μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα
Οι περισσότεροι γονείς αισθάνονται μοναδικά όταν βλέπουν για πρώτη φορά το παιδί τους να περπατά και νιώθουν ότι σιγά-σιγά το παιδί ελευθερώνεται και μπορεί και μόνο του να πιάσει το αντικείμενο που έριξε ή να πάει κάπου που εκείνο θέλει. Από την άλλη αισθάνονται και φόβο ή ανασφάλεια μήπως χτυπήσει, μήπως πιάσει κάτι που δεν πρέπει κτλ. Και σε αυτό το στάδιο η ζωή των γονιών επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό.
Από τότε που άρχισε η μικρή μας να περπατάει η ζωή μας όταν βγαίνουμε έξω έχει αλλάξει. Από ένα μικρό “τσουβαλάκι” που κρατούσαμε αγκαλίτσα ή καθόταν στο καροτσάκι της, τώρα τρέχουμε από πίσω της. Θέλει να αγγίζει τα πάντα, να χτυπάει παλαμάκια και να χορεύει όταν πάμε σε κέντρο που έχει μουσική και φυσικά εμείς είμαστε από πίσω της ως άγρυπνοι φρουροί. Σπάνια καθόμαστε με τον άντρα μου στο τραπέζι και οι δύο όταν βγαίνουμε έξω γιατί ο ένας ξεκουράζει τον άλλον, ο ένας ταΐζει τον άλλον και κάπου-κάπου της δίνουμε να κρατάει κάτι με τα χεράκια της για να απασχολείται και να καθόμαστε και οι δυο μας. Οι περισσότερες μητέρες σπάνια αφήνουν τα παιδιά τους ελεύθερα σε δημόσιους χώρους γιατί φοβούνται όχι μόνο μήπως χτυπήσουν αλλά και για άλλους παράγοντες όπως μήπως κάποιος τα απαγάγει ή τα παρενοχλήσει είτε σεξουαλικά είτε ψυχολογικά.
Οι ειδικοί λένε ότι πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας ελεύθερα και να τα παροτρύνουμε να απομακρύνονται από κοντά μας σε μια απόσταση ασφαλείας φυσικά, να συγκρούονται με άλλα παιδάκια γιατί έτσι μαθαίνουν τον κίνδυνο και ωριμάζουν γρηγορότερα. Εύχομαι να μπορείτε να ευχαριστηθείτε αυτή την όμορφη αλλά και συνάμα δύσκολη και κουραστική περίοδο της ζωής του παιδιού σας. Και να έχετε δύναμη να τρέχετε και να τα κυνηγάτε. Καλό απόγευμα!!!
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
θα έλεγα να το δεις συμβολικά. Το παιδί ανοίγει τα φτερά του και εσύ είσαι εκεί να το βοηθήσεις να τα τινάξει μέχρι τελικά να μάθει να πετά ψηλά :[
ΑπάντησηΔιαγραφή