Καληνωρίσματα. Ξέρω πως είναι μάλλον άκαιρο πλέον, όμως το μυαλό μου γυρνάει στις μέρες όπου η Εθνική έπαιζε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Θα θυμάστε πως συνέπεσε με τις επαναληπτικές εκλογές στην Ελλάδα.
Εκείνες τις ημέρες λοιπόν ήμουν καρφωμένος στο γραφείο μου όπου παρακολουθούσα τις πολιτικές εξελίξεις συνδεδεμένος με τηλεοπτικά κανάλια που μετέδιδαν όλη μέρα για της εκλογές (ΝΕΤ) αλλά και τα ξένα ειδησεογραφικά όπου συνεχώς αναμετέδιδαν τις πολιτικές εξελίξεις. Η προσοχή μου ήταν μεγάλη καθώς δεν ήθελα να είμαι έξω από τις ειδήσεις και τις εξελίξεις καθώς τις χρησιμοποιούσα αφενός για να συντάσσω το yannidakis και αφετέρου για άλλες ασχολίες μου. Την ίδια τακτική ακολουθώ και σε άλλα μεγάλα ζητήματα όπως πόλεμοι, θεομηνίες κ.α. Το κλίμα; Απαισιοδοξία, κατήφεια, η πολιτική ανακατωσούρα που προκαλείται στον καθένα μας τα τελευταία χρόνια σκεφτόμενοι την πολιτική. Κάπως έτσι οι εκλογές μου προσέφεραν μια μουντή αλλά γλυκιά ψυχρή καθημερινότητα.
Την ίδια στιγμή όμως ακολούθησαν οι αγώνες της Εθνικής. Οι ζωντανές εκπομπές πλέον μοιράστηκαν εμπλουτιζόμενες και με υλικό για την διοργάνωση και κάπου εκεί, στον πολιτικό μαρασμό που είχε ξενερώσει ένα ολόκληρο έθνος, 
η ποδοσφαιρική Εθνική κέρδισε τη Ρωσία και “ανάγκασε” τους έλληνες να βγουν στους δρόμους πανηγυρίζοντας. Ξέρετε… είμαι συναισθηματικά φορτισμένος με αυτήν την διαδικασία καθότι το 2004 έζησα ξεχωριστές στιγμές που συνέπεσαν με τους τότε πανηγυρισμούς κατάκτησης του Ευρωπαϊκού! Τώρα όμως οι… γνωστοί πανηγυρισμοί, το γνωστό ραντεβού στις πλατείες είχε έναν παραπάνω χαρακτήρα. Είχε χαρακτήρα ξεσπάσματος. Οι αγανακτισμένοι έλληνες, οι κουμουνιστές, οι ακροδεξιοί, οι πασόκοι, αριστεροί, όλοι φορούσαν γαλανόλευκα και πανηγύριζαν κάτω από την ελληνική σημαία. Με ένα γκολ, οι μούτζες στη Βουλή, τα χημικά στις πλατείες, οι σκέψεις για μετανάστευση, τα δάκρυα της απόλυσης, η οργή των φόρων, εξαφανίστηκαν (έστω παροδικά)! Έγιναν μία κραυγή: “γκοοοοοοοοοοοοοοολ” και οι έλληνες, έγιναν και πάλι εθνικά περήφανοι σε ότι έχει απομείνει να μπορεί να μας κάνει περήφανους για αυτή τη χώρα: τον αθλητισμό.
η ποδοσφαιρική Εθνική κέρδισε τη Ρωσία και “ανάγκασε” τους έλληνες να βγουν στους δρόμους πανηγυρίζοντας. Ξέρετε… είμαι συναισθηματικά φορτισμένος με αυτήν την διαδικασία καθότι το 2004 έζησα ξεχωριστές στιγμές που συνέπεσαν με τους τότε πανηγυρισμούς κατάκτησης του Ευρωπαϊκού! Τώρα όμως οι… γνωστοί πανηγυρισμοί, το γνωστό ραντεβού στις πλατείες είχε έναν παραπάνω χαρακτήρα. Είχε χαρακτήρα ξεσπάσματος. Οι αγανακτισμένοι έλληνες, οι κουμουνιστές, οι ακροδεξιοί, οι πασόκοι, αριστεροί, όλοι φορούσαν γαλανόλευκα και πανηγύριζαν κάτω από την ελληνική σημαία. Με ένα γκολ, οι μούτζες στη Βουλή, τα χημικά στις πλατείες, οι σκέψεις για μετανάστευση, τα δάκρυα της απόλυσης, η οργή των φόρων, εξαφανίστηκαν (έστω παροδικά)! Έγιναν μία κραυγή: “γκοοοοοοοοοοοοοοολ” και οι έλληνες, έγιναν και πάλι εθνικά περήφανοι σε ότι έχει απομείνει να μπορεί να μας κάνει περήφανους για αυτή τη χώρα: τον αθλητισμό.
Το ποδόσφαιρο δεν αλλάζει τα χρέη, δεν καθορίζει το μέλλον μας σαν κράτος, δεν δημιουργεί διπλωματικές σχέσεις και διαπραγματευτική δύναμη, μπορεί όμως να επισκιάσει όλα αυτά, μαζί και τα προβλήματά μας με ένα και μόνο γκολ. Εγώ θα πρότεινα στους πολιτικούς να μάθουν από τους ποδοσφαιριστές την τέχνη της αφύπνισης και της συσπείρωσης των πολιτών. Δεν είναι αθλητικό, είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα!
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΑΠΟΤΥΠΩΣΕΤΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΠΟΥ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το