μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα
Με αφορμή ένα περιστατικό που βιώσαμε με το σύζυγό μου πριν από μερικά χρόνια σκέφτηκα να γράψω το παρακάτω άρθρο. Ήμασταν φοιτητές και είχαμε γυρίσει απο βραδυνή έξοδο όταν ακούσαμε ενα ζευγάρι να μαλώνει και ένα κοριτσακι να τους εκλιπαρεί να σταματήσουν. Το ζευγάρι μιλούσε άσχημα λεκτικά και ο άντρας άρχισε να χτυπάει τη γυναίκα και το κοριτσάκι να κλαίει και να φωνάζει δυνατά. Σκέφτομαι το σκηνικό μέσα στο σπίτι και πως αισθανόταν το παιδί. Σήμερα που είμαι μητέρα σκέφτομαι αν μπορούσαν οι γονείς του παιδιού, την επόμενη μέρα, να κοιτάξουν το παιδί τους στα μάτια και να το συμβουλεύσουν αλλά και να έχουν την “απαίτηση” να δεχτεί τις συμβουλές τους. Όμως μιας και μιλάμε για βία, βία δεν είναι μόνο η σωματική αλλά και η ψυχολογική.
Και ενώ οι περισσότεροι γονείς τρελαινόμαστε στην ιδέα και μόνο ότι κάποιος μπορεί να βλάψει το παιδί μας σωματικά, οι περισσότεροι γονείς ασκούμε ψυχολογική βία στα παιδιά μας από βρεφική ηλικία. Ψυχολογική βία ασκούμε στο μωρό μας όταν το μπουκώνουμε με το κουταλάκι όταν εκείνο δεν θέλει να φάει, όταν το συγκρίνουμε προκλητικά με το αδερφάκι του, με τον φίλο του και με τους συμμαθητές του όσον αφορά τις επιδόσεις του στο σχολείο, τις ικανότητές του να παίζει ποδόσφαιρο ή οτιδήποτε κάποιο παιδί κάνει καλύτερα σε σχέση με εκείνο. Όταν μας ζητάει να το πάρουμε αγκαλιά και εμείς αρνούμαστε διότι με αυτό τον τρόπο θέλουμε να το τιμωρήσουμε. Όταν του φωνάζουμε έντονα, όταν το περιφρονούμε και δε σεβόμαστε την άποψή του ή δεν το αφήνουμε να μιλήσει. Όταν του κάνουμε παρατηρήσεις μπροστά σε τρίτα πρόσωπα και το μειώνουμε, όταν δεν το αφήνουμε ελεύθερο να πάει να παίξει με έναν φίλο του και του δημιουργούμε τύψεις ότι θα μείνουμε εμείς μόνοι μας. Και πολλά ακόμη που μπορεί να κάνουμε στο παιδί μας και να μην καταλαβαίνουμε ότι του κάνουμε κακό.
Όλα τα παραπάνω σαφώς και έχουν επίπτωση στη ψυχούλα του παιδιού μας. Είναι πιθανό να πάθει κατάθλιψη, να μην έχει ενδιαφέροντα, να έχει χαμηλές επιδόσεις στο σχολείο και πολλά ακόμη. Ας μάθουμε εμείς οι γονείς ότι και εκείνα έχουν την προσωπικότητά τους, ότι έχουν τις δικές τους προτιμήσεις, τον δικό τους τρόπο να εκφράζονται και εμείς οφείλουμε να τα σεβόμαστε. Είναι μοναδικά και εκείνα όπως και εμείς. Ας μάθουμε εμείς οι γονείς ότι τα δημιουργήσαμε για να τα κάνουμε σωστούς ανθρώπους για να ανοίξουν και εκείνα τα φτερά τους, δημιουργώντας με τη σειρά τους έναν ακόμη άνθρωπο. Καλή συνέχεια!
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
νομίζω πως τα όρια ελευθερίας και αναρχίας στο παιδί, είναι συχνά δυσδιάκριτα και αυτό είναι που πρέπει να στοχεύσουν οι γονείς: να τα καθορίσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι τέτοιο σίγουρα δεν μπορεί να γίνει με την καταπίεση & την βία (οποιασδήποτε μορφής) όπου συχνά έχει αντίθετα αποτελέσματα :[