η βράβευση της καλύτερης καταχώρησης για την ημέρα που πέρασε στον χώρο των ιστολογίων
ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από protagon
Ελληνικές «ιδιαιτερότητες»
Οι σκέψεις που παραθέτω, γεννήθηκαν πρόσφατα, κατά την παρακολούθηση της υποστήριξης μιας διδακτορικής διατριβής στο Georgia Tech που διδάσκω εδώ και χρόνια. Δεν αφορούν ούτε την ακαδημαϊκή ποιότητα του Tech, ούτε τα πολύπλοκα τεχνικά θέματα της διατριβής. Είναι πιο απλές και ουσιαστικές. Αφορούν το κεντρικό πρόσωπο, Έλληνα υποψήφιο διδάκτορα, καθώς και δύο ακόμη ακροατές της παρουσίασης, επίσης διδάκτορες (του Georgia Tech) και Έλληνες, σε ένα ακροατήριο τυπικό της περίστασης, 15-20 ατόμων. Περισσότερο όμως, αφορούν τη ουσιαστική διαφοροποίηση της κουλτούρας αυτών των τριών νέων από τις πράξεις που χαρακτηρίζουν τους σημερινή ελίτ της Ελλάδας. Πράξεις που δηλώνουν μια στρεβλή προσήλωση στην νομοτέλεια της «ελληνικής ιδιαιτερότητας.»
Για την «ελληνική ιδιαιτερότητα» δεν χρειάζεται να μακρυγορήσω. Τα παραδείγματα αφθονούν: «η ελληνική πραγματικότητα είναι διαφορετική», ή «στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύσει» κ.ο.κ. Ωστόσο αυτές τις ημέρες το επιχείρημα της ελληνικής ιδιαιτερότητας το απαντά κανείς όλο και πιο συχνά. Οι αντιδράσεις στις όποιες (και δυστυχώς μόνο έξωθεν) πιέσεις για το συμμάζεμα της κρατικής σπατάλης, της γραφειοκρατίας, και της διαφθοράς επικαλούνται τις ελληνικές ιδιαιτερότητες που εμποδίζουν την εφαρμογή των προτάσεων. Οι θιασώτες τους είτε δεν βλέπουν πρόβλημα στους τομείς αυτούς, είτε όταν το βλέπουν καλούν σε μακροχρόνιους διαλόγους ώστε το ‘ιδιαίτερο’ του προβλήματος να λυθεί (;) με ιδιαίτερες επινοήσεις, είτε πάλι «πετάνε την μπάλα στη εξέδρα» με το να προβάλλουν τα προβλήματα ως (ιδαίτερη πάντα!) έκφραση μεγαλύτερων, παγκοσμίων προβλημάτων. Το αποτέλεσμα ωστόσο δεν αλλάζει. Παραμένει το ίδιο, τόσο μέσα στην Ελλάδα, όσο κι έξω από αυτή: μέσα, η διατήρηση της κατάστασης, της ιδιαιτερότητας, με την παράλληλη εξασφάλιση των ειδικών που ξέρουν να τη χειριστούν. Έξω, η απομόνωση και η απαξίωση ενός ολόκληρου πληθυσμού ως «ιδιαίτερα» ψευτών, τεμπέληδων, και ευθυνόφοβων.
Τι σχέση όμως μπορεί να έχουν με αυτά οι τρεις διδάκτορες ενός αμερικανικού πανεπιστημίου; Έχουν. Τονίζουν έμπρακτα ότι οι Έλληνες δεν είμαστε τόσο ιδιαίτεροι που πρέπει να ζούμε με διαφορετικούς κανόνες, και να αντιμετωπίζουμε ιδαίτερα προβλήματα ψάχνοντας αποκλειστικά ελληνικές λύσεις. Αντίθετα, είμαστε σύγχρονοι πολίτες του κόσμου, με διακριτή πορεία μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο ανταγωνιστικό γίγνεσθαι. Σκληρά εργαζόμενοι, χωρίς να αποποιούμαστε τις δυσκολίες των προκλήσεων, σε μικρότερα γήπεδα, όπου μπορούμε να κερδίζουμε στημένα, ευκολότερα στοιχήματα. Εκφραστές μιας κουλτούρας που δεν θέλει εύκολες νίκες σε δεύτερες κατηγορίες, και συνεχίζει να πιστεύει σε βασικές αξίες: αξιοκρατία, ελεύθερη έκφραση, ανεμπόδιστη δημιουργικότητα, ίσες ευκαιρείες. Μιας κουλτούρας που τολμά τον επί ίσοις όροις συναγωνισμό με τους «βάρβαρους,» χωρίς στείρες εθνικιστικές ιδιαιτερότητες. Μιας κουλτούρας που αναγνωρίζει τις εγγενείς της αδυναμίες, πασχίζει για την ίαση τους, και δεν κρύβεται πίσω από διαδικαστικές αλχημείες για να δικαιολογήσει την απροθυμία να βρεθούν λύσεις.
Δυστυχώς, όσο καλόπιστος και να είναι κανείς, δεν μπορεί να παραβλέψει ότι η ελληνική ελίτ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αποφεύγει να παραδεχτεί τα εγγενή προβλήματα και να δράσει. Δεν προτείνει λύσεις. Διαλογίζεται αενάως, ζητάει άλλο γήπεδο, πιο εύκολο, και ιδιαίτερο. Συνεχίζει έτσι να συμπεριφέρεται σαν παίκτης δεύτερης κατηγορίας, και να καταρρακώνει την όποια αξιοπιστία υπάρχει ακόμη εδώ έξω για τους Έλληνες. Μπορεί όμως έτσι να επιτευχθεί έξοδος από την αξιακή μας κρίση; Αμφίβολο. Ίσως, έχει έρθει η ώρα όλοι μας να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, και να στηρίξουμε έμπρακτα παρεμβάσεις που τολμούν και επιδιώκουν λύσεις. Εφαρμόσιμες λύσεις. Όσο υπάρχει ακόμη χρόνος...
Υ.Γ.: Για να αποφευχθούν κακόπιστα σχόλια για το ειδικό του περιστατικού, να σημειώσω ότι τα πρόσωπα του περιστατικού είναι όλοι τους απόφοιτοι δημόσιας (μη ιδιαίτερης) εκπαίδευσης, και γόνοι (μη ιδιαίτερων) μεσοαστών από όλη την επικράτεια. Ξέρετε, εκείνων χωρίς τις ιδιαίτερες διασυνδέσεις. Οι δύο περιδιαβαίνουν επιτυχώς το hi-tech επιχειρηματικό τοπίο της Αμερικής, ενώ ο τρίτος ανήκει στην πολυάριθμη λίστα των ελλήνων καθηγητών στα καλά αμερικάνικα πανεπιστήμια. Με άλλα λόγια, «μη ιδιαίτεροι» τύποι...
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis.
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το