κυματίζοvτας σκέψεις ~ χαμένη μούσα

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

χαμένη μούσα

Πόσο μου έλειψες γλυκιά μου Άνοιξη... Μέσα από τις πυκνές σταγόνες της βροχής το γλυκό κελάηδισμα των πουλιών αντηχεί πάνω στους μουσκεμένους κορμούς των δέντρων. Τα βιολετί άνθη, ζωηρά, ξεπετάγονται από τα βλαστάρια λες και θέλουν να πετάξουν ελεύθερα μέσα στον υγρό αέρα. Ευτυχισμένα φύλλα σχηματίζουν μια απέραντη πράσινη ομπρέλα που κρύβει τον γκρίζο ουρανό μέσα στην πρωινή δροσιά. Σε λίγο το καλοκαίρι θα φέρει την αποπνικτική του ζέστη και θα πυρώσει τις τελευταίες δροσιές της Άνοιξης που φεύγει. Πόσο γλυκό και τρυφερό είναι το ευαίσθητο τοπίο, σαν μετάξι που τέρπει την αφή και καταπραΰνει το πνεύμα. Οι σκέψεις όμως, μέσα στο νου πετούν σαν τις ιπτάμενες υπάρξεις που διασταυρώνουν τον αέρα με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Η πλήρη απόλαυση της φύσης περιορίζεται από εικόνες και λέξεις που αναζητούν μανιωδώς να αναστατώσουν το τυραννισμένο μυαλό που ζητά για λίγο την απομόνωση, το κενό, την αυτοσυγκέντρωση στην παράσταση που προβάλλεται μπροστά στους αχόρταγους οφθαλμούς.

Οι σταγόνες σταμάτησαν να πέφτουν και μια χαρακιά κίτρινου φωτός έσκισε σε μια πλευρά του ορίζοντα το σταχτί πέπλο, βάφοντάς το χρυσοκόκκινο, καθώς ο ιππότης και βασιλιάς ήλιος τρύπησε με το φλογερό σπαθί του το επουράνιο θεριό που αιμορραγεί και παλεύει να επουλώσει την πληγή. Το διάφανο ύφασμα που απλώθηκε από την χαραμάδα χάιδεψε το υγρό τοπίο κι έκανε τις δροσοσταλίδες να λάμψουν σαν σκορπισμένα άστρα πεσμένα στη γη. Κι εκεί μέσα στις φτέρες και τους λυγιστούς κισσούς, δίπλα από τους χιλιοχαρακομένους, καστανόγκριζους κορμούς των δέντρων φάνηκε η μορφή της. Τα μακριά μαύρα μαλλιά της πίσω απ’ τους ώμους της χανόντουσαν μέσα στο πλέγμα των κλαδιών. Το πρόσωπό της λαμπερό, καθαρό, κοκκίνιζε στα μήλα και τα καστανά της μάτια είχαν εκείνο το θλιμμένο ύφος της νοσταλγίας και της απόγνωσης. Κοιτούσε μα δεν έβλεπε κι η κομψή μύτη της ρόδιζε στα ρουθούνια λες κι είχε μόλις συνέλθει από ένα χείμαρρο κλαμάτων. Τα σαρκώδη χείλη της, τριανταφυλλένια, ήταν ελαφρά χωρισμένα προβάλλοντας μια σειρά από μαργαριταρένια δόντια. Ο μακρύς λαιμός της, λευκός, μαγνητικός, κατέληγε πάνω στους λεπτούς ώμους της και το πλατύ στήθος της. Ένας αιθέριος αραχνοΰφαντος χιτώνας κάλυπτε τους σφριγηλούς μαστούς της και διέγραφε τη λυγερή κορμοστασιά της με τη δαχτυλιδένια μέση της. Τα γυμνά δάχτυλα των ποδιών της χανόντουσαν μέσα στα τριφύλλια και την απαλή υγρή χλόη. Στη δεξιά απαλάμη της κρατούσε ένα κάτασπρο περιστέρι, ήρεμο, κουρνιασμένο μέσα στα μακριά της δάχτυλα κοιτούσε ανέμελο με τα μικρά κόκκινα μάτια του. Στ’ αριστερό της χέρι ξεχώριζε μια καφετιά αλαβάστρινη καρδιά, μυριοραϊσμένη λες και κάποιος την είχε ξανακολλήσει από τα χιλιάδες κομμάτια της. Δεν μίλησε, οι βολβοί των ματιών της δεν έκαναν καμία κίνηση. Σαν γλυπτό του Φειδία έμεινε εκεί, στο απροσδιόριστο φάσμα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.

Πόσο μου έλειψες γλυκιά μου Άνοιξη...Πόσο μου έλειψες χαμένη μούσα των ονείρων μου, οδηγήτρια της πένας μου κι έμπνευση της νόησής μου. Πόσο μου έλειψες ξύπνημα των αισθήσεών μου και παλμέ της ραγισμένης μου καρδιάς(_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας