν πεζοδρόμια αφού κανείς σχεδόν δε περπατάει εδώ, όλες οι μετακινήσεις γίνονται με αυτοκίνητα, ναι εκείνα τα τεράστια αυτοκίνητα που καίνε ανελέητα τη φθηνή βενζίνη που μας προσφέρεται. Η ησυχία είναι απόλυτη και οι μόνοι θόρυβοι είναι το θρόισμα των φύλλων, το κελάηδισμα των πουλιών και το ροκάνισμα των καρπών από τα μυριάδες σκιουράκια πάνω στα δέντρα. Ειδυλλιακό το τοπίο αλλά εξωπραγματικά τέλειο στα μάτια ενός Έλληνα που δεν είναι συνηθισμένος στην απόλυτη ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Η Νέα Υόρκη μπορεί να χαρακτηρίζεται ως η πόλη που ποτέ δε κοιμάται αλλά αυτό σίγουρα δεν ισχύει στα προάστια. Κατά τις οκτώ το βράδυ δεν υπήρχε σημείο ζωής πουθενά, ειδικά τις καθημερινές. Με πείραζε αυτό το απόλυτο κατεστημένο, μου προκαλούσε μια κατάθλιψη και με ανάγκαζε να το ακολουθώ και να προσαρμόζομαι. Τους νομοταγείς και ευγενικούς ανθρώπους τους έβλεπα να κινούνται σα ρομπότ χωρίς αυθορμητισμό λες και αν κάποιος έβγαινε από το καλούπι του θα χάλαγε την εικόνα του παζλ.
Μπορεί να ακούγομαι λίγο σκληρός στον χαρακτηρισμό μου αλλά μετά τις πρώτες βδομάδες μιας τέτοιας ζωής αρχίζεις να νιώθεις μπλοκαρισμένος σε ένα κόσμο που φαίνεται ψεύτικος. H ευγένεια και τα χαμόγελα των ανθρώπων ήταν κυρίως επιφανειακά, απλώς για να κρατάνε τους τύπους... Όχι ότι ήταν κακοί άνθρωποι απλώς καμιά φορά η πολύ ευγένεια σε μπουχτίζει. Το κολέγιό μου ήταν κι αυτό κρυμμένο κάπου εκεί μέσα σ' αυτό το όμορφο τοπίο και πάντα μου άρεσε η βόλτα μου από το μάθημα στο αυτοκίνητο, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν είχα καιρό να σπαταλήσω, έπρεπε να πάω στη δουλειά. Τα πρωινά για να φτάσω στη δουλειά μου, που ήταν στο Μανχάταν, χρειαζόμουν μιάμιση περίπου ώρα και αν υπήρχε και κανένα ατύχημα στο δρόμο, βάλε δύο. Αυτό ήταν κάτι που με κούραζε αφάνταστα αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή. Το χειρότερο ήταν ο γυρισμός γιατί εκτός από την κούραση της δουλειάς είχες και την κούραση του οδηγήματος. Κι όμως εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συνεχίζουν αυτό τον τρόπο ζωής είτε επειδή προτιμούν την ησυχία των προαστίων είτε επειδή νομίζουν πως προσφέρουν μια καλύτερη ζωή στα παιδιά τους. Να κάνω και μία παρένθεση και να πω ότι εδώ και πολλά χρόνια εγώ προσωπικά το έχω κόψει αυτό το παίδεμα και μένω και εργάζομαι στο New Jersey... με μεγάλη μου χαρά...
Δε θέλω να κατακρίνω τους Αμερικάνους με αυτό το κείμενο γιατί κάθε περιοχή της Αμερικής είναι και διαφορετική. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια τεράστια χώρα με τόσο μα τόσο διαφορετικούς ανθρώπους. Ποιοι σε τελικοί φάση είναι οι Αμερικανοί; Οι άσπροι απόγονοι των Ευρωπαίων, οι μαύροι απόγονοι των σκλάβων, οι Ινδιάνοι, οι λατινοαμερικάνοι, ή οι Ασιάτες που έχουν κατακλύσει τη χώρα τα τελευταία 20 χρόνια; Αδύνατο να βγάλεις άκρη και αδύνατο να βγάλεις χαρακτηρισμούς χωρίς στο τέλος να γίνεσαι και ρατσιστής γιατί με το να περιγράφεις ήθη κι έθιμα που εσύ βρίσκεις ευχάριστα κινδυνεύεις να αφήσεις έξω σοβαρά στοιχεία ανθρώπων που διαφέρουν από το κατεστημένο. Ίσως πολλοί από σας να μην ξέρετε πως μετά τους Ευρωπαίους η μεγαλύτερη μειονότητα είναι οι Λατίνοι δηλαδή αυτοί που έρχονται από τις χώρες της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής και το Μεξικό. Κατόπιν αυτών είναι οι μαύροι (ο σωστός όρος είναι αφροαμερικάνοι) και μετά οι Ασιάτες. Μια και δε κάνω μάθημα δημογραφικών θα πω απλώς και θα το αναλύσω σε άλλα κείμενα πως η Αμερική σε τελική φάση μόνο κράμα δεν είναι. Η δικιά μου εντύπωση είναι ότι κάθε κουλτούρα που εισάγεται είτε αναμιγνύεται δημιουργώντας μια νέα, είτε παραμένει ανεξάρτητη από τις υπόλοιπες (_)
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το