αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας
Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας παρουσιάζει την κλήση των πρώτων μαθητών. Ο Κύριος συναντά δύο αδέλφια: τον Σίμωνα Πέτρο και τον Ανδρέα, όπου ήταν ψαράδες, στη θάλασσα της Γαλιλαίας. Τους καλεί να Τον ακολουθήσουν και να γίνουν αλιείς ανθρώπων. Εκείνοι χωρίς δεύτερη σκέψη εγκατέλειψαν τη δουλειά τους και Τον ακολούθησαν. Στη συνέχεια συνάντησε άλλα δύο αδέλφια (αλιείς και αυτοί) τους οποίους κάλεσε κοντά Του. Τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, άφησαν την ψαρόβαρκα και τον πατέρα τους και έγιναν μαθητές Του. Ο Χριστός άρχισε να περιοδεύει όλη την Γαλιλαία κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο στον κόσμο.
Η κλήση των πρώτων μαθητών θα μας φαινόταν ένα απλό γεγονός, ίσως και περιττό, αν δε γνωρίζαμε τα αποτελέσματα του. Ο Ιησούς αρχίζει το έργο Του, την κατάκτηση της ανθρώπινης καρδιάς και διάνοιας, το πιο δύσκολο δηλαδή έργο. Αρχίζει επιλέγοντας τα κατάλληλα όργανα όπου απαιτείται να είναι ανάλογα του έργου, το οποίο θα κληθούν να επιτελέσουν. Το έργο είναι μεγάλο και δυσχερές, άρα και τα όργανα πρέπει να είναι τα καλύτερα, σε γνώσεις, δύναμη και σοφία. Ο καθένας θα περίμενε να καλέσει τους μεγαλύτερους επιστήμονες της εποχής εκείνης αλλά αντί γι’ αυτούς ο Ιησούς επιλέγει κάποιους ψαράδες. Αν η ανθρωπότητα γνώριζε ότι το σχέδιο του Χριστού ήταν να κατακτήσει τον κόσμο όχι με πολλούς, σοφούς και ισχυρούς, αλλά με λίγους και πτωχούς αλιείς, σίγουρα θα καταδίκαζε την επιλογή σε βέβαιη αποτυχία. Κι όμως, τα πράγματα δικαίωσαν την επιλογή του Χριστού. Το έργο Του στέφθηκε από πλήρη επιτυχία. Οι ολιγάριθμοι αλιείς γυρίζουν τον κόσμο και πείθουν τους σοφούς. Νικούν τους ισχυρούς. Καταβάλλουν τους κοσμοκράτορες. Και, ενώ τα έργα των ισχυρών διαλύονται και εξαφανίζονται, το έργο των Μαθητών μένει εις τον αιώνα, αυξανόμενο και επεκτεινόμενο.
Στην κλήση των Μαθητών φαίνεται περίτρανα η Πρόνοια του Θεού. Δικό της έργο ήταν η κλήση των Αποστόλων, δικό της και το αποτέλεσμα της κλήσης αυτής, όπως και ο εμπλουτισμός της Εκκλησίας, μέσω του Αποστολικού κηρύγματος. Οι Μαθητές υπάκουσαν στην κλήση του Χριστού και τα έθνη οδηγήθηκαν απ’ αυτούς στην ζωή της Εκκλησίας. Όλα αυτά υπήρξαν και είναι έργο της Θείας Πρόνοιας.
Η Θεία Πρόνοια είναι διαρκώς παρούσα στο έργο που ανέλαβαν οι διάδοχοι των Αποστόλων, δηλαδή τα στελέχη της Εκκλησίας, μέσα στους οποίους υπήρξαν ορισμένοι ανάξιοι γι’ αυτό το έργο. Όμως δε στάθηκαν ικανοί να προκαλέσουν πρόβλημα Οι “υγιείς διάδοχοι” κλήθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν ποικίλες δυσκολίες, προερχόμενες από εξωτερικές δυνάμεις που πολεμούν διαχρονικά την Εκκλησία. Στάθηκαν απέναντι σε εσωτερικούς κραδασμούς που με ποικίλα προσωπεία, θέλησαν, εκ των έσω, να διαβρώσουν το δόγμα, την θεολογία, την εκκλησιαστική ειρήνη, την ενότητα και την παράδοση της εκκλησίας. Απέναντι σ’ όλους αυτούς τους εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους τα όργανα του Θεού στάθηκαν με σθένος και πνευματική ισχύ, που προέρχονταν όχι τόσο από τις δικές τους μικρές και πεπερασμένες δυνάμεις, όσο από την Πρόνοια του Θεού, που βρίσκεται πάντοτε πίσω από τις αγαθές αποφάσεις, τις φιλόθεες πρωτοβουλίες των ανθρώπων της Εκκλησίας προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου.
Η ίδια αυτή Πρόνοια του Θεού είναι βέβαιον ότι θα συνοδεύσει και θα σκεπάσει την εκκλησία και μέσω αυτής όλο τον κόσμο στην εποχή μας, στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, των ποικίλων κρίσεων και των μεγάλων ανατροπών, όπου καλείται ν’ αντιμετωπίσει νέους πειρασμούς, προκλήσεις, αμφισβητήσεις, όσο και εσωτερικές αγκυλώσεις. Και από αυτή τη διαδικασία θα βγουν όλοι ανανεωμένοι και εν δυναμωμένοι.
Η κλήση των πρώτων μαθητών θα μας φαινόταν ένα απλό γεγονός, ίσως και περιττό, αν δε γνωρίζαμε τα αποτελέσματα του. Ο Ιησούς αρχίζει το έργο Του, την κατάκτηση της ανθρώπινης καρδιάς και διάνοιας, το πιο δύσκολο δηλαδή έργο. Αρχίζει επιλέγοντας τα κατάλληλα όργανα όπου απαιτείται να είναι ανάλογα του έργου, το οποίο θα κληθούν να επιτελέσουν. Το έργο είναι μεγάλο και δυσχερές, άρα και τα όργανα πρέπει να είναι τα καλύτερα, σε γνώσεις, δύναμη και σοφία. Ο καθένας θα περίμενε να καλέσει τους μεγαλύτερους επιστήμονες της εποχής εκείνης αλλά αντί γι’ αυτούς ο Ιησούς επιλέγει κάποιους ψαράδες. Αν η ανθρωπότητα γνώριζε ότι το σχέδιο του Χριστού ήταν να κατακτήσει τον κόσμο όχι με πολλούς, σοφούς και ισχυρούς, αλλά με λίγους και πτωχούς αλιείς, σίγουρα θα καταδίκαζε την επιλογή σε βέβαιη αποτυχία. Κι όμως, τα πράγματα δικαίωσαν την επιλογή του Χριστού. Το έργο Του στέφθηκε από πλήρη επιτυχία. Οι ολιγάριθμοι αλιείς γυρίζουν τον κόσμο και πείθουν τους σοφούς. Νικούν τους ισχυρούς. Καταβάλλουν τους κοσμοκράτορες. Και, ενώ τα έργα των ισχυρών διαλύονται και εξαφανίζονται, το έργο των Μαθητών μένει εις τον αιώνα, αυξανόμενο και επεκτεινόμενο.
Στην κλήση των Μαθητών φαίνεται περίτρανα η Πρόνοια του Θεού. Δικό της έργο ήταν η κλήση των Αποστόλων, δικό της και το αποτέλεσμα της κλήσης αυτής, όπως και ο εμπλουτισμός της Εκκλησίας, μέσω του Αποστολικού κηρύγματος. Οι Μαθητές υπάκουσαν στην κλήση του Χριστού και τα έθνη οδηγήθηκαν απ’ αυτούς στην ζωή της Εκκλησίας. Όλα αυτά υπήρξαν και είναι έργο της Θείας Πρόνοιας.
Η Θεία Πρόνοια είναι διαρκώς παρούσα στο έργο που ανέλαβαν οι διάδοχοι των Αποστόλων, δηλαδή τα στελέχη της Εκκλησίας, μέσα στους οποίους υπήρξαν ορισμένοι ανάξιοι γι’ αυτό το έργο. Όμως δε στάθηκαν ικανοί να προκαλέσουν πρόβλημα Οι “υγιείς διάδοχοι” κλήθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν ποικίλες δυσκολίες, προερχόμενες από εξωτερικές δυνάμεις που πολεμούν διαχρονικά την Εκκλησία. Στάθηκαν απέναντι σε εσωτερικούς κραδασμούς που με ποικίλα προσωπεία, θέλησαν, εκ των έσω, να διαβρώσουν το δόγμα, την θεολογία, την εκκλησιαστική ειρήνη, την ενότητα και την παράδοση της εκκλησίας. Απέναντι σ’ όλους αυτούς τους εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους τα όργανα του Θεού στάθηκαν με σθένος και πνευματική ισχύ, που προέρχονταν όχι τόσο από τις δικές τους μικρές και πεπερασμένες δυνάμεις, όσο από την Πρόνοια του Θεού, που βρίσκεται πάντοτε πίσω από τις αγαθές αποφάσεις, τις φιλόθεες πρωτοβουλίες των ανθρώπων της Εκκλησίας προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου.
Η ίδια αυτή Πρόνοια του Θεού είναι βέβαιον ότι θα συνοδεύσει και θα σκεπάσει την εκκλησία και μέσω αυτής όλο τον κόσμο στην εποχή μας, στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, των ποικίλων κρίσεων και των μεγάλων ανατροπών, όπου καλείται ν’ αντιμετωπίσει νέους πειρασμούς, προκλήσεις, αμφισβητήσεις, όσο και εσωτερικές αγκυλώσεις. Και από αυτή τη διαδικασία θα βγουν όλοι ανανεωμένοι και εν δυναμωμένοι.
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
το θεμα δεν ειναι να σκεπασει η προνοια την εκκλησια αλλα τους πολιτικους μας και την ελλαδα. πρεπει επιτελους η θρησκεια και η εκκλησια να μην αποτελουν ξενο σωμα στη πολιτικη και κοινωνικη κατασταση που ζουμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς!θα πρέπει όλοι τους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων για το καλό όλων μας... Αφήνοντας πίσω νοοτροπίες και προσωπικά πάθη...
ΑπάντησηΔιαγραφή