προβληματισμός δευτέρας ~ ΠΟΛITEΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΑΛΛΟΤΕ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΙΣΟΥΣ

Καληνωρίσματα. Εδώ και καιρό αναφερόμενοι στην πολιτική, μιλάμε για κόμματα. Κόμματα της Δεξιάς ή της Αριστεράς που έκαναν αυτό ή το άλλο σωστό ή λάθος. Κουμουνιστές ή ακροδεξιοί που υπερβάλλουν και μικρά κόμματα που ακολουθούν την δική τους πολιτική πορεία. Η κοινή συνιστώσα σε όλες τις παραπάνω συζητήσεις αφορά την κατακραυγή των πολιτών για τα πρόσωπα τα οποία αποδοκιμάζουν.

Αυτό αρκεί για να μας προβληματίσει. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται πως μέσα στην σύγχρονη ιστορία υπήρχαν πολιτικοί που αποθεώθηκαν. Θυμηθείτε την έλευση του Καραμανλή που ήρθε σαν σωτήρας για την χώρα ή το ξεκίνημα της καριέρας του Ανδρέα Παπανδρέου με τα πλήθη να παραληρούν κάτω από την έδρα του. Θυμηθείτε την πομπή του προέδρου Κένεντι την ημέρα της δολοφονίας του ή ακόμα και τον Χίτλερ και το πως κατάφερε να προκαλέσει την αφομοίωση των προσδοκιών του διατηρώντας τον λαό της Γερμανίας υπό πλήρη πειθαρχία παρά το αδιανόητο στην κοινή λογική που επιχειρούσε. Κάποτε ο πολίτης μιλούσε στον πολιτικό του εκπρόσωπο, ζητούσε από αυτόν κι εκείνος σαν όργανό του, άκουγε και εκτελούσε κατά το δυνατό.

Τι άλλαξε από τότε; Πολιτικές οικονομικής σταθερότητας (λέγε με… λιτότητα) επιβλήθηκαν και φαινόμενα διαφθοράς παρουσιάστηκαν με αποτέλεσμα η σχέση των πολιτών και των πολιτικών να φθείρεται και να αποτελείται σιγά-σιγά από ένα χάσμα. Οι πολιτικοί όλου του κόσμου συμμορφώθηκαν με τα φαινόμενα της παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας οικονομίας και έχασαν την επαφή τους με τις γειτονιές και τους πολίτες τους οποίους συνέχισαν να κρατούν πιστούς φανατίζοντάς τους ακριβώς την περίοδο που κρινόταν αναγκαίο. Για πόσο όμως; Οι συνθήκες άλλαξαν και πλέον ο λαός άρχισε να αντιλαμβάνεται την τρομακτική πραγματικότητα στην οποία οι χειρισμοί των εκάστοτε πολιτικών τον είχαν αναγκάσει να βιώνουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παγκόσμιας ύφεσης, οι αγανακτισμένοι που από την Ισπανία εξαπλώθηκαν στις πλατείες όλου του κόσμου.

Εδώ και λίγο καιρό οι πολίτες μέσω των εκλογών έστειλαν και στέλνουν πολλά μηνύματα για την αναγκαιότητα των αλλαγών. Το είδαμε στην Γαλλία, το βλέπουμε και στην Ελλάδα. Όχι μόνο τα κόμματα εξουσίας αλλάζουν, αλλά και οι ίδιοι οι πολιτικοί μέσα σε αυτά. Αν πιστεύω στην μεταμέλεια ή την αλλαγή τους; Ομολογώ πως δεν ξέρω. Ελπίζω. Είναι πασιφανές πάντως πως όλοι οι πολιτικοί –παλιοί και νέοι- αρχίζουν να μιλούν μια λιγότερο ξύλινη γλώσσα, αρχίζουν να έχουν ξανά τον πολίτη ως βασικό κυρίαρχο των προσπαθειών τους και για πρώτη φορά αυτό που ονομάζουμε κοινωνική πολιτική, δείχνει να γίνεται πραγματικότητα.

Ο προβληματισμός όμως παραμένει. Είναι δυνατό ο πολιτικός να επαναπροσεγγίσει τον πολίτη εκ νέου; Τώρα που του γύρισε την πλάτη; Τώρα που αντί για χειραψίες, του πετάει γιαούρτια; Τώρα που διαπιστώνει (παρατηρώντας την παγκόσμια ειδησεογραφία) πως δεν είναι μόνος του και έχει τεράστια εξουσία, τη λεγόμενη λαϊκή εξουσία; Ο πολιτικός πρέπει αυτή τη φορά να προσπαθήσει σκληρά για να αντιστρέψει το αρνητικό γι’ αυτόν κλίμα. Θα τα καταφέρει;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΟΡΙΣΕΤΕ ΠΟΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ :[