κυματίζοvτας σκέψεις ~ πρώτη μου και μοναδική μου αγάπη

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

πρώτη μου και μοναδική μου αγάπη

Στη σιγαλιά της ερημιάς, μέσα σε ένα γλυκό σούρουπο, όταν ο καυτός αέρας του Ιούλη μένει ακόμα χρωματισμένος κόκκινος και μοβ από το άγγιγμα του ξενιτεμένου ήλιου, νιώθω τη ζεστή ακόμα άμμο να τραβιέται σα βελούδο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Ένα απαλό κύμα κάνει έρωτα στα γκριζόμαυρα βότσαλα της μοναχικής ακρογιαλιάς που αναστενάζουν ηδονικά στο άγγιγμά του. Κάποιο περαστικό θαλασσοπούλι κράζει ένα μακρινό θρήνο αποχαιρετισμού στη μέρα που χάνεται μέσα στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Όλες μου οι αισθήσεις ρουφάνε αχόρταγα μια ατέλειωτη ικανοποίηση, σαν αυτή που νιώθεις κρατώντας αγκαλιά την αγαπημένη σου. Μια απόλυτη ηρεμία κυριεύει το κορμί μου, κι η μοναξιά μου με τις κρυφές της ανασφάλειες είναι ερεθιστική, μεθυστική, συναρπαστική. Αναρωτιέμαι αν το τέλος της ζωής μοιάζει κάπως έτσι, ένα ακαταμάχητο συναίσθημα ηρεμίας και αγωνίας συνάμα...

Σκύβω και φιλάω την άμμο, τη νιώθω να με χαϊδεύει τρυφερά στο μάγουλό μου σαν άγγιγμα παιδικού χεριού. Νιώθω και πάλι ερωτευμένος μ’ αυτή τη γη που τόσο αγαπάω και δεν σταμάτησα ποτέ να την εξυψώνω να την λαχταράω μέσα στο όνειρα και στις θύμησές μου. Μοναδική γη του Οδυσσέα, είσαι η μόνη αγάπη που δεν με πλήγωσες ποτέ. Είσαι η μόνη αγάπη που μένεις πιστή στον πόθο μου για ‘σένα. Θάνατε δε σε φοβάμαι, αλήθεια σου λέω, ακόμα και τώρα αν θες πάρε με καθώς η αρμύρα της θαλασσινής αύρας αναμιγνύεται με το γλυκό άρωμα του θυμαριού και της ρίγανης. Πάρε με τώρα που η μοναδική μου αγάπη με κρατάει σφιχτά μέσα στην αγκαλιά της και με λαγνέυει με την απέραντη ομορφιά της. 

Το φως τώρα είναι πια αμυδρό και ο ουρανός στολίζεται σαν νύφη με μυριάδες άστρα που απλώνονται και λαμποκοπούν σαν δροσοσταλίδες πάνω στον ιστό μιας αράχνης. Τα κοιτώ και χάνομαι μέσα στο απέραντο σύμπαν. Δεν πατώ πια στη γης μα αιωρούμαι ανάμεσά τους, κάτω μια μαύρη πια θάλασσα, πάνω ένας πίνακας ζωγράφου με μαύρο φόντο και ατέλειωτες λευκές πιτσιλιές. Λιώνει η σκέψη μου σαν το κερί κι ο νους μου χάνεται στ’ απέραντα βάθη εκεί που η κορυφογραμμή πασκίζει ν’ αγγίξει την άκρη τ’ ουρανού. Πρώτη μου και μοναδική μου αγάπη ας με σκεπάσουν για πάντα μόνο τα δικά σου χώματα(_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας