η βράβευση της καλύτερης καταχώρησης για την ημέρα που πέρασε στον χώρο των ιστολογίων
ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από protagon
Προσέξετε τι θα πείτε κ. Ρογκ!
Αν απόψε στην τελετή λήξης βγει ο Ζακ Ρογκ και κατά την προσφιλή του συνήθεια πει ότι αυτοί ήταν «οι καλύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες ever», τότε θα μαζευτούμε δεκάδες διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι εδώ στο Λονδίνο και θα... «πηδηχτούμε από τα παράθυρα» (που έλεγε και μια μορφή της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης). Γιατί πολύ απλά αυτοί οι Αγώνες δεν ήταν οι καλύτεροι ever σε κανέναν τομέα, με πρώτον από όλους τον οργανωτικό. Και όσα συνέβησαν χθες το μεσημέρι στο Γουέμπλεϊ ήταν μια απόδειξη για αυτό.
Ώρα τρεις μεσημεριανή είχε προγραμματιστεί ο μεγάλος τελικός στο ποδοσφαιρικό τουρνουά ανάμεσα στην Βραζιλία και το Μεξικό. Πρόκειται για σχετικά μακρινό ταξίδι, διάρκειας μιάμισης ώρας από το κέντρο Τύπου, αλλά θεωρήσαμε ότι άξιζε τον κόπο. Αμ δε! Αγώνα δεν είδαμε ούτε εμείς ούτε και εκατό περίπου συνάδελφοι. Όταν πλέον είχαμε φτάσει στο γήπεδο και κατευθυνόμασταν στην είσοδο των δημοσιογραφικών, εμφανίστηκαν άνθρωποι της ασφάλειας του γηπέδου που μας ενημέρωσαν ότι υπήρξε απόφαση να μην επιτραπεί η είσοδος σε άλλους δημοσιογράφους γιατί το γήπεδο είχε γεμίσει ασφυκτικά και υπήρχαν λόγοι ασφαλείας που το επέβαλαν αυτό. Λίγο μετά η ενημέρωση άρχισε να γίνεται και από τα μεγάφωνα για τους απλούς θεατές: ούτε λίγο ούτε πολύ τους ενημέρωναν να μην πλησιάσουν στον χώρο ακόμα και αν διαθέτουν εισιτήριο, γιατί δεν θα τους επιτραπεί η είσοδος.
Πως είναι δυνατόν ένα γήπεδο σαν το Γουέμπλεϊ να γεμίζει ασφυκτικά, την στιγμή που υπάρχουν αριθμημένες θέσεις και έχουν κοπεί εισιτήρια; Πως μπορείς να λες σε άνθρωπο που έχει πληρώσει για να εξασφαλίσει θέση και να δει τον αγώνα ότι δεν πρέπει να πλησιάσει γιατί γέμισε το γήπεδο; Και με εμάς τους δημοσιογράφους; Και καλά, εμείς προσωπικά (και οι άλλοι δύο έλληνες συνάδελφοι που περάσαμε μαζί την περιπέτεια αυτή) πηγαίναμε περισσότερο για την εμπειρία. Πώς να μην τρελαθούν όμως οι βραζιλιάνοι που ήταν μαζί μας; Πώς να μην χτυπιέται ένας μεξικάνος που μάθαινε ότι κερδίζει η ομάδα του, τον έπαιρναν τηλέφωνα από το Μεξικό και εκείνος δεν είχε εικόνα για να τους περιγράψει; Και δεν του επιτρέπονταν ούτε μετά το τέλος του αγώνα να μπει μέσα στην μεικτή ζώνη για να εξασφαλίσει δηλώσεις των πρωταγωνιστών!
Αυτά είναι αστεία πράγματα για μια χώρα που διοργανώνει Ολυμπιακούς Αγώνες και λέγεται Αγγλία. Θα πρέπει να διευκρινίσω εδώ ότι συνηθίζεται σε μεγάλα γεγονότα που έχουν υψηλό ενδιαφέρον από τα διεθνή media να δημιουργείται ticketing, δηλαδή να εκδίδονται εισιτήρια μηδαμινού κόστους που δίνονται αναλογικά στους εκπροσώπους του Τύπου από όλες τις χώρες που καλύπτουν τους Αγώνες. Κάπως έτσι έγινε στις τελετές έναρξης και λήξης, όπου παρεμπιπτόντως ήμασταν από τους τυχερούς της κλήρωσης που κάναμε μεταξύ μας οι Έλληνες απεσταλμένοι για τα επτά όλα κι όλα εισιτήρια που δικαιούμασταν (και έτσι θα παρασταθούμε και απόψε στην τελετή και θα έχουμε εικόνα από μέσα). Κάπως έτσι γίνεται με τους αγώνες της Dream Team στο μπάσκετ, συμπεριλαμβανομένου του αποψινού τελικού (τον οποίο μοιραία δεν θα παρακολουθήσουμε από κοντά, αφού εδώ στάθηκαν τυχεροί άλλοι συνάδελφοι). Κάπως έτσι γίνονταν τις προηγούμενες μέρες με τους τελικούς της κολύμβησης ή με τον μεγάλο τελικό στο τένις. Στον τελικό του ποδοσφαίρου όμως ΔΕΝ υπήρχε ticketing για τα media, δεν θεωρήθηκε γεγονός high demand. Κακώς, όπως αποδείχθηκε. Γιατί έτσι χάσαμε περίπου έξι ώρες από τον πολύτιμο χρόνο μας για να μάθουμε ότι το Μεξικό κέρδισε με 2-1 τους βραζιλιάνους και να έχουμε να θυμόμαστε μόνο μια εικόνα από την απονομή (τότε μας επετράπη η είσοδος) και τις σκηνές της αποχώρησης από το Γουέμπλεϊ για τον σταθμό των τρένων, με τους εκατοντάδες βραζιλιάνους να αποχωρούν με σκυμμένα κεφάλια και ορισμένους σαφώς λιγότερους μεξικάνους με τις γνωστές καπελαδούρες τους να τραγουδούν για το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο που μόλις είχαν κατακτήσει.
Μετά το Γουέμπλεϊ, εμείς προσωπικά δημιουργήσαμε ένα ξεχωριστό πρόγραμμα συνεχίζοντας την περιπέτεια. Αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την περιοχή Earls Court προκειμένου να δούμε τον τελικό του βόλεϊ γυναικών ανάμεσα σε Βραζιλία και ΗΠΑ. Στην διαδρομή κάναμε μια στάση στο Queensway που πετυχαίνεις τις καλύτερες ανταλλαγές συναλλάγματος στο Λονδίνο, περπατήσαμε μέχρι το Notting Hill μπας και βρούμε στο διάβα μας εκείνο το περιβόητο βιβλιοπωλείο στο οποίο δούλευε ο Χιου Γκραντ και στο οποίο γοήτευσε την Τζούλια Ρόμπερτς στη γνωστή ταινία (μάταια το ψάξαμε, δεν ξέρω αν υφίσταται άλλωστε) και τελικά πήγαμε στο Earls Court όπου ανακαλύψαμε ότι το γήπεδο βόλεϊ είχε κανά εικοσάλεπτο περπάτημα και μας συνέφερε να κατέβουμε σε άλλον σταθμό. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μπήκαμε μέσα όταν το σκορ ήταν ήδη 1-1. Απολαύσαμε τη νίκη των βραζιλιάνων στο τρίτο σετ και την απίστευτη ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει οι οπαδοί τους στο γήπεδο, οι περισσότεροι μεταφερόμενοι σαν και εμάς από το Γουέεμπλεϊ και κάπου εκεί χτύπησε το τηλέφωνο: «Ελα, ο Λεμπέσης παίζει και να πάρει μετάλλιο αν ρίξει καμιά καλή βολή, οι άλλοι δείχνουν πεθαμένοι, τρέχα εκεί μπας και γίνει κανά θαύμα». Μοιραία λοιπόν, φύγαμε πριν δούμε την Βραζιλία να στέφεται χρυσή ολυμπιονίκης στο γυναικείο βόλεϊ και αρχίσαμε μια νέα τρεχάλα για το Ολυμπιακό Στάδιο.
Αν νομίζετε ότι αυτό ήταν κάτι το εύκολο, πλανάσθαι. Τα λεωφορεία των media έφευγαν κάθε μισή ώρα και κάναν μία για να φτάσουν στο MPC, από όπου ήθελες κανά τέταρτο ακόμα μέχρι να βρεις το εσωτερικό λεωφορειάκι να σε πάει στο Στάδιο. Ο σιδηρόδρομος είχε εκείνη την ώρα τρένο για το Στράτφορντ αλλά και εκείνο θα έφτανε εκεί κατόπιν εορτής. Οπότε αρχίσαμε τις αλχημείες. Μπήκαμε στο βαγόνι, κατεβήκαμε στην πρώτη στάση που συνέπιπτε με μετρό, από εκεί αλλάξαμε ξανά τρένο λίγο μετά, με τα πολλά τα καταφέραμε να φτάσουμε στο Στράτφορντ σε 50 λεπτά. Ήταν εννιά παρά τέταρτο. Βέβαια ο Λεμπέσης είχε πλέον ολοκληρώσει τον αγώνα του κατακτώντας την έβδομη θέση, αλλά εμείς είχαμε βαλθεί πλέον να προλάβουμε την σκυταλοδρομία 4Χ100μ που θα έκλεινε το πρόγραμμα και αναμένονταν συγκλονιστική, αφενός γιατί ο Μπολτ, ο Μπλέικ και η παρέα τους φλέρταρε με έναν νέο παγκόσμιο ρεκόρ, αφετέρου γιατί και οι ΗΠΑ είχαν δείξει από τον ημιτελικό τα δόντια τους. Αρχίσαμε έτσι έναν αγώνα δρόμου, τρέξαμε από τον σταθμό του μετρό κατευθείαν για το στάδιο ακολουθώντας την φορά των θεατών (αφού αν πηγαίναμε ως δημοσιογράφοι θα θέλαμε διπλάσιο χρόνο) και μπήκαμε στο στάδιο ακριβώς την ώρα που γίνονταν η παρουσίαση των αθλητών. Τα μέτρα ασφαλείας ανύπαρκτα, ουδείς έλεγχε οτιδήποτε εκείνη την στιγμή, όλοι είχαν στρέψει τα βλέμματα στον μεγάλο τελικό της ημέρας. Κάπως έτσι, χωθήκαμε και εμείς στην εξέδρα, απέναντι ακριβώς από τα δημοσιογραφικά και τον τερματισμό, αλλά προλάβαμε να δούμε την ταχύτερη σκυτάλη όλων των εποχών, με την Τζαμάικα να κατεβάζει το ρεκόρ στο 36.84’’ και τις ΗΠΑ να ακολουθούν ισοφαρίζοντας το 37.04’’ που ήταν μέχρι εκείνη την στιγμή παγκόσμιο ρεκόρ.
Κάπως έτσι, έκλεισε πανηγυρικά το πρόγραμμα του στίβου στους 30ους Ολυμπιακούς Αγώνες, που μας επιφύλαξε συνολικά τέσσερα παγκόσμια ρεκόρ (το τρίτο είχε γίνει επίσης, χθες, λίγο νωρίτερα, στα 20χλμ βάδην). Απομένει πλέον μόνο ο μαραθώνιος των ανδρών και γενικά η αυλαία πέφτει με ενδιαφέροντες τελικούς στα ομαδικά σπορ. Στην σημερινή τελευταία ημέρα των αγώνων έχουμε δύο όλες κι όλες συμμετοχές, με τον Κωνσταντίνο Πούλιο στον μαραθώνιο και τον Περικλή Ηλία στο mountain bike. Η Ελλάδα, μετά και την χθεσινή αποτυχία του Αλέξανδρου Νικολαΐδη που έχασε νωρίς το πρωί από τον τούρκο αντίπαλό του και μοιραία δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τα μετάλλιά του σε Αθήνα και Πεκίνο, θα επιστρέψει από την διοργάνωση μόλις με δυο χάλκινα μετάλλια. Επιστρέφουμε δηλαδή σε επιδόσεις της δεκαετίας του ’80. Αλλά έχουμε χρόνο για απολογισμούς. Ας χαρούμε πρώτα την τελευταία ημέρα των Αγώνων, ας παρακολουθήσουμε τους τελικούς που θα κρίνουν τα τελευταία μετάλλια, ας δούμε το βράδυ τι μας ετοιμάζουν οι βρετανοί για την τελετή λήξης και όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν...
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis.
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το